فصل نوسازی

واقعیت مهم این است که تیم‌ملی ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۲ یکی از پیرترین و مسن‌ترین تیم‌های حاضر در مسابقات محسوب می‌شد. تیمی که پایه و ترکیب اصلی آن همان تیمی بود که در جام‌جهانی ۲۰۱۸ به میدان رفت.
این خود حاوی این نکته است که در ۴ سال گذشته پروسه و پروژه نسل‌سازی در فوتبال ایران اگر نگوییم فراموش شده، در بهترین حالت، موفق نبوده است. تیم‌ملی و فوتبال ایران در ۴ سالی که تا جام‌جهانی بعدی پیش رو دارد باید به طور جدی روی این مساله تمرکز کند. صحبت از یافتن جانشین برای با‌تجربه‌هایی مثل احسان‌حاج‌صفی، وحید امیری یا کریم انصاری‌فرد نیست. ما باید این نکته را در نظر بگیریم که همین حالا مهدی طارمی ۳۰ساله است، رامین رضاییان ۳۲، مرتضی پورعلی گنجی ۳۰، علیرضا جهانبخش ۲۹، مهدی ترابی ۲۸، احمد نوراللهی ۲۹ و... این عدد‌ها را اگر با ۴ جمع کنیم، متوجه می‌شویم که در جام‌جهانی بعدی این بازیکنان و بسیاری دیگر که نامشان را نیاورده‌ایم اگر از استثنا‌ها نباشند، طبق قاعده فوتبال کیفیت امروز خود را نخواهند داشت. اگر به بخش دوم هم نگاه کنیم و لیگ فوتبال و تیم‌های حاضر در آن را از نظر بگذرانیم، متوجه می‌شویم در همه پست‌ها، کمتر بازیکن جوانی وجود دارد که بتوانند به مجموعه تیم‌ملی تزریق شوند. یک امتحان ساده کنید، جوان‌های خوب لیگ را نام ببرید: سامان فلاح، محمد خدابنده لو، ... به چند اسم رسیدید؟
این نکته‌ای است که از همین امروز باید به آن فکر کنیم. تیم‌ملی ایران نیاز به یک پروژه نوسازی دارد، تغییر نسل برای فوتبال ایران از نان شب هم واجب‌تر است. نسل‌جدید را نمی‌شود از مغازه یا بازار خرید، باید ساخت و برای ساختن هم پیش از هرچیز اراده ساختن نیاز است. یعنی فوتبال ایران در کلیت و جامعیت باید اراده ساختن نسلی را داشته باشد که ۴ سال بعد بتواند رویای صعود به مرحله دوم جام‌جهانی را عاقبت محقق کند. آیا اراده‌ای وجود دارد؟ خدا کند جواب مثبت باشد.

روزنامه جام جم