خبرنگار ایرانی، چرا نه؟!

رسانه‌های غربی برای پوشش اخبار منطقه غرب آسیا همواره خبرنگاران خاص خود را به این منطقه اعزام کرده و می‌کنند تا به بهترین وجه، اخبار منفی از این منطقه شعله‌ور در آتش را روی آنتن‌های خود بفرستند. آنها اما در این میان، کوچک‌ترین اشاره‌ای به این امر نمی‌کنند که کشورهای متبوع خود در این آتش‌افروزی چه نقشی داشته و دارند و مهم‌تر از همه این که، اگر قطره خونی از دماغ خبرنگار یا فرستاده ویژه آنها بیاید، گوش جهان با تبلیغات این رسانه‌ها کر می‌شود یا اگر یکی از آنها راه را گم کرده باشد و صدایش لحظاتی از آنتن برود، بلافاصله نوار زمان شمار در بالای صفحات تلویزیون‌ها و مطبوعات نصب می‌شود تا پیدایش شود و پیدا که می‌شود بسان یک قهرمان، چپ و راست از دست رهبران سیاسی و غیر سیاسی جوایز و هدایای گوناگون دریافت می‌کند. اما در این سوی جهان یعنی در غرب آسیا، خبرنگاران پرس تی وی و العالم، شبکه خبر، المنار و امثال آنها در برابر دوربین‌های زنده از سوی مزدوران وهابی و غربی به گلوله خشم و کین بسته می‌شوند، ولی همان رسانه‌های مدعی دموکراسی حتی مکانی در اندازه یک تیتر تک ستونی نیز برای این گروه در نظر نمی‌گیرند، چه برسد به این که به دادخواهی یک همکار حرفه‌ای برخیزند.

مع‌الوصف، این روزها در جنگ سوریه و عراق با تروریست ها، خبرنگاران صدا و سیما جایگاه خاصی دارند. یکی از خبرنگاران پر تلاش این رسانه، جلال خالدی است که با شجاعت و جان بر کف، در صحنه‌های نبرد حضور گسترده‌ای داشته و دارد و به طور زنده و در آن گرمای خرماپزان عراق واقعیت‌های میدان جنگ را به تصویر می‌کشد. اما دور از قواعد و اخلاق حرفه‌ای است که شهامت و شجاعت حرفه‌ای این گونه خبرنگاران، به باد نسیان سپرده شود. حال که روز خبرنگار نزدیک است آیا نمی‌شود با تجلیل از زحمات حداقل این خبرنگار، هوای مرداد را برای خبرنگاران بخصوص خبرنگاران جنگی گرم‌تر کرد؟

دکتر عباس اسدی

استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی