تجربه ای که زیردریایی اتمی آمریکا را نجات داد+عکس

 به گزارش جام جم آنلاین به نقل از گانز مانیتور، در سال 2005، زیردریایی یو اس اس سان فرانسیسکو که عضوی از خانواده زیردریایی های تهاجمی هسته ای آمریکا به شمار می رفت به طرزی عجیب و ناگهانی دچار سانحه شد. برخی از خدمه های این زیردریایی تا فاصله حدودا 6 متر دورتر از یو اس اس پرتاب و طبق گزارش های به دست آمده هر یک از 137 نفر خدمه حاضر در زیردریایی مذکور، حداقل دچار یک جراحت متوسط تا شدید (با احتمال خطر جانی) شده بودند.
بررسی های بعدی پیرامون علل و چگونگی وقوع این حادثه نشان دادند که قوس قدامی زیردریایی شباهت زیادی به یک قوطی نوشابه فشرده شده داشته است. شواهد حاکی از این موضوع هستند که یو اس اس سان فرانسیسکو به یک دریاکوه (کوه هایی که از بستر اقیانوس ها بر می خیزند) برخورد کرده است.

 

سرنوشت
در آن روز یعنی 8 ام ژانویه سال 2005، زیردریایی یو اس اس سان فرانسیسکو در موقعیت حدودی 579 کیلومتری جنوب شرق گوآم با سرعتی بالغ بر 30 گره دریایی معادل 55.5 کیلومتر بر ساعت در حال حرکت بود. سیستم های دریانوردی مورد استفاده خدمه زیردریایی موفق نشدند دریاکوهی که از بستر اقیانوس بیرون زده بود را شناسایی کنند و به همین دلیل نیز نتوانستند از اصابت دماغه یو اس اس سان فرانسیسکو به آن جلوگیری کنند.

 

اما نکته ای جالب در مورد این حادثه وجود دارد: با وجود اصابت به جسمی ثابت با سرعت بالاتر از 55 کیلومتر بر ساعت در عمق 160 متری، زیردریایی آمریکایی مورد بحث نه غرق نشد و نه نقصی در عملکرد رآکتور به وجود آمد. از همه عجیب تر آن که یو اس اس سان فرانسیسکو پس از این اتفاق ناگوار قادر بود تا با استفاده از نیروی محرکه خود به بندر جزیره گوآم باز گردد. متخصصین دلیل تمامی این خوش شانسی ها را اقدامات ایمنی نیروی دریایی آمریکا طی چهار دهه گذشته می دانند.

 

 

کمی قبل تر
زیردریایی هسته ای یو اس‌ اس ترشر در سال 1963 طی یکی از آزمایشات نیروی دریایی در اقیانوس اطلس ناپدید شد. با وجود آن که تا مدت زمان زیادی هیچ کس از علت اصلی بحران اولیه ترشر اطلاعی نداشت اما چندی بعد مشخص شد که محفظه بالاست (بخشی از یک قایق، کشتی، زیردریایی و یا هر ساختار شناور دیگری است که آب را داخل یک محفظه نگاه می دارد و از آن به منظور حفظ تعادل استفاده می کند. در روندی که به دمیدن محفظه بالاست معروف است، هوا با فشار بالا، آب بالاست را وادار به حرکت می کند و باعث می شود که به تدریج از وزن زیردریایی کاسته شده و به سطح دریا نزدیک شود) دچار مشکل شده بود و بدین ترتیب زیردریایی مذکور نتوانست خود را به سطح آب برساند. این اختلال در نهایت باعث شد که زیردریایی نام برده از دست برود.

 

زیردریایی یو اس اس ترشر

 

در ادامه با توجه به حادثه رخ داده، ظرف مدت زمان 2 ماه نیروی دریایی اقدام به راه اندازی برنامه ایمنی زیردریایی یا به اختصار SUBSAFE کرد. هدف برنامه تضمین این موضوع بود که فارغ از نوع وضعیت ایجاد کننده بحران، بدنه زیردریایی های نیروی دریایی آمریکا قادر به حفظ یکپارچگی ساختاری خود تحت فشار باشد و بتواند حداقل به سمت سطح دریا بالا بیاید. علاوه بر این طبق برنامه نیروی محرکه هسته ای دریایی نیز قرار شد تا از رآکتورهای اتمی ایمن تری استفاده شود. در واقع اگر رآکتور، سیستم های بالاست و بدنه به درستی عمل کنند، خدمه این فرصت را خواهند داشت تا حداقل برای نجات جان خود تلاشی کرده باشند!
در مورد یو اس اس سان فرانسیسکو با وجود رخداد سانحه در اعماق آب، مابقی اجزای بدنه فشار را به خوبی توزیع کرده و از غرق شدن زیردریایی جلوگیری به عمل آوردند. علاوه بر این سیستم های بالاست هم عملکرد صحیح خود را حفظ کردند و موفق شدند زیردریایی را به سطح آب برسانند. به گفته فرماندهی نیروی دریایی آمریکا اگر توسعه برنامه SUBSAFE نبود، یو اس اس سان فرانسیسکو قطعا از میان رفته بود.
سه سال پس از وقوع حادثه برای یو اس اس سان فرانسیسکو این زیردریایی با تجهیز به کمان قدامی یو اس ‌اس هونولولو که قرار بود از خدمت عملیاتی کنار گذاشته شود، به دریا بازگشت. به دنبال این عملیات بازسازی، یو اس اس سان فرانسیسکو برای 8 سال دیگر نیز به عنوان زیردریایی رسمی نیروی دریایی آمریکا خدمت کرد.

 

زیردریایی یو اس اس هونولولو