دستمریزاد به عکاسان مشکی پوش محرم / معاویه از چه می ترسد؟

عده ای می خواهند حسین (ع) را در موزه تاریخ، منزوی کرده و یا تصویر او را پشت ویترین شیشه ای زمان، منجمد کنند تا حتی دوست داران حسین (ع) هم به او نگاه ایستا و کهنه داشته باشند.

برای همین کوشیده اند که قیام حسین (ع) را به یک امر تاریخ انقضاء گذشته، تنزل داده و یا نهایتا آن را در حد یک دستورالعمل خصوصی پیامبر (ص) به فرزندزاده اش، خلاصه کنند تا دیگر هیچ کسی نتواند از مسیر و طریق حسین (ع)، الگو بردارد.

اما مگر یزید، فقط همان یکبار در تاریخ بوده است که حسین (ع) هم فقط یکبار تکرار شود؟ و یا مگر سیاست های اموی فقط از آستین حکومت شام، بیرون آمده است که کربلا هم در جغرافیای هفتاد کیلومتری کوفه، محصور باقی بماند.

«معاویه» تکرار می شود، آنچنانکه «عمرو عاص» و «ابن زیاد» و «یزید» و «عمر سعد» هم بارها و سال ها، تکثیر می شوند؛ و در مقابل، توده مظلوم بی پناه هم، هربار و هر نوبت، در برابر نیرنگ های زرسالارانه و دغلکارانه آنان، دین به باد می دهد و زندگی اش را به نکبت فقر و تبعیض و فساد و فحشا آلوده می سازد.

پس، حسینی می خواهد که بر علیه وجدان های به خواب رفته، قیام کند و جامعه را به خودآگاهی و درک و توبه و بازگشت، فرا بخواند.

درست از همان موقعی که بدن غرق به خون حسین (ع)، لگدمال سم اسب ها شد و سر بریده اش بر بالای نیزه قرآن خواند، حصار تاریک تاریخ شکست و حسین (ع)، زمان و مکان را در نوردید و بیرق مبارزه و علم جهاد را به نام خود ثبت کرد. فقط کافی است کمی از عاشورای 61 فاصله بگیریم و پا را از مرزهای ظلم و اختناق پر فتنه اموی، فراتر بگذاریم، آن وقت است که می توانیم حیات حسینی را در رگ آزادی خواهان عالم، مشاهده کنیم. لحظه به لحظه انقلاب ایران، آیینه دار روشنایی حسین (ع) و خورشیدنامه کربلاست.

هیأت ها، یعنی همین اجتماعات سیاه پوش مخلص دلداده روضه خوانِ پر از مردم عاشق، حکایت پیروزی حسین (ع) است. کودکانی که پا به پای مادر و پدر از این هیأت به آن هیأت می دوند و اشک می ریزند، نشانه آن است که نسل حسین (ع) هم، در حال تکثیر است و این بیشترین هراسی است که معاویه و یزید و ظلمه تاریخ را می هراساند.

انتشار عکس های محرمی با هر نیت و فن و اراده ای که باشد، روایتگر این «تکثیر طیبه» است. دستمریزاد به عکاسان مشکی پوش محرم!

| عکس نوشت| شماره 47| سید مهدی سیدی |