از میدان ژاله تا میدان لاله / روز انفجار الله‌اکبر

از هفده شهریور آموختیم؛
پیروزی خون بر شمشیر را،
غلبه مشت بر درفش را،
پیروزی ایمان بر اسلحه را و اسلحه بودن «ایمان» را،
و بنیان‌کن بودن سیل «حضور مردم» را،
و نقش مادران در «شهیدپروری» را
و ... «معجزه خون» را.
روزی بود که امت در پیروی از فرمان امام، «کفن شهادت» پوشیدند و به قربانگاه «ژاله» آمدند تا میدان ژاله را «میدان لاله» کنند، میدان شهدا!...
هفده شهریور،‌روز پرپر شدن «علی‌اصغر»‌ها بود، ولی نه بر روی دست پدر،‌بلکه در آغوش مادران.
روز بر کف نهادن «جان» بود،
و به میدان آوردن «ایمان»
روز سرخ انقلاب بود و روز سیاه شاه.
روز گشودن درهای خانه‌ها به روی مبارزان تیرخورده و بی‌پناه بود، که پناهگاهی جز آغوش صداقت و دامن وفا نداشتند.
روز رویش ده‌ها انسان قهرمان از مشهد هر شهید غرقه‌به‌خون بود.
روز انفجار «الله‌اکبر» در فضای دودگرفته تهران بود.
هفده شهریور «یوم‌الله» بود،
روزی به وسعت تاریخ.
روز سقوط طاغوت، از بام «تبلیغات دروغین» به صحنه خردکننده «واقعیات تلخ» و حماسه‌های شیرین مردم!
و باید این روز گرم و ماندنی را پیوسته زنده نگهداشت،
که امام امت فرمود: «17 شهریور،‌از ایام‌الله است که ملت شریف ایران یاد او را زنده نگه می‌دارد...»