بیعت تاریخی

ماجرا از این قرار بود که روزنامه کیهان در ۱۹ بهمن ۵۷ خبر دیدار و بیعت پرسنل نیروی هوایی با امام را به همراه عکسی از این دیدار در صفحه اول خود منتشر کرد؛ خبری که پس از انتشار، واکنش دولت بختیار را در پی داشت.

دولت خبر را تکذیب کرد، عکس را دستکاری و مونتاژشده دانست و دستور دستگیری حسین پرتوی را صادر کرد. عکس منتشرشده، همافران نیروی هوایی ارتش را در لباس رسمی و از پشت سر نشان می‌دهد که با حضور در مدرسه علوی که محل اقامت امام‌خمینی در آن روزها بود، به ایشان احترامی نظامی گذاشته و با او بیعت کرده‌اند. گویا آن روز همافران صبح زود با لباس‌های رسمی‌شان به مدرسه علوی تهران رفته بودند و پس از سخنرانی امام با قرائت قطعنامه‌ای بیعت خود را رسمی کرده بودند. امام به ماجرای تکذیب خبر توسط دولت واکنش نشان داد و دیدار خود با همافران را تایید کرد. تایید عکس و خبر توسط امام، حمله گارد شاهنشاهی به پادگان نیروی هوایی و حمایت مردم و تظاهرات آنها را در پی داشت. پس از تایید خبر از سوی امام، دولت دستور شناسایی همافران را صادر و مردم را وادار ‌کرد در خیابان کارت شناسایی ارائه کنند. اینجا بود که اهمیت عکس حسین پرتوی بیش از پیش مشخص شد. زاویه‌ای که این عکاس برای گرفتن عکس انتخاب کرده بود، از هوش عکاس برای گرفتن چنین عکسی در چنین شرایطی حکایت می‌کرد.

در این عکس، امام خمینی(ره) در مرکز قرار گرفته و چهره هیچ‌ یک از همافران دیده نمی‌شود و احترام نظامی و بیعت آنها که مهم‌ترین جنبه این دیدار بود به زیبایی به تصویر کشیده شده است. در روزهایی که جریان انقلاب به حمایت ارتش نیاز داشت، همافران نیروی هوایی با دیدارشان تاثیر بزرگی بر پیروزی این جریان داشتند، اما این دیدار که در شرایط دشوار و نفسگیر روزهای پایانی رژیم پهلوی اتفاق افتاد نیازمند ثبت‌شدن بود. باید سندی از این اتفاق وجود می‌داشت تا ناامیدی دولت بختیار را برای سرکوب انقلاب کامل کند. عکس حسین پرتوی این سند را در اختیار انقلاب گذاشت.

حسین پرتوی خود درباره خاطره آن روز گفته است:«یک روز قرار بود به نفع دولت مهندس بازرگان راهپیمایی شود و هر کدام از همکاران به طرفی رفتند. من مامور شدم به مدرسه علوی و تا رسیدم، دیدم آنجا خلوت است و یک نفر از دفتر امور مطبوعات دستور خروج همه عکاسان را اعلام کرد و گفت که همه عکاس‌ها را از اینجا بیرون کنید.
متوجه شدم که باید خبری باشد و دیدم در کناری مدرسه باز شد و تعدادی افسر نیروی هوایی با لباس فرم وارد حیاط شدند. به من تاکید کردند که اجازه نداری عکس بگیری! گفتم که بگذارید بدون این که چهره‌ای از کسی معلوم باشد عکس بگیرم و گرنه اگر این سند نباشد چگونه می‌خواهید ثابت کنید که اینجا چه گذشته است. بالاخره قبول کردند و مرا تحویل دو نظامی دادند تا اگر کسی رو به دوربین کرد این دو نگذارند که من عکس بگیرم و... چون هنوز دولت بختیار سر کار بود، نگران بودند که شناسایی شوند و دولت مجازات‌شان کند. عکس را گرفتم و تا خود روزنامه دویدم و عکس در صفحه اول روزنامه چاپ شد.»

روزنامه جام جم