لکنت، شایع‌ترین اختلال گفتاری

تجربه لکنت زبان
از ویژگی‌های قابل تشخیص لکنت رشدی تکرار، طولانی شدن و انسداد در گفتار افراد است. افرادی که لکنت دارند ممکن است در حین سخنرانی دچار تنش عضلانی شوند و رفتارهای ثانویه مانند تیک از خود نشان دهند. افرادی که دچار لکنت هستند اغلب با اضطراب، ناامیدی و خجالت، واکنش نشان می‌دهند. علاوه بر این، وقتی پیش‌بینی می‌کنند که ممکن است دچار لکنت شوند با پرهیز از صداها یا موقعیت‌ها از لکنت اجتناب می‌کنند.
​​​​​​​لکنت رشدی (Developmental Stuttering) نوعی اختلال عصبی رشدی و چند عاملی است که با وجود تغییرات ژنتیکی و همچنین با ناهنجاری در عملکرد گفتار و سیستم‌های حرکتی مغز مشخص می‌شود. مطالعات تصویربرداری عصبی از کسانی که دچار لکنت بودند، اختلالاتی را درعملکرد نواحی از مغز به‌نام گانگلیون قشر قاعده‌ای نشان می‌دهد که مسئول زمان‌بندی حرکت و کنترل حرکات ماهرانه مرتبط با تولید گفتار است.

پیش‌بینی لکنت
مطالعات نشان می‌دهد که پیش‌بینی لکنت، باعث فعالیت منحصر به فرد در مغز می‌شود. محققان افزایش فعالیت در حین پیش‌بینی لکنت را در بخشی از مغز که نقش کلیدی در کنترل شناختی بازی می‌کند، نشان دادند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد کنترل شناختی، زیربنای نحوه پاسخ افراد به پیش‌بینی لکنت است. این حس که گفتارآینده با لکنت همراه خواهد بود، بینشی تازه در مورد پردازش و پاسخ مغز به لکنت ارائه می‌دهد. بررسی‌ها نشان می‌دهد یک نفر از هر ۱۰۰ نفر در سراسر جهان لکنت دارند. بیشتر کودکانی که لکنت دارند حدود ۸۰درصد خود به خود یا بدون مداخله قبل از هفت سالگی بهبود می‌یابند در حالی که ۲۰درصد باقی‌مانده لکنت را تا بزرگسالی تجربه می‌کنند. مشاهده این که دو موضوع، مانند لکنت و اضطراب با هم مرتبط هستند، به این معنی نیست که یکی باعث دیگری می‌شود. معمولا عوامل زیادی درایجاد هراختلال پیچیده عصبی رشدی، دخیل هستند. جدا کردن این عوامل و یادگیری نحوه ارتباط آنها با یکدیگر، بسیار چالش برانگیز است. در حال حاضر، درمان مؤثری برای لکنت زبان در دوران بزرگسالی وجود ندارد. در مطالعه‌ای پیمایشی در مقیاس بزرگ، کمتر از ۲درصد بزرگسالانی که با لکنت بزرگ شده‌اند، نشان دادند که دیگر خود را به‌عنوان فردی که لکنت دارد، معرفی نمی‌کنند. همچنین حدود۳۰درصد بزرگسالانی که دچار لکنت بودند، گفته‌اند که بهبود را تجربه کرده‌اند. بهبود نه‌تنها به‌عنوان کاهش لکنت، بلکه به شکل کنترل بیشتر بر نحوه لکنت و همچنین پذیرش بیشتر آن و احساسات منفی کمتر نسبت به این موضوع بازتعریف شده است.