سفر زمستانی به ققنوس ایران

حالت دوم سفر به مناطق جنوبی و گرم‌تر کشور است؛ جاهایی که اصولا در زمستان هوایی بهاری دارند و برای آنهایی که از برف و سرما خسته شده‌اند، فرصتی برای تجربه بهار و بلکه تابستان در وسط زمستان مهیا می‌کند.

بیشتر شهرها و بندرهای استان‌های جنوب کشور چنین فرصت استثنایی را در اختیارمان می‌گذارند. خیلی از شما حتما با سفر به اهواز، بوشهر، کیش، قشم، بندرعباس و چابهار در فصل زمستان آشنایی دارید و خوب می‌دانید وقتی می‌گوییم تجربه‌کردن بهار و تابستان در فصل زمستان، دقیقا از چه حرف می‌زنیم!

این‌بار می‌خواهیم برایتان از یک مقصد جنوبی کمتر شناخته‌شده بنویسیم. «سیراف» بندری زیبا و زنده با حدود 7000 نفر سکنه در استان بوشهر است که از گذشته‌های دور مقصد بسیاری از دریانوردان بوده است. با این حال این روزها جزو مقاصد مورد علاقه علاقه‌مندان به غواصی در مناطق بکر و آنهایی است که می‌خواهند از تاریخ زندگی بومیان ایران در ساحل شمالی خلیج فارس بیشتر بدانند.

سیراف مقصد خوبی برای آنهایی است که دوست دارند چند روزی را در قلب بومیان جنوب ایران بگذرانند، غذاهای بی‌نظیرشان را تجربه و فرهنگ و هویتشان را از نزدیک لمس کنند. بنابراین اگر اهل اقامت در هتل‌های لوکس هستید و از اقامت در خانه‌های محلی واهمه دارید، شما مخاطب من برای سفر به سیراف نیستید!

ققنوس ایران در گذر زمان

سیراف از قدیمی‌ترین بنادر ایران است که در دورانی کهن‌تر از هزار سال پیش، بیش از 300هزار نفر جمعیت و رونقی فراوان داشته است.

جالب است بدانید شهر باستانی سیراف در جریان عملیات صنعتی پارس جنوبی سربرآورد. هرچند خاورشناسان اروپایی رگه‌هایی از این تمدن اشکانی را پیش‌تر کشف کرده بودند.

دریانوردان، بازرگانان و صیادان سیرافی در آن دوران با همتایان خود از روم و یونان در اروپا گرفته تا ماداگاسکار در آفریقا و کانتون چین در آسیا تجارت می‌کردند. همین عامل باعث شده بود در گستره‌ زمانی به قدمت 700سال به تدریج مردمی با اندیشه‌ها و فرهنگ‌های مختلف در صلح و آرامش کنار یکدیگر در سیراف ساکن شوند.

آزادمنشی دینی و غنای فرهنگی ساکنان بندر باستانی سیراف موجب شده بود زرتشتیان، مسیحیان، یهودیان و بوداییان در کنار مسلمانان و حتی اتباع رومی، یونانی و چینی‌ بتوانند سال‌های طولانی در این بندر کنار یکدیگر زندگی کنند.

جاذبه‌های گردشگری

تجربه آرامش دریا در ساحلی تمیز و زیبا را می‌توانید در سیراف تجربه کنید. پیشنهاد ویژه این است که در پارک ساحلی کنار دریا چادر بزنید و شب را تا صبح کنار دریا بخوابید. من این‌کار کردم و توانستم طلوع بسیار حیرت‌انگیزی را از درون چادر تماشا کنم! هم خلوت است و هم امنیت خوبی برقرار است. امکانات سرویس بهداشتی و دسترسی به آب آشامیدنی هم مهیاست.

پیشنهاد دوم تجربه کردن غذاهای دریایی محلی است. اگر به رستوران‌‌ها سر بزنید، می‌بینید منوی غذاهای معمولی را عرضه می‌کنند به همراه قلیه‌ماهی و دیگر خوراک‌های دریایی.

از آشپزخانه‌های محلی بخواهید در صورت امکان غذای دریایی سنتی و مورد علاقه خودشان را ـ که لزوما در منوی رسمی رستوران نیست ـ برای شما آماده و همان ادویه‌های محلی خودشان را برایتان استفاده کنند. البته اگر اهل خوردن غذاهای تند نیستید، فراموش نکنید اشاره کنید فلفل کمتری به کار ببرند! من یکی از لذیذترین خوراک دریایی زندگی‌ام را با همین فرمول در سیراف تجربه کردم و اکیدا توصیه‌اش می‌کنم.

برای بازدید حتما به قبور سنگی و حوضچه‌های آب باران سر بزنید. اینها در ارتفاعات مشرف بر دامنه کوه‌های شمالی سیراف جا خوش کرده‌اند. برخی محققان معتقدند اینها حوضچه‌های استحصال آب باران بوده‌اند که روی کوه‌های مشرف به دریا و شهر برای استفاده از آب باران و نیز تزریق به درون زمین و تقویت آبخوان‌های آن منطقه برای برداشت در پایین‌دست از طریق چاه‌های حفره‌شده در طبقات سنگی ایجاد شده‌اند.

آب آشامیدنی در سیراف نیز همچون دیگر نواحی جنوب ایران کیمیا بوده است و از این‌رو پیشینیان ما با ساخت چاه‌هایی بسیار ژرف، دسترسی به آب شیرین را در فاصله‌ای نه‌چندان زیاد از دریا مهیا کرده بودند.

کافی است کنار یکی از چاه‌ها در ارتفاعات بالاتر بایستید، سنگ کوچکی را رها و با ثانیه‌شمار محاسبه کنید چند ثانیه طول می‌کشد تا صدای برخورد سنگ به آب انتهای چاه را بشنوید! با یک محاسبه ساده دبیرستانی در کتاب فیزیک خواهید توانست عمق چاه را حساب کنید و اینجاست که دود از کله‌تان بلند می‌شود!

عمارت شیخ جبار نصوری که در حقیقت قلعه‌ای متعلق به خاندان نصوری است از دیگر جاذبه‌های گردشگری در سیراف است که روی تپه‌ای بلند و مشرف به دریا ساخته شده ‌است. این بنای 200 ساله با گچبری‌های نشانگر ابنیه دوره قاجاریه، با بهره‌گیری از معماری خاص و باستانی بندر سیراف این روزها در حال بازسازی و ترمیم است.

چطور برویم؟

برای سفر زمینی، اگر مبدا شما یکی از مناطق مرکزی و شمالی یا شرق و غرب ایران است، تنها راه پیش‌رو جاده‌ای است که از شیراز شروع می‌شود و با گذر از فیروزآباد و جم به سیراف می‌رسد. اتفاقا مسیر خوبی است.

هم فرصت بازدید از دیدنی‌های شیراز و اقامت در این شهر را خواهید داشت و هم این‌که در مسیر رفت می‌توانید از کاخ اردشیر بابکان و دیگر آثار باستانی منحصربه‌فرد به جا مانده از دوران ساسانیان در فیروزآباد بازدید کنید و به این ترتیب از سفر زمینی بیشتر لذت ببرید.

راه دوم سفر هوایی است که در این صورت باید مقصدتان را فرودگاه عسلویه یا فرودگاه جم تعیین کنید. از عسلویه 50 کیلومتر و از جم نزدیک به 40کیلومتر تا سیراف فاصله است که می‌توانید از تاکسی استفاده کنید. با این حال یادتان باشد در بندر سیراف فعلا سیستم تاکسیرانی به‌صورت تاکسی‌های گذری وجود ندارد. باید از آژانس استفاده کنید یا از خودروهای عبوری بخواهید شما را تا مسیری با خود ببرند. البته بندر چندان هم بزرگ و وسیع نیست و در صورت عادت به پیاده‌روی، به طی کردن مسافت‌های طولانی با تاکسی نیاز نخواهید داشت.

کاظم کوکرم - روزنامه‌نگار

ضمیمه چمدان جام جم