جلب مخاطب با ساختارهای روزآمد

تولید محصولات نمایشی سرگرم‌کننده اعم از سریال یا فیلم متاثر از شرایط اجتماعی مردم و خواسته‌هایی که آنها دارند، مسأله‌ای چندان عجیب نیست و در همه جای دنیا چنین است که ابتدا خواسته‌ای در اجتماع ایجاد شده و بعد تولید محصول را شاهد هستیم.

این‌که برخی تولیدکنندگان بی‌توجه به روند اتفاقات به سمت تولید محصول منطبق با الگوهای قدیمی می‌روند ممکن است گاهی مخاطب‌پسند هم باشد، ولی فقط وجه سرگرم‌کنندگی است که در این حالت برآورده می‌شود. به نظر می‌رسد همان‌طور که در سریال‌های تلویزیونی نیاز داریم به این‌که مخاطب خسته از کار روزانه را سرگرم کنیم و شرایط گذران بهتر اوقات فراغت او را فراهم کنیم به همان اندازه هم لازم هست که تأثیرپذیری از اتفاقات معاصر را در آثار‌ببینیم. این ماجرا را در تولیدات فرهنگی هنری کشورهای دیگر هم دیده‌ایم، مثلا فقر اقتصادی کف جامعه در هندوستان مردمان را سوق داده به استقبال از آثار مفرح و پر از رقص و آواز یا گرفتاری‌های اقتصادی دهه‌های ۳۰ و ۴۰ آمریکا، هالیوود را سوق داد به سمت جدی گرفتن تفنن در سینما بنابراین تأثیرگیری تلویزیون از تحولات اجتماعی نیز امری لازم است، چون مخاطب را باید در نظر گرفت.
​​​​​​​ هرچقدر بیشتر بتوانیم مخاطب را با ساختارهای روزآمد جلب کنیم به همان اندازه خواهیم توانست رسانه خود را قدرتمند و موثر بدانیم و هرچقدر تأثیرپذیری رسانه‌های‌مان بیشتر باشد بهتر می‌توانیم در مواقع حساس از آنها استفاده کنیم. یادمان هم نرود تاثیرگیری از اجتماع نباید به قیمت پرکاری گروهی خاص و کم‌کاری بقیه تمام شود، بلکه همه باید بتوانند کار کنند و همه بتوانند حمایت داشته باشند تا احیانا دلخوری پیش نیاید و سوءتفاهمات شکل نگیرد. اگر شرایطی را فراهم کردیم که همه هنرمندان بتوانند طرح‌های مناسب را به تصویر درآورند و در عین جلب مخاطب، موجبات ارتقای کیفی سریال‌سازی تلویزیونی هم برآورده شود در آن صورت است که قطعا خواهیم توانست از عملکرد تلویزیون دفاع کنیم.