تعطیلی‌ها و از دست رفتن وقت دانش‌آموزان در فضای مجازی

با اعمال مواد متعدد قانونی؛ مدارس به‌صورت مجازی و برخط برگزار می‌شود به‌نحوی که تعداد روزهایی که دانش‌آموزان مدرسه نرفته‌اند به‌طور خارق‌العاده‌ای از تعداد روزهایی که دانش‌آموزان مدرسه رفته‌اند، پیشی گرفته است.

به این ترتیب: ۱ــ ناگریز بخش عمده‌ای را به فضای مجازی که مهم‌ترین ویژگی آن در شرایط فعلی رهابودن و امکان وبگردی‌هاست، بی‌امان آزاد می‌گذاریم. ۲ــ ناخواسته بخش محروم و مستضعف دانش‌آموزان که دسترسی به رایانه و موبایل ندارند از تحصیل بی‌نصیب می‌شوند. به این ترتیب و با وجود تصریح قانون اساسی به مسأله اولویت آموزش و پرورش به‌عنوان تکلیف دولت در اصل سوم، آینده کشور را چگونه با نسل‌های ضد، کم سواد، محروم شده و به‌دور از واقعیت‌های پیرامون باید اداره کرد؟ آیا برای جلوگیری، کاهش و مدیریت این تبعات، برنامه‌ریزی هم می‌شود؟ نهادهای ناظر منفعل شورای عالی انقلاب فرهنگی، شورای عالی آموزش و پرورش و وزارت آموزش و پرورش همگی ناظر به مسأله‌ آموزش و پرورش کشور طبق قانون مسئول هستند ولی هیچ کنش مؤثری در قبال تصمیمات سایر نهادها و برای تأمین غبطه دانش‌آموزان به عمل نیاورده‌اند. این نهادها در مقابل تصمیم استانداران و شرکت گاز، سازمان حمایت محیط زیست و وزارت کشور، اعمال لایحه قانونی تعیین تعطیلات رسمی کشور توسط هیأت وزیران با کسب نظر موافق روسای قوه مقننه و قوه قضاییه لازم است اقدامی عاجل انجام دهند کما این‌که اقتصاد از آموزش پیشی گرفته است و در ماده ۲۶قانون بهبود مستمر کسب و کار، ضمن محدود سازی تعطیلی به موارد مشخص، تصریح می‌کند: «در غیر این موارد، دولت مجاز نیست روزهای کاری سال را تعطیل اعلام کند.» همین رویکرد باید در باز نگه داشتن مدارس و تحذیر جدی از مجازی سازی مدارس به اجرا گذاشته شود. ضمن آن‌که تعطیلی کشور خسارات هنگفتی نه فقط به اقتصاد که به امور فرهنگی و اجتماعی وارد می‌کند. حداقل این آسیب، مسئولیت زدایی کودکان نسبت به واقعیت‌های جامعه پیرامون و نقش‌هایی است که باید در عین تعلق خاطر به کشور و جامعه‌شان به‌زودی باید مسئولانه آن ‌را به‌عهده بگیرند.