حاج‌قاسم و شهدا مهم‌ترین محورهای وحدت ملی هستند

آیین تشییع پیکر شهید قاسم سلیمانی که ایران را سیاهپوش کرد، هرگز از تاریخ این سرزمین پاک نخواهد شد.

سیل خروشان سیاهپوشان عزادار ما را به این حقیقت رساند که شهدا یکی از مهم‌ترین محورهای وحدت ملی هستند. من سال‌ها با موضوع زندگی شهدا آثاری را به نگارش درآوردم و ساختم. به همین دلیل با افراد زیادی در مرحله تحقیق وارد گفت‌وگو شدم و برایم جالب بود تمام افراد جامعه فارغ از دین، پوشش ظاهری و افکار سیاسی‌شان برای شهدا احترام قائل هستند. آنها کسانی بودند که چه در دوران هشت سال دفاع‌مقدس و چه پس از آن از خاک و ارزش‌های کشور دفاع کردند و همین مسأله احترام تک‌تک آحاد مردم را برمی‌انگیزد. شهدا یکی از محورهای وحدت ملی هستند و امروز که دشمن در خیالش برای خاک ما نقشه کشیده، می‌توان از این محور مشترک بهره برد.

امروز بسیاری از دستگاه‌ها و نهادهای ذی‌ربط با ابزار مختلف باید تلاش کنند با حفظ نام و یاد شهیدان، پیام و هدف آنان را به شکلی جذاب و باورپذیر در اختیار مردم به‌خصوص نسل‌های مختلف این سرزمین قرار دهند. چنانچه این مسیر اصولی طی شود، طیف‌های مختلف مردم با آن همراه می‌شوند. سینما به‌عنوان ابزاری موثر در انتقال فرهنگ در جامعه می‌تواند به بهترین شکل از ظرفیت شخصیت عرفانی و اخلاقی شهدا بهره ببرد و آنها را به‌عنوان یک الگوی مفید به جامعه معرفی کند. چه بسیار شهدایی که با خصلت‌های گفتاری، رفتاری و عقاید خویش، هر یک در زمان خود الگوی تاثیرگذاری بر اطرافیان‌شان بودند و معرفی درست آنها امروز می‌تواند زمینه تحول برخی از جوانان این مرز و بوم را فراهم کند.

سینمای ایران با وجود ساخت فیلم‌های زیادی درباره انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی اما کمتر به زندگی شهدا پرداخته که از نظر من به مدیریت فرهنگی‌مان برمی‌گردد. اگر مدیریت فرهنگی کشور با اراده باشد فیلمنامه‌هایی که واجد ویژگی‌های ساخت باشد را انتخاب کرده و برای ساخت آنها اقدام می‌کند. مدیران فرهنگی ما اغلب دست روی دست می‌گذارند تا فیلمنامه‌ای به آنها ارائه داده شود و بعد با نهایت سختگیری به آن پروانه ساخت و اکران بدهند.

نوعا هم براساس ساختارها و متر و معیارهای حاشیه‌ای کاری را برای تولید تایید می‌کنند، نه بر اساس اصول و ضوابط موجود. از سوی دیگر موضوع مخاطب سینما هم باید در نظر گرفته شود زیرا طیف حزب‌اللهی، مسجدی و بسیجی با وجود این‌که متوقع ساخت این‌گونه آثار هستند از آن در گیشه حمایت نمی‌کنند! چه‌بسا اگر این کار را انجام دهند، فیلمسازان بیشتری برای ساخت این‌گونه آثار تشویق می‌شوند. این دوستان متوقع ساخت آثار ارزشی هستند اما پس از ساخت خود را مکلف به تماشای آن در سالن‌های سینما نمی‌کنند! بنابراین آثاری که به شهدای انقلاب و دفاع‌مقدس می‌پردازند اکران کم‌رونقی دارند. به همین دلیل بخش خصوصی در تولید این‌گونه آثار کمتر قدم برمی‌دارد و می‌ماند بخش دولتی که در آنجا هم فیلمساز با سد مدیرانی روبه‌روست که بعضا اراده یا شرایط انجام این کارها را ندارند.

با بررسی آثار سینمای ایران به این نتیجه می‌رسیم که از سه دهه پیش تا امروز آثار ارزشی به شکلی تک اثر ساخته شده‌اند! آن‌هم برای این‌که کارنامه مدیران خالی نباشد و بتوانند گزارش کار بدهند. غافل از این‌که این تک کارها هرگز قادر به جریان‌سازی و اصلاح ذائقه مخاطب نیست.