فرار قاشقی از آلکاتراز
صحبت از بازگشایی مجدد زندان مخوف آلکاتراز شده است،زندانی که مسئولان آمریکایی مدعی هستند هنوز کسی موفق نشده از آن فرارکند اما اتفاقا این زندان صاحب زندانیانی بوده‌که لقب هوشمندانه‌ترین فرار تاریخ زندان‌هارابه نام خود ثبت کرده‌اند!
گزارش تازه بی‌بی‌سی جزئیات این فرار جسورانه، پیش‌زمینه تاریخی زندان آلکاتراز، سرنوشت نامعلوم فراریان و تأثیر فرهنگی این رویداد را بررسی کرده است.
طراحی پیچیده
فرار ۱۲ ژوئن ۱۹۶۲ توسط سه زندانی به نامهای فرانک موریس و برادران انگلین (جان و کلارنس) انجام شد، با کمک یک زندانی چهارم به نام آلن وست که در نهایت نتوانست همراه آنها فرار کند. این چهار نفر که از زندان‌های قبلی در فلوریدا و جورجیا یکدیگر را می‌شناختند، در دسامبر ۱۹۶۱ در سلول‌های مجاور هم قرار گرفتند و تحت رهبری موریس که به دلیل هوش بالا و سابقه فرار از زندان‌های دیگر شناخته می‌شد، شروع به طراحی نقشه‌ای پیچیده کردند.
جزئیات نقشه
نقشه فرار این گروه طی شش ماه با دقت و خلاقیت طراحی شد. زندانیان از قاشق‌های فلزی دزدیده‌شده از سالن غذاخوری، تیغه‌های اره دور ریخته‌شده و یک دریل دست‌ساز ساخته‌شده از موتورجاروبرقی استفاده کردند. آنها دیوارهای بتنی آسیب‌دیده از نمک (به‌دلیل نزدیکی به دریا) را در اطراف دریچه‌های تهویه زیر سینک سلول‌های‌شان کنده و به یک راهروی خدماتی بدون نگهبان دسترسی پیدا کردند. برای پنهان‌کردن سروصدای دریل، موریس در ساعت موسیقی زندان(یک ساعت در روز که موسیقی پخش می‌شد) آکاردئون می‌نواخت. برای فریب نگهبانان دربازرسی‌های شبانه، آنها سرهای کاغذی (پاپیه‌ماشه) شبیه به خودشان ساختند. این سرها با رنگ پوست‌مانند، موهای واقعی(جمع‌آوری‌شده از آرایشگاه زندان) و جزئیات دقیق طراحی شدند و در تخت‌ها قرار گرفتند تا به نظر برسد که زندانیان خوابیده‌اند. آنها با استفاده از بیش از۵۰ بارانی دزدیده‌شده ازکارگاه زندان،یک قایق بادی۶ در۱۴فوت ساختند.درزهای قایق رابابخارلوله‌های داغ زندان ضدآب کردند.همچنین جلیقه‌های نجات دست‌ساز و پاروهای چوبی تهیه کردند. یک‌ساز موسیقی (کنسرتینا) به ابزاری برای باد کردن قایق تبدیل شد.
شب فرار
در شب ۱۱ ژوئن ۱۹۶۲، سه زندانی از طریق دریچه‌های تهویه به راهروی خدماتی، سپس به پشت‌بام سلول‌ها و از آنجا به سقف اصلی زندان رسیدند. آنها با استفاده از لوله‌های تأسیسات، ۵۰ فوت به سمت زمین پایین آمدند، از دو حصار سیم‌خاردار عبور کردند و به ساحل شمال شرقی جزیره (خارج از دید نورافکن‌ها) رسیدند. حدود ساعت ۱۰ شب، قایق بادی را باد زده و به سمت جزیره آنجل حرکت کردند. آلن وست نتوانست به موقع دیوار سلولش را کامل بکند و جا ماند. او بعدها جزئیات نقشه را به مقامات فاش کرد.
اقدام دیرهنگام نگهبانان
فرار تا صبح ۱۲ ژوئن، زمانی که نگهبانان متوجه سرهای جعلی شدند، کشف نشد. این تأخیر به فراریان فرصت کافی برای دور شدن از جزیره داد. جست‌وجوی گسترده‌ای با مشارکتFBI، گارد ساحلی، پلیس محلی و ارتش آغاز شد که شامل جست‌وجوی هوایی، دریایی و زمینی بود. ۱۴ ژوئن یک پاروی دست‌ساز و کیف پولی حاوی اطلاعات مربوط به خانواده انگلین‌ها در نزدیکی جزیره آنجل پیدا شد. ۲۱ ژوئن تکه‌هایی از مواد بارانی (احتمالا بقایای قایق) در ساحلی نزدیک پل گلدن گیت کشف شد. ۲۲ ژوئن یک جلیقه نجات خالی در ۵۰ یاردی جزیره آلکاتراز پیدا شد. با این حال، هیچ اثری از خود زندانیان یا اجسادشان یافت نشد. FBI در سال ۱۹۷۹ براساس نظر کارشناسان نتیجه گرفت که این سه نفر احتمالا در آب‌های سرد و پرجریان خلیج سانفرانسیسکو غرق شده‌اند.
سرنوشت نامعلوم زندانی‌ها
سرنوشت موریس و برادران انگلین همچنان یک معما باقی‌مانده است. FBI معتقد است که آنها به دلیل جریان‌های قوی و دمای پایین آب غرق شدند. بقایای قایق و جلیقه نجات از این نظریه حمایت می‌کند.درجولای۱۹۶۲، یک کشتی نروژی جسدی با لباس زندان در ۱۵ مایلی پل گلدن گیت گزارش کرد اما این جسد هرگز شناسایی نشد. مایکل دایک، مارشال آمریکایی، معتقد است این جسد ممکن است متعلق به موریس باشد اما برادران انگلین احتمالا زنده مانده‌اند. درسال۲۰۱۳ نامهای ناشناس به FBI ادعا کرد که نویسنده‌اش یکی از فراریان است و هر سه نفرزنده مانده‌اند اما موریس در ۲۰۰۵ و کلارنس در ۲۰۰۸ فوت کرده‌اند. نویسنده خواستار درمان سرطان در ازای تسلیم شدن بود.FBI نتوانست اصالت نامه را تأیید کند. خانواده انگلین‌ها ادعا کردند که از کریسمس ۱۹۶۲ کارت‌‌پستال‌هایی از برادران دریافت کرده‌اند. همچنین شایعاتی درباره زندگی آنها در برزیل وجود دارد. در سال ۲۰۱۴، مطالعه‌ای توسط دانشگاه دلفت هلند نشان داد که اگر فراریان در ساعت ۱۱:۳۰ شب حرکت کرده باشند، احتمال زنده ماندن و رسیدن به ساحل وجود داشته است. در همان روز فرار، یک خودروی شورلت آبی در مارین کانتی دزدیده شد و روز بعد، سه مرد در یک خودروی مشابه در استاکتون (۸۰ مایلی سانفرانسیسکو) دیده شدند که راننده‌ای را از جاده منحرف کردند. باد موریس، که ادعا می‌کرد پسرعموی فرانک موریس است، گفت که چندین بار قبل از فرار پول به نگهبانان آلکاتراز داده و پس از فرار، موریس را در سن‌دیگو ملاقات کرده است. تا سال ۲۰۲۲، سرویس مارشال‌های آمریکا تصاویر به‌روز شده‌ای از ظاهر احتمالی این سه نفر منتشر کرد و پرونده همچنان باز است.
یک شاهکار در فرار
فرارازآلکاتراز در ژوئن۱۹۶۲نمونه‌ای از نبوغ، جسارت وعزم انسانی است که همچنان پس ازبیش ازشش دهه تخیل عمومی را به خود جلب می‌کند.نقشه پیچیده موریس وبرادران انگلین،استفاده خلاقانه ازابزارهای ساده مانندقاشق و بارانی و سرنوشت مرموز آنها، این رویداد رابه یکی ازبرجسته‌ترین داستان‌های فرار درتاریخ تبدیل کرده است. اگرچه شواهد رسمی به غرق شدن آنها اشاره دارد، فقدان اجساد و گزارش‌های پراکنده باعث شده که بسیاری معتقدند ممکن است آنها هنوز زنده باشند.
طراحی پیچیده
فرار ۱۲ ژوئن ۱۹۶۲ توسط سه زندانی به نامهای فرانک موریس و برادران انگلین (جان و کلارنس) انجام شد، با کمک یک زندانی چهارم به نام آلن وست که در نهایت نتوانست همراه آنها فرار کند. این چهار نفر که از زندان‌های قبلی در فلوریدا و جورجیا یکدیگر را می‌شناختند، در دسامبر ۱۹۶۱ در سلول‌های مجاور هم قرار گرفتند و تحت رهبری موریس که به دلیل هوش بالا و سابقه فرار از زندان‌های دیگر شناخته می‌شد، شروع به طراحی نقشه‌ای پیچیده کردند.
جزئیات نقشه
نقشه فرار این گروه طی شش ماه با دقت و خلاقیت طراحی شد. زندانیان از قاشق‌های فلزی دزدیده‌شده از سالن غذاخوری، تیغه‌های اره دور ریخته‌شده و یک دریل دست‌ساز ساخته‌شده از موتورجاروبرقی استفاده کردند. آنها دیوارهای بتنی آسیب‌دیده از نمک (به‌دلیل نزدیکی به دریا) را در اطراف دریچه‌های تهویه زیر سینک سلول‌های‌شان کنده و به یک راهروی خدماتی بدون نگهبان دسترسی پیدا کردند. برای پنهان‌کردن سروصدای دریل، موریس در ساعت موسیقی زندان(یک ساعت در روز که موسیقی پخش می‌شد) آکاردئون می‌نواخت. برای فریب نگهبانان دربازرسی‌های شبانه، آنها سرهای کاغذی (پاپیه‌ماشه) شبیه به خودشان ساختند. این سرها با رنگ پوست‌مانند، موهای واقعی(جمع‌آوری‌شده از آرایشگاه زندان) و جزئیات دقیق طراحی شدند و در تخت‌ها قرار گرفتند تا به نظر برسد که زندانیان خوابیده‌اند. آنها با استفاده از بیش از۵۰ بارانی دزدیده‌شده ازکارگاه زندان،یک قایق بادی۶ در۱۴فوت ساختند.درزهای قایق رابابخارلوله‌های داغ زندان ضدآب کردند.همچنین جلیقه‌های نجات دست‌ساز و پاروهای چوبی تهیه کردند. یک‌ساز موسیقی (کنسرتینا) به ابزاری برای باد کردن قایق تبدیل شد.
شب فرار
در شب ۱۱ ژوئن ۱۹۶۲، سه زندانی از طریق دریچه‌های تهویه به راهروی خدماتی، سپس به پشت‌بام سلول‌ها و از آنجا به سقف اصلی زندان رسیدند. آنها با استفاده از لوله‌های تأسیسات، ۵۰ فوت به سمت زمین پایین آمدند، از دو حصار سیم‌خاردار عبور کردند و به ساحل شمال شرقی جزیره (خارج از دید نورافکن‌ها) رسیدند. حدود ساعت ۱۰ شب، قایق بادی را باد زده و به سمت جزیره آنجل حرکت کردند. آلن وست نتوانست به موقع دیوار سلولش را کامل بکند و جا ماند. او بعدها جزئیات نقشه را به مقامات فاش کرد.
اقدام دیرهنگام نگهبانان
فرار تا صبح ۱۲ ژوئن، زمانی که نگهبانان متوجه سرهای جعلی شدند، کشف نشد. این تأخیر به فراریان فرصت کافی برای دور شدن از جزیره داد. جست‌وجوی گسترده‌ای با مشارکتFBI، گارد ساحلی، پلیس محلی و ارتش آغاز شد که شامل جست‌وجوی هوایی، دریایی و زمینی بود. ۱۴ ژوئن یک پاروی دست‌ساز و کیف پولی حاوی اطلاعات مربوط به خانواده انگلین‌ها در نزدیکی جزیره آنجل پیدا شد. ۲۱ ژوئن تکه‌هایی از مواد بارانی (احتمالا بقایای قایق) در ساحلی نزدیک پل گلدن گیت کشف شد. ۲۲ ژوئن یک جلیقه نجات خالی در ۵۰ یاردی جزیره آلکاتراز پیدا شد. با این حال، هیچ اثری از خود زندانیان یا اجسادشان یافت نشد. FBI در سال ۱۹۷۹ براساس نظر کارشناسان نتیجه گرفت که این سه نفر احتمالا در آب‌های سرد و پرجریان خلیج سانفرانسیسکو غرق شده‌اند.
سرنوشت نامعلوم زندانی‌ها
سرنوشت موریس و برادران انگلین همچنان یک معما باقی‌مانده است. FBI معتقد است که آنها به دلیل جریان‌های قوی و دمای پایین آب غرق شدند. بقایای قایق و جلیقه نجات از این نظریه حمایت می‌کند.درجولای۱۹۶۲، یک کشتی نروژی جسدی با لباس زندان در ۱۵ مایلی پل گلدن گیت گزارش کرد اما این جسد هرگز شناسایی نشد. مایکل دایک، مارشال آمریکایی، معتقد است این جسد ممکن است متعلق به موریس باشد اما برادران انگلین احتمالا زنده مانده‌اند. درسال۲۰۱۳ نامهای ناشناس به FBI ادعا کرد که نویسنده‌اش یکی از فراریان است و هر سه نفرزنده مانده‌اند اما موریس در ۲۰۰۵ و کلارنس در ۲۰۰۸ فوت کرده‌اند. نویسنده خواستار درمان سرطان در ازای تسلیم شدن بود.FBI نتوانست اصالت نامه را تأیید کند. خانواده انگلین‌ها ادعا کردند که از کریسمس ۱۹۶۲ کارت‌‌پستال‌هایی از برادران دریافت کرده‌اند. همچنین شایعاتی درباره زندگی آنها در برزیل وجود دارد. در سال ۲۰۱۴، مطالعه‌ای توسط دانشگاه دلفت هلند نشان داد که اگر فراریان در ساعت ۱۱:۳۰ شب حرکت کرده باشند، احتمال زنده ماندن و رسیدن به ساحل وجود داشته است. در همان روز فرار، یک خودروی شورلت آبی در مارین کانتی دزدیده شد و روز بعد، سه مرد در یک خودروی مشابه در استاکتون (۸۰ مایلی سانفرانسیسکو) دیده شدند که راننده‌ای را از جاده منحرف کردند. باد موریس، که ادعا می‌کرد پسرعموی فرانک موریس است، گفت که چندین بار قبل از فرار پول به نگهبانان آلکاتراز داده و پس از فرار، موریس را در سن‌دیگو ملاقات کرده است. تا سال ۲۰۲۲، سرویس مارشال‌های آمریکا تصاویر به‌روز شده‌ای از ظاهر احتمالی این سه نفر منتشر کرد و پرونده همچنان باز است.
یک شاهکار در فرار
فرارازآلکاتراز در ژوئن۱۹۶۲نمونه‌ای از نبوغ، جسارت وعزم انسانی است که همچنان پس ازبیش ازشش دهه تخیل عمومی را به خود جلب می‌کند.نقشه پیچیده موریس وبرادران انگلین،استفاده خلاقانه ازابزارهای ساده مانندقاشق و بارانی و سرنوشت مرموز آنها، این رویداد رابه یکی ازبرجسته‌ترین داستان‌های فرار درتاریخ تبدیل کرده است. اگرچه شواهد رسمی به غرق شدن آنها اشاره دارد، فقدان اجساد و گزارش‌های پراکنده باعث شده که بسیاری معتقدند ممکن است آنها هنوز زنده باشند.
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
جنبش مردمی سوریه
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
زمان دیپلماسی برای حمایت از مقاومت
عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
نقش ویژه اهالی اندیشه، رسانه و هنر در مقابله با تهدیدات نرم
گفت و گو
عضو شورای خانواده و زنان شورای عالی انقلاب فرهنگی در گفتوگو با «جام جم» مطرح کرد
قانون جوانی پیر می‌شود
در گفتوگو با گردآورنده کتاب «قصه جریحهدار شد» مطرح شد
روایت شاعرانه غیرت
ناصر ابراهیمی در گفت و گو با جام جم آنلاین؛
دیگر در ایران فوتبالیست نداریم | مربی در فوتبال ایران هیچ کاره است
گفتوگو با محمد خیراندیش در حاشیه اختتامیه جشنواره بینالمللی فیلم ۱۰۰