رخ دادن هر حادثهای به دنبال خود موجهای متفاوتی همراه میآورد و «هرکسی از ظن خود» یار میشود و سرزنش یا تشویق محض «معلول»ها، گاهی آنقدر دامنه گستردهای پیدا میکند که «علت»ها فراموش میشود. اما از جامعه اندیشمندان و کارشناسان و تصمیمگیران و مدیران انتظار میرود بجز همدردی یا شادمانی عمومی، بعد از فرونشستن غبارهای هیجانی و فارغ از سوت و کف و شیونهای معمول، اندکی از «چگونگی» فاصله بگیرند و به «چرایی» بپردازند.