شعر رسانه است

شاعران اخلاق‌گرا بار راهنمایی مرده با زبان شعر را بر عهده می‌گرفتند و شاعران مدیحه‌سرا چنان می‌سرودند که اگر گوشه خانه‌ات هم نشسته باشی و بیتی و مصرعی را بخوانند و بشنوی، دلت روانه صحرای کربلا شود.

اگر پادشاهی ستم می‌کرد، شاعران از عدل و عدالت می‌نوشتند و رفتار نامردانه او را نکوهش می‌کردند.

اگر بهار می‌شد، پاییز و زمستان از راه می‌رسیدند، اینها همه در شعر نمود پیدا می‌کرد.

اینها همه می‌شد ابزار کار شاعران آن روزگار. از جهل و تعصب و خرافات گرفته تا انسانیت و محبت و خداشناسی، همه و همه در بستر شعر جای داشتند و می‌توان گفت سکان هدایت جامعه را برعهده گرفته بودند.

حالا هم شعر با وجود رادیو و تلویزیون، گسترش انواع هنرها و مطبوعات هنوز رسانه است و حرف برای گفتن دارد، هنوز هم بخش عمده‌ای از مردم ایران چنان به شعر علاقه‌مند هستند که موسیقی‌هایی را می‌شنوند که اشعار موجود در آنها را هم دوست داشته باشند و هنوز هم در خانه اغلبشان، قرآن و دیوان حافظ کنار هم قرار دارند.

این همه یعنی شعر هنوز رسانه است و می‌تواند مردم را به مسیر درست هدایت کند.

از این‌روست که شعر از دیرباز تا امروز و یا بهتر است بگوییم تا همیشه در ایران کارکرد یک رسانه را خواهد داشت.

نمونه‌اش را هم می‌توان از اشعار انقلابی، شعرهای ماندگار دوران دفاع مقدس و البته شعرهای اجتماعی و طنزهای امروز دید. ما در قرن 14 هجری شمسی زندگی می‌کنیم و هر چند ده‌ها رسانه حالا در دنیا و البته جهان شخصی ما ایرانی‌ها جا باز کرده‌اند، هنوز هم شعر جایگاه خودش را دارد و گاهی یک بیتش چنان دل شنونده را می‌برد و بر او تاثیر می‌گذارد که ممکن است رسانه‌ها و هنرهای دیگر برای ایجاد چنین تاثیرگذاری به زمانی به مراتب بیشتر نیاز داشته باشند.

امروزه هم شعر هنوز در جامعه ما یک رسانه معتبر است که همواره مورد توجه بوده و جریانسازی‌های لازم را در وقایع اجتماعی و ... از خود بروز می‌دهد.

زینب مرتضایی‌فرد