به گزارش جام جم، اینکه مسیر آموزش مستقیم نیست، یک واقعیت اثبات شده است؛ به نظر میرسد سازندگان سریال خانه دوست همچنین واقعیتی را مد نظر داشتهاند که برای القای محتوای آموزشی، به حضور کارشناسان امور تربیتی و روانشناسی یا جمعی از نوجوانان نخبه که در رشتههای مختلف صاحب مقام شدهاند، بسنده نکردهاند و حرف خود را لابهلای قصه و داستان و ماجرا پیچیدهاند تا ارتباط بهتری با مخاطب نوجوان خود برقرار کنند.
نسل نوجوان امروز، شبیه نوجوانیهای قشر بزرگسال امروز نیستند. این فرزندان، در حالی متولد شدهاند که تکنولوژی حرف اول را در همه خانهها میزند و قبل از اینکه مدادرنگی به دست بگیرند، با موبایل و تبلت آشنا شدند و در حالی غرق در دنیای اینترنت هستند که چه بسا احتمالا مادر و پدرشان هم هنوز فرهنگ استفاده صحیح از آن را نیاموخته باشند. آیا از کنار چنین مخاطبی میتوان بهسادگی گذشت؟ آیا میتوان با برنامهای تلویزیونی که تفاوت چندانی با کلاسهای آموزشی در مدرسه ندارد، نظرش را جلب کرد؟ ایده اضافه کردن بخش نمایشی به یک برنامه تربیتی، بهترین راهکاری بوده که میشده به ذهن دستاندرکاران اثر برسد و البته این خوشفکری در نطفه خفه میشد اگر بازیگران توانا و کاربلدی آن را به اجرا نمیرساندند. ترکیب بازیگران سریال خانه دوست ترکیب جالب و درستی از آب درآمده؛ هم ایفاگران دو کاراکتر بزرگسال، جدی بودن این کار نوجوان را در عین طنازی درک کردهاند و هم بازیگران نوجوان بهدرستی از عهده نقش خود برآمدهاند.
در هر قسمت سریال خانه دوست تنها بچهها نیستند که اشتباه میکنند و حتی از پدر و مادر نیز گاهی رفتارهای عبرتبرانگیزی سر میزند و این همان زندگی واقعی ماست، پر از درست و غلط و سرشار از
شادی و غم.
دیگر نمیتوان دنیا را به نوجوانی که از عالم کودکی فاصله گرفته، سفید سفید نشان داد و به همین دلیل، در طراحی قصهها و پردازش آنها هم این واقعنگری لحاظ شده است. شخصیتها خاکستری هستند و دو کاراکتر پدر و مادر نیز گاهی در صحبتهای خود از خطاهایشان صحبت میکنند و این یعنی بستر اولیه برای ارتباط با مخاطب نوجوان فراهم شده است؛ مخاطبی که باهوش است و ابدا نمیتوان او را گول زد.
سعیده احمدی/روزنامه نگار/ رسانه روزنامه جام جم
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک کارشناس روابط بینالملل در گفتگو با جامجمآنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد