مهربانی «کافی» ست!

ترس افتاد به جانشان اما بعد که ‌کرونا‌ با همه‌شان دست به یقه شد و‌ تا ‌لحظه نوشتن این‌گزارش، حدود 68 هزار نفر ‌را مبتلا کرده و نفس حدود 1665 نفر را هم بند آورده و جانشان را گرفته است، در شرایطی که بسیاری از چشم‎بادامی‌ها از ترس ویروس، از خانه ‏های خود خارج نمی‎شوند و خیلی از خارجی‌ها، از ووهان قرنطینه شده و حتی از کشور چین، خارج شده‌اند، هنوز هستند افرادی که برای بهتر شدن شرایط از جانشان مایه می‌گذارند، افرادی که چینی هم نیستند. سینا کرمی یکی از این افراد است‌ یک جوان ایرانی‌ که در شهر ارواح مانده و برای پزشکان و پرستارانی که در بیمارستان‎های شهر به بیماران خدمات‎رسانی می‎کنند، قهوه آماده می‌کند. مهربانی که ویروس کرونا هم نتوانسته، جلویش را بگیرد.

دو سال پیش که سینای 29 ساله، به همراه برادرش از شهر ایذه استان لرستان، ویزای تحصیلی گرفتند و راهی شهر ووهان شدند، فکرش را نمی‎کردند که داستان یک سفر تحصیلی ساده، به اینجا ختم شود، به جایی که حالا، امروز، یکی از برادران، تبدیل به قهرمان ملی کشور اژدهای زرد شود.

از دانشگاه تا قهوه‎خانه

سینا صدایش خسته است اما با حوصله جواب می‎دهد. با این‌که به قول خودش، هر روز، بدون خستگی در حال کار‌کردن است، در حالی که صدای دستگاه قهوه جوش می‎آید و از آن طرف مراقب است تا شیر هم سر نرود، آرام داستان را از ابتدا تعریف می‎کند. سینا به ما می‎گوید:‌ «اول با ویزای تحصیلی وارد چین شدم. قرار بود در یکی از بهترین دانشگاه‏های شهر ووهان چین، درس بخوانم.» یک ترم بعد، اما کاری در یکی از شرکت‎های بزرگ چین پیدا می‎کند و به عنوان باریستا (قهوه‎چی)‌ در یکی از شعب این شرکت کافی‌شاپی، مشغول به کار می‌شود. رضایت شغلی باعث می‌شود او قید درس و مشق را بزند و حتی ویزای اقامتش را تغییر دهد و این بار ویزای شغلی بگیرد. تا دو سال، او با همین شغل، روزگار می‎گذراند تا این که ویروس کرونا، پایش را می‌گذارد در خیابان‎های شهر ووهان. بعد از شیوع ویروس، شهر به حالت قرنطینه درآمده و عبور و مرور در خیابان‎ها هم محدود و قدغن شده است. در شرایطی که هر‌روز تعداد مبتلایان بیشتر می‎شود و در بسیاری از مغازه‏ها و فروشگاه‎ها بسته است و برخی از کسب و کارها هم از رونق افتاده‌اند، همکاران سینا دور هم جمع شده‌اند تا کاری انجام دهند. هنوز روزهای اول شیوع ویروس کرونا بود و تعداد افراد مبتلا هم کم بودند و حتی هنوز هیچ تبعه خارجی هم از چین خارج نشده بود. شرایط اما به نحوی بود که ترس به جان مردم افتاد و خیلی‎ها از بیماری جدید می‎ترسیدند، همه این‌ها باعث شد تا گروه کوچک هفت نفره سینا و دوستانش‌ کاری برای بالا بردن روحیه مردم شهرشان انجام دهند.

نهضت قهوه‌ای

سینا تعریف می‏کند که همان شب، هر کدام از کارکنان، ایده‌شان برای بالا بردن روحیه مردم شهر را مطرح کردند، اما یک‌نفر از همه ایده‎اش بهتر بود: «یکی از همکارانم پیشنهاد داد تا به پرستاران و پزشکانی که به طور داوطلبانه در بیمارستان‌ها مشغول به کار شده‎اند، قهوه و شیرقهوه رایگان بدهیم.» صبح روز بعد، پس از این که ماموران کنترل خیابانی، تب و درجه حرارت هرکدام‌شان را چک کردند و اجازه ورود به خیابان و بعد مغازه را دادند، دست به کار شدند و قهوه و شیرشان را جوشاندند تا ساده و بی‎ادعا، به یکی از بیمارستان‌های نزدیک کافی‌شاپ قهوه سرد و گرم برسانند. طعم نوشیدنی‌ها برای کارکنان بیمارستان، آن قدر دلچسب بود که گروه کوچک به این فکر افتادند تا به دیگر بیمارستان‎های نزدیک هم قهوه برسانند. به خاطر همین، در یکی دو روز اول، تنها به یکی از بیمارستان‌های نزدیک، قهوه و شیرقهوه می‎رساندند، اما بعد بیمارستان‎ها بیشتر شدند تا این که بعد از 18 روز، این تعداد به پنج بیمارستان نزدیک کافی‌‌شاپ رسید. کرمی تعریف می‎کند که دیروز صبح، یکی دیگر از بیمارستان‌ها هم درخواست داد تا به آنها نوشیدنی سرد و گرم برسانیم. حالا سینا می‎گوید که روزانه، حدود 450 تا 600 قهوه سرد و گرم به بیمارستان‎ها می‎رسانند.

مهربانی جانانه

حدود ده روز پیش که هواپیما، به شهر ووهان رفت تا دانشجویان ایرانی را که در ووهان بودند، به کشور بازگرداند، برخی از دانشجویان و اتباع ایرانی که در این شهر اقامت داشتند، سوار هواپیما نشدند تا به ایران بیایند. یکی از آنها، سینا بود. برادرش اما به ایران بازگشت و امروز به همراه دانشجویان در قرنطینه است، سینا اما در شهر قرنطینه‌شده ووهان مانده است؛ شهری که مردمش از ترس ابتلا به ویروس خود را در خانه‎ها محبوس کرده‎اند و بیرون نمی‎روند. حالا هر روز به تعداد مبتلایان اضافه می‎شود و هر روز، موج جدیدی از این ویروس شیوع پیدا‌می‌کند. با این شرایط، عقل سلیم حکم می‎کند که به‌قول‌معروف یک پای دیگر قرض بگیرند و شهر بحران‎زده را ترک کنند. سینا اما در شهری که خطر مرگ در آن وجود دارد، مانده است و حتی کار می‌کند. وقتی از دلیل ماندنش در شهری که ویروس در آن هنوز جولان می‌دهد‌، می‎پرسیم، جواب ساده‎ای می‎دهد: «همه مردم در شهر ووهان ترسیده‎اند، من هم ترسیده‎ام اما تصمیم گرفتم که پیش دوستان و مردم شهر بمانم تا با کارم، به آنها قوت قلب بدهم.» او توضیح می‎دهد که مردم چین با خارجی‌ها خیلی مهربان هستند و همین مهربانی باعث شده تا او بخواهد، مهربانی‏شان را با مهربانی، جبران کند. بعد می‎خندد و می‌گوید: دعا کنید که ویروس به سراغ ما نیاید.

روزهای شلوغ

در شرایطی که تمام مردم شهر در قرنطینه‌اند، عبور و مرور محدود است و مردم اجازه دارند تنها هر ده روز یک بار برای خرید و تامین مایحتاج روزانه از خانه‎هایشان خارج شوند، این گروه اما به شکل دیگری کار می‎کنند. سینا توضیح می‌دهد که آنها مجوز دارند و پلیس به آنها اجازه تردد در شهر را داده است، بنابراین آنها اجازه دارند به خیابان بروند. البته قانون سفت و سخت، سنجش درجه حرارت بدن آنها ‌انجام می‏شود. یک روز کاری، این گروه هفت‌نفره ‌اما خیلی جالب شروع می‌‎شود. درست است که خیابان‌های شهر ووهان مانند شهر ارواح است و پرنده در خیابان‌ها پر نمی‌زند، اما آنها ساعات و روزهای شلوغ و پرمشغله‎ای را دارند. اول صبح، دو نفر از اعضای این گروه، به فروشگاه‌های نزدیک مراجعه می‎کنند تا رکن اصلی قهوه مهربانی‎شان یعنی شیر را خریداری کنند. بعد که شیر به کافه رسید، همه دست به کار می‎شوند و دستگاه‎ها را روشن می‎‌کنند، شیر می‎جوشانند و قهوه سرد و گرم درست می‎کنند. قهوه‌ها که آماده شد، بسته‎های تحویل در خودرو یکی از کارکنان قرار می‎گیرد تا به بیمارستان‎ها برسد و خستگی را از تن پرستاران و پزشکان بتکاند. این خودرو هم مانند خود کارکنان مجوز عبور و مرور دارد.

اعضای گروه اجازه ورود‌ بیمارستان‌ها را ندارند به همین دلیل در حیاط‌ بیمارستان، قهوه‎ها را تحویل می‎دهند. سینا با اشاره به کمبود مواد اولیه در شهر ووهان که قرنطینه است، می‌گوید:‌ «در انبار کافی‌شاپ، قهوه و مواد اولیه دیگر را داریم، شیر و آبمیوه هم روزانه و از فروشگاه‌ها، تامین می‌شود.» هزینه‎هایی که تا قبل از رسانه‎ای شدن، همگی از جیب رئیس کافی‌‍‌‌شاپ تامین می‌شد و حالا اما مردم چین، از همه شهرها، تصمیم گرفته‌اند به این مهربانی بپیوندند تا شاید هرچند کوچک، سهمی در مهربانی داشته باشند. مهربانی که گویا قدرتش از ویروس کرونا بیشتر است.

لیلا شوقی - جامعه / روزنامه جام جم