خبرنگار ما با «ابوالفضل پاکدامن» مدیرعامل گروه تولیدی پویا کیسه استرآباد شمال (پاک بافت) حول محور چالش‌های بخش تولید استان به گفتگو نشستیم وی دخالت‌های دولت را بزرگ‌ترین چالش بخش تولید و اقتصاد دانسته و معتقد بود مشکل اصلی تولید کشور در این است؛ کسانی برای تولید تصمیم می‌گیرند که در فضای تولید نبوده‌اند و خاک تولید را نخورده‌اند.
* در سال‌های اخیر شعارهای بسیاری در حمایت از تولید مطرح شده است آیا در واقع هم شاهد حمایت از بخش تولید هستیم؟
واقعیت این است اگر در سال‌های اخیر نگاه حمایتی قوه قضائیه نبود؛ وضعیت تولید اسفبار بود. تسهیل‌گری در قوه مجریه و بانک‌ها را شاهد نیستیم. در تمام لایه‌های تصمیم‌گیری کشور (مجلس، کمیسیون‌های تخصصی مجلس، شورای گفتگوی دولت و بخش خصوصی، ستاد تسهیل و… ) نگاه کارشناسی به بخش تولید وجود ندارد و جمعی غیر کارشناس برای تولید تصمیم می‌گیرند. به واقع مشکل اصلی ما این است؛ کسانی برای تولید تصمیم می‌گیرند که در فضای کسب و کار و تولید قرار ندارند و خاک تولید را نخورده‌اند.
به اعتقاد من، به تولیدکنندگانی که در شرایط بد اقتصادی سال‌های اخیر در بخش تولید مانده اند باید مدال افتخار بدهند
* اگر درست متوجه شده باشم شما معتقدید دولت شعار تسهیل‌گری در تولید می‌دهد و خبری از تسهیل‌گری در بخش تولید نیست؟
واقعیت تلخ این است که دخالت‌های دولت بزرگ‌ترین چالش فعلی بخش تولید و اقتصاد است؛ دولت با قوانین قدیمی که قدمت بعضی از آنها به حدود ۱۰۰ سال می‌رسد و هنوز به‌روز نشده‌اند، سیاست‌های دستوری، تصمیمات بی‌ثبات یک‌شبه و قوانین ناکارآمد بزرگ‌ترین ضربه را به تولید کشور وارد کرده است. مالیات‌های سنگین، بیمه تامین اجتماعی و جرائم ۲۰ درصدی تاخیر پرداخت حق بیمه، جرائم تاخیر پرداخت تسهیلات واحدهای تولیدی از سوی بانک‌ها و به تازگی هم قطع برق صنایع و … تنها بخشی از معضلات و مشکلاتی است که واحدهای تولیدی و اقتصادی با آن مواجه هستند.
به اعتقاد من، به تولیدکنندگانی که در شرایط بد اقتصادی سال‌های اخیر در بخش تولید مانده اند باید مدال افتخار بدهند، چراکه آنها خانه‌های خود را کوچک کرده‌اند تا بنگاه اقتصادی کوچک نشود.
* اشاره‌ای به قطع برق صنایع استان داشتید، این قطعی برق به تولید شما هم لطمه زده؟
نه فقط به تولید ما بلکه به کل تولید و بازار لطمه زده است؛ معضل بزرگ و اصلی امروز تولید استان، قطعی برق است. اگر امروز کمبود برق داریم ناشی از سوء مدیریت است. تنها هشت درصد از برق استان در بخش صنایع مصرف می‌شود و بخش خانگی بزرگ‌ترین مصرف کننده برق گلستان است اما ۹۰ درصد خاموشی‌های استان در واحدهای تولیدی و صنعتی اعمال می‌شود. وقتی ۱۰ ساعت برق قطع می‌شود مجبور به تعطیلی تولید هستیم؛ تعطیلی کارخانه و کارگر، قرارداد ماهانه کار را به روزمزد تبدیل می‌کند؛ امورات زندگی و معیشت کارگران با ۳۰ روز حقوق نمی‌گذرد حالا با تصمیم مدیران استان کارگر تعطیل شده، کولر خانه‌اش روشن می‌ماند و یخچال و جیبش خالی می‌شود. بیشتر شبیه به طنز است و نشان می‌دهد تصمیم‌گیران ما درک درستی از فضای کسب و کار ندارند.
* شما خودتان دانش آموخته برق در دانشگاه هستید. شنیدن این حرف از زبان شما، صحبت یک تولید کننده به تنهایی نیست بلکه نظرات کارشناسانه پشت آن نهفته است.
بله دقیقا؛ ببینید واقعیت این است وقتی تولید نکنیم. عرضه کم می‌شود و کمبود عرضه قیمت‌ها را افزایش می دهد و بازارسیاه ایجاد می‌شود. مصداق عینی هم چالش کمبود سیمان و بازار سیاه آن در استان بود. بازهم تاکید می‌کنم کمبود برق اخیر ناشی از سوء مدیریت است. تلفات در نیروگاه‌ها و همچنین شبکه‌های انتقال و توزیع زیاد است و از طرفی هم از فرهنگسازی در مصرف انرژی غفلت کرده‌ایم. صدا و سیمای ما به جای فرهنگسازی مصرف انرژی ثانیه‌ها را برای تبلیغات می‌فروشد و … همه این‌ها نشان از عدم برنامه‌ریزی است.
اکثر واحدهای تولیدی استان با ۵۰ درصد ظرفیت مشغول فعالیت هستند. دولت به جای کمک به واحدهای تولید فعال مجوزها و تسهیلات را به واحدهای تولیدی جدید می‌دهد تا معضل بیکاری را حل کند
* اشاره‌ای گذرا به مالیات‌های سنگین برای واحدهای تولیدی داشتید.
بله. دقیقا همینطور است. در شرایط فعلی به جرات می‌توان گفت همه واحدهای تولیدی استان هر کدام به نوعی با بانک‌ها، اداره مالیاتی، تامین اجتماعی و … دچار چالش هستند. کمبود سرمایه در گردش معضل واحدهای تولیدی است. اکثر واحدهای تولیدی استان با ۵۰ درصد ظرفیت مشغول فعالیت هستند. دولت به جای کمک به واحدهای تولید فعال مجوزها و تسهیلات را به واحدهای تولیدی جدید می‌دهد تا معضل بیکاری را حل کند. واقعیت این است صدور مجوز راه‌اندازی واحد تولیدی جدید، مُهری به تعطیلی واحدهای تولیدی قبلی در استان است.
بانک‌ها در امهال وام‌ها همکاری لازم را با تولید کننده ندارند و مالیات‌های سنگین و جرائم ۲۰ درصدی تاخیر در پرداخت حق بیمه کمر تولید را شکسته و سیاست‌های متناقض کارفرمایان را زمین‌گیر کرده است.
