تفنگ بر دوش کشیدن در جبهه ها غرور آفرین است

جام جم البرز:سردار شهید قاسم سلیمانی مرد میدان های دشوار بود. ترس در وجودش لانه نداشت. هرگز ظرف وجودی خویش را به دنیا طلبی نیاسود. سریع پرواز کرد، هیچ باورمان نمی شود.

خانواده و دوستانش این گونه می گویند: همان طور که در مواقع ضروری جنگجو و دلیر بود، به وقتش از بسیار از خوبان مهربان تر و دلنشین تر بود. مثل سکوت بود و مثل سایه. مثل نور آرام و بی سر و صدا بود. گویی بر روی آب راه می رفت. و گویی از پل رنگین کمان عبور می کند. همواره گل زیبای لبخند بر گوشه لبانش بود.

آری او این گونه بود. اصلا او از جنس ما نبود. از قبیله نور بود. چند صباحی ما را مهمان آمده بود تا نجابت و شجاعت را به ما بیاموزد.

صحبت از «جان فدا» است. همانی که چهره ای نورانی داشت. از گفته های خودش است: امروز تفنگ بر دوش کشیدن و در جبهه های مختلف حضور داشتن غرور آفرین است. جان فدا سیمایش چراغ شب های تار جهل بود. کلامش، کلام امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری بود. سخنش، سخن رهبر بود.

جان فدا زمانی در بستر شهادت آگاهانه آرمید، که خواب را از چشم قلدرهای عالم زدود. حتی دشمنانش هم او را به بزرگی و عظمت یاد می کنند. غافل از این که راه روشن علوی و حسینی، پایانی جز شهادت ندارد.

جان فدای عزیزمان مصداق سخن سرور شهیدان اهل قلم شد که فرمود: پندار ما این است که ما مانده­ایم و شهدا رفته­اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده­اند. خیلی زمان نخواهد برد که سردارِ ماندگارِ پرافتخار، شهید سلیمانی در اعلی‏علیین، رسوایی و عذابِ ستمکاران و شفای قلبِ متالمِ دوستدارانش را نظاره کند.