استن لورل؛ شوخ‌طبعی تا دمِ مرگ

فکر کردن به این که استن لورل، هشت سال را بدون دوست و همکار و یار غارش، اولیور هاردی زندگی کرده باشد، سخت و دردناک است و این وضعیت هیچ نسبتی با آن فضای شاد و کمیکی ندارد که آنها در طول سال‌ها برای ما تصویر کرده‌اند. تلخی و دشواری همه این لحظات زمانی بیشتر می‌شود که بدانیم این دو بیش از 30سال را با هم سر کرده‌اند. پس می‌توان کمی حال و روز خراب لورل را در فقدان دوستش هاردی تصور کرد.
کد خبر: ۱۰۴۱۸۳۹
استن لورل؛ شوخ‌طبعی تا دمِ مرگ

هاردی و لورل احتمالا می‌توانستند بیش از آنچه عمر کردند، به زندگی ادامه دهند. مرگ در 65 سالگی، رفتن زودهنگام و غیرمنتظره‌ای برای هاردی محسوب می‌شود، البته اگر می‌دانستیم که او و لورل بشدت سیگاری بودند، شاید این مرگ با آن وضعیت جسمانی (چاقی هاردی) چندان هم عجیب و ناگهانی نبود.

اولین شوک به رفاقت آنها در می‌ سال 1954 وارد می‌شود و آن، زمانی است که هاردی دچار حمله قلبی خفیف می‌شود. اگرچه این اتفاق باعث شد هاردی بیشتر مراقب خودش باشد و لورل هم بیشتر از قبل اخبار سلامت او را دنبال کند، اما دو سال بعد هاردی یک سکته شدید مغزی می‌کند و زمینگیر می‌شود. سال بعد دو سکته مغزی دیگر از راه می‌رسد، هاردی به کما می‌رود و تمام. بیماری و خانه‌نشینی هاردی، اثر مخربش را روی جسم و روحیه لورل هم گذاشت، آنقدر که لورل به قدری حالش بد بود که حتی نتوانست در مراسم تشییع جنازه رفیق نازنینش شرکت کند، اما هیچ کدام از این درد و رنج‌ها باعث نشد او شوخ طبعی‌اش را دست‌کم در انظار از دست بدهد. وقتی از لورل پرسیدند چرا به مراسم خاکسپاری بهترین دوستش نیامده، جواب داد: بچه (اشاره به لقب هاردی در دوران کودکی) می‌فهمه. او حتی این شوخ‌طبعی را حوالی مرگ خودش در 74 سالگی هم داشت و در وصیت‌نامه‌اش نوشت: اگر کسی در مراسم تشییع جنازه من گریه کند، دیگر با او حرف نخواهم زد!

و این شاید رمز و راز موفقیت و محبوبیت لورل و هاردی در سینمای کمدی و خنده باشد؛ این که در بدترین و تلخ‌ترین شرایط، شوخ‌طبعی و خنده را برای ایجاد امید و نشاط مردم از دست ندهی. لورل که 1890 در چنین روزی به دنیا آمد و دوستش هاردی و دیگر استادان کمدی، همیشه همین طور بودند و وقتی روی صحنه یا جلوی دوربین فیلمبرداری می‌رفتند، برای رسالت مهمشان که همان نشر شادی بود، صورتک خنده را جایگزین آن صورتک غم و گریه ـ به خاطر مشکلات و گرفتاری‌ها و نـاراحـتی‌هـای شخصی مثل هر انسان دیگری ـ می‌کردند و مهیای خنداندن جهان می‌شدند، گویی که از هفت دولت غم و غصه آزادند.

علی رستگار

سینما

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰
وقتی دل جنگل سوخت

«جام‌جم» در گفت‌وگو با جانشین فرمانده یگان حفاظت سازمان منابع طبیعی کشور بررسی کرد

وقتی دل جنگل سوخت

صدای «مرجان» باید شنیده شود

گفت‌و‌گو با میلاد بنی‌طبا، کارگردان فیلم سینمایی «مرجان» پیرامون دغدغه‌های ساخت و چالش‌های اکران یک فیلم اجتماعی

صدای «مرجان» باید شنیده شود

نیازمندی ها