به گزارش
جام جم آنلاین، سگ‌های بی‌صاحب مدتی است واضح‌تر از قبل ما را دوره کرده‌اند در حالی که غذارسانی به آن‌ها به بخشی از فرهنگ عده‌ای از ما و زخم خوردن از همین سگ‌ها، به برش‌هایی دردناک از زندگی عده‌ای دیگر از ما تبدیل شده است، اما مشکل فقط همین‌ها نیست، موضوع فقط خرید واکسن‌های گران ضدهاری و تحمیل میلیارد‌ها تومان به سیستم بهداشت و درمان کشور نیست بلکه پای کسانی وسط است که انگشت روی فرهنگ گذاشته‌اند و زیر نقاب‌های دوستانه دارند پنبه سبک زندگی را می‌زنند؛ سبکی که محورش آدم‌هایی بی‌خبرند که غذا را به سگ‌های ولگرد، هرجا که باشند، می‌رسانند و دور باطل زایش و پرورش این جانوران بی صاحب و بعد هم تلاش برای جمع‌آوری و عقیم سازی‌شان را شکل می‌دهند در حالی که این چرخه تا امروز جواب دلخواه را نیز نداده است.
استان تهران با این که روی نقشه، قد و قواره‌ای کوچک دارد، ولی تعداد سگ‌های ولگردش عددی درشت به اندازه ۴۰۰ هزار قلاده سگ بی‌صاحب است. در مورد شهر تهران هم گفته می‌شود جمعیت سگ‌های ولگرد آن به ۵۰۰۰ قلاده می‌رسد که در نوع خودش بلبشویی است، اما این سگ‌ها چرا با این سرعت زاد و ولد می‌کنند و چرا مثل موش‌ها روی دور تند تولید مثل افتاده‌اند؟
برای پاسخ به این سؤال تاکنون چند گزینه مطرح شده که بخشی از آن‌ها به ناآگاهی ما مربوط است و بخش دیگرش به متولیانی که دست روی دست گذاشته‌اند و بخش مهم دیگر آن به برخی ماجرا‌های تاریک پشت پرده که فقط برخی کارشناسان باشهامت از آن‌ها حرف می‌زنند.
دلسوزی‌های خانه برانداز
خیلی از ما دلمان به حال سگ‌های حیران با آن چشم‌های پرتمنا و شکم‌های به پشت چسبیده و ظاهر گرسنه می‌سوزد؛ بنابراین هرطور که شده آن‌ها را به نواله‌ای مهمان می‌کنیم و به رضایت قلبی می‌رسیم، اما کسانی مثل مهدی نبی یان، پژوهشگر حیات وحش که هم از اصول برخورد با حیوانات و هم از پروتکل‌های جهانی رفتار با سگ‌های بی‌صاحب باخبر است، تاکید می‌کند این دلسوزی‌ها از اساس اشتباه است، چون نتیجه‌ای جز طغیان جمعیت سگ‌ها و افزایش هزینه‌های بهداشتی و امنیتی برای کشور ندارد. او به غذارسانی به سگ‌های بی‌صاحب، «فرهنگ غلط» لقب می‌دهد و به جام‌جم می‌گوید: این فرهنگ که از حدود ۱۵سال پیش درکشورمان آغاز شده حاصل یک‌سری حرکت‌های خودجوش و البته حرکت‌های سازمان یافته در آن سوی مرز‌ها و رسانه‌های وابسته به آنهاست در حالی که خودشان می‌دانند این کار در همان کشور‌ها جرم است، حتی دانه دادن به پرنده‌ها. به گفته نبی یان، برای مبارزه با این فرهنگ غلط البته هیچ راهی جز آموزش به مردم و کنار گذاشتن مماشات و مصلحت‌اندیشی‌های بیهوده نیست، اما ماجرا چیست که او این‌گونه حرف می‌زند؟
مماشات شهرداری‌ها
در ماجرای سگ‌های ولگرد، شهرداری‌ها بیش از هر نهاد دیگری وظیفه دارند و به گفته این پژوهشگر حیات‌وحش در این ماجرا که با جان و سلامت مردم مرتبط است، نباید دست از شهرداری‌ها برداشت، چون در سال۱۴۰۰ بیش از ۲۶۰هزار سگ گزیدگی در کشور اتفاق افتاد که برای واکسن ضدهاری هر فرد گزیده شده ۵۰ دلار خرج می‌شود، حال آن که شهرداری‌ها اگر به وظایف خود پایبند بودند اساسا هیچ گزشی اتفاق نمی‌افتاد که چنین پول‌هایی خرج شود. نبی یان می‌گوید: طبق دستورالعمل کنترل و مدیریت سگ‌های ولگرد مصوب سال ۸۷، شهرداری‌ها باید این جانوران را جمع آوری کرده، در مراکز مخصوص جا داده و پس از عقیم سازی، آن‌ها را به داوطلبان نگهداری از سگ‌ها آن هم با دریافت تعهدنامه نگهداری، تحویل دهند، ولی چون شهرداری‌ها از این دستورالعمل طفره می‌روند عملا این اتفاق رخ نمی‌دهد و سرعت جمع‌آوری سگ‌ها، عقیم سازی و تعیین تکلیف‌شان به‌شدت از سرعت زاد و ولدشان جا می‌ماند. نتیجه این که سگ‌ها همه جا هستند؛ خسته، گرسنه، بیمار و آماده آسیب رساندن به مردم، همان‌گونه که در شهرک «دام‌شهر» قم فقط به‌عنوان یک نمونه کوچک، جان کودکان در خطر است.
منبع : روزنامه جام جم
