نقطه کور؛ فیلمی در نکوهش شک

«چند خانواده از فامیل در منزل شخصیت‌های اصلی فیلم (محمدرضا فروتن و هانیه توسلی) برای مهمانی دور هم جمعند، اما همان شب شوهر به زنش شک می‌کند و این باعث به وجود آمدن مشاجرات و درگیری‌هایی می‌شود.»

مهدی گلستانه در سومین ساخته خود بعد از «نازنین» و «دردسر بزرگ» دوباره به یک موضوع اجتماعی پرداخته است؛ اما با زاویه نگاهی متفاوت. گلستانه در «نقطه کور» که اسم خود را هم از معمای موجود در فیلم گرفته، سعی می‌کند با ورود به لایه‌های زیرین جامعه با استفاده از موقعیت شغلی و خانوادگی خسرو (جوشکار ـ غواصی که برای کار در زیر آب فرسنگ‌ها دور از خانواده‌اش به سر می‌برد) تصویری مغشوش و روان‌پریش از او را ارائه کند، اما مشکل فیلم اینجاست که کاراکتر خسرو و سایر شخصیت‌های فیلم از هیچ منطقی پیروی نمی‌کنند.

در واقع می‌ توان ایراد بزرگ «نقطه کور» را در شخصیت‌های داستان و پرداخت جزئیات فیلمنامه برشمرد که فاقد کیفیت مناسب هستند. اطلاق انواع و اقسام مشکلات روحی و اجتماعی به هر یک از شخصیت‌های فیلم در صورتی ارزش نقد جامعه شناختی را بالا می‌برد که فیلمساز به صورت منطقی از حضور آنان در پیشبرد داستان استفاده می‌کرد، اما این اتفاق در «نقطه کور» رخ نمی‌دهد.

در «نقطه کور» محمدرضا فروتن تمام وقت خود را برای تامین معاش خانواده‌اش صرف می‌کند، اما اوضاع بد اقتصادی کشور اعصاب و روحیه‌ای برای او باقی نمی‌گذارد. فروتن در اینجا بخوبی توانسته از ایفای نقش خسرو برآید و بازی روان و باورپذیری را از خود به نمایش گذارد. از آن طرف هانیه توسلی هم با بازی خوب خود تصویر یک زن از خودگذشته را بخوبی به تصویر می‌کشد که با کمبودهای زندگی‌اش می‌سازد و سعی می‌کند در دوری از همسر دو کودک خود را با آبروداری بزرگ کند.

در نهایت «نقطه کور» فیلم متوسطی است که به جای پرداخت به قصه اصلی، بیشتر به ماجراهای فرعی می‌پردازد که ربطی به اصل فیلم ندارد و غلظت تلخی و سیاهی در لحظاتی از فیلم به قدری بالاست که غیرقابل تحمل می‌شود.

ساناز قنبری

سینما