آشوبم، آرامشم تویی ...

به گزارش جام‌جم‌آنلاین از فارس؛ «تا وقتی دو دستِ «مردم صبور و بصیر» و «نیرو‌های مسلّح مؤمن و مقتدر»، ذیل نعمت الهی «ولایت و امامت امّت»، متحد و در کنار هم هستند؛ هیچ ابرقدرتی را یارای مقابله با آنان نیست.

رژیم ناچیز، جعلی و رذل صهیونی در بامداد یکی از آخرین روز‌های بهار ۱۴۰۴، آخرین کارت خود را در برابر ایران بزرگ رو می‌کند. خیلی زود معلوم می‌شود این آخرین کارت و مثلاً برگ برنده هم چیزی در چنته و آهی در بساط ندارد؛ چراکه «اِنّ کیدَ الشّیطانِ کان ضعیفا».

وَرَق به حُکمِ «و الّذینَ جاهدوا فینا لَنَهدِینّهُم سُبُلَنا» برمی‌گردد. بهار اراذل‌واوباش تاریخ به خزان تبدیل می‌شود. ترکش‌ها یکی بعد از دیگری به سنگ می‌خورَد. می‌پنداشتند حساب همه‌جانبه‌ای داشته‌اند؛ اما باز هم فراموش می‌کنند و خواهند کرد که الله، وعدهٔ تضمین‌شدهٔ پیروزی نهایی جبهه حق را داده است «و نُریدُ اَن نَمُنّ علی الّذینَ استُضعِفوا فی الارض و نَجعَلَهُم ائمِة و نجعلهم الوارِثین» و البته وعیدِ شکست خفت‌بار جبهه باطل را «و قل جاءَ الحقّ و زَهَقَ الباطل انّ الباطلَ کانَ زَهوقا».

تردیدی نیست که همه این پیروزی‌های جبهه حق و تحمیل شکست‌ها به جبهه باطل، بر محوریت تبعیت از ولایت و امامت امت شکل می‌گیرد و این بار، بُغض دشمن از این نعمت ماورایی به جبهه حق با برخی یاوه‌سرایی‌ها نمایان می‌شود؛ درحالی‌که «قُل لَن یُصیبَنا اِلّا ما کتب اللهُ لنا هو مولانا و علی الله فلیَتَوکّلِ المؤمنون».

تهدید به ترور می‌کنند؛ غافل از این که این امام و رهبر، خود عاشق شهادت است و تا پایِ شهادت هم رفته، ولی تقدیر الهی این بوده که برای امروز محفوظ بماند؛ و غافل از این که این امام حکیم و رهبر بصیر، تکلیف همه چیز را معلوم کرده و همانند یک نفس مطمئنّه، در همه‌وقت و همه حال، نور می‌پاشد و امید می‌تراوَد؛ حتی با حضور غافلگیرکننده در مجلس روضه حسینیه امام خمینی (ره) و در شب عاشورای حسینی؛ «الّذینَ قالوا ربّنا الله ثُمّ استقاموا تتنزّل علیهم الملائکة اَلّا تخافوا و لا تحزنوا و اَبشِروا بالجنّة الّتی کُنتُم توعَدون».

در این خبط دشمن، ایرانیان سرفراز و همه یاریگران جبهه مقاومت، باز هم بردباری و دوراندیشی خود را نشان می‌دهند و همپای نیرو‌های مسلح مؤمن و مقتدر، تار‌های سست خانه عنکبوتی اسرائیل با این صلای کوبنده را به لرزه درمی‌آورند: «فاصبِر اِنّ وعدَ اللهِ حقّ و لا یَستَخِفّنّک الّذینَ لا یوقِنون».

در آن ۱۲ روز، هر یک از هم‌وطنان در حدّ وُسع و توان خود، تلاش کردند تا حسّ همدلی و یکپارچگی ملت را به نمایش بگذارند؛ از کاسبی که کالایش را با کمترین سود به مردم عرضه می‌کرد و حساب دفتری خود را دوباره راه می‌انداخت تا کارگران و رانندگان خدماتی و عمومی، زحمت‌کشان نگهبانی‌ها، پمپ‌بنزین‌ها، نانوایی‌ها، اصحاب رسانه، اهالی بهداشت و درمان و ... که همانند همیشه در صحنه خوش می‌درخشیدند و در خدمتگزاری به مردم، قبراق و سرحال نشان می‌دادند: «قُل انّما اَعِظُکُم بواحِدة اَن تَقوموا لِلّه مَثنی و فُرادی ثُمّ تَتَفکّروا ...».

این مردم در دفاع مقدس ۱۲ روزه خود به حُکم «و اَعِدّوا لَهُم ما استَطَعتُم مِن قُوّة ...» و «و قاتِلوهُم حتّی لا تَکونَ فِتنة و یَکونَ الدّینُ کُلّهُ لِلّه ...»، تمام‌قد و دوشادوش یکدیگر به میدان آمدند و تجسّم عینی این آیه مبارکه شدند:
«مزدوران به مردم می‌گویند لشکری انبوه برای جنگ با شما گِرد آمده؛ پس از آنان بترسید؛ اما این تهدید، ایمان مردم را بیشتر می‌کند تا جایی که می‌گویند حسبُنا اللهُ و نِعمَ الوَکیل».

اکنون نیز در دوران موسوم به آتش‌بس، این مردم همچنان با مهربانی و عطوفت و قدرشناسی از یکدیگر، پشت‌وپناه همدیگر و به این نکته مهم قرآنی و وحی مُحکم الهی نیز آگاه‌اند که «در تعقیب دشمن سُستی نکنید؛ اگر شما در رویارویی با دشمن درد و رنج می‌بینید؛ آنان نیز درد و رنج می‌بینند و شما پیروزی و پاداش را از خدا امیدوارید درحالی‌که آنان امیدی ندارند و خدا همواره دانا و حکیم است».

این مردم همچنان بر این باورند که با سه حُکمِ «اصبروا» یا همان صبر فردی در انجام واجبات و دوری از گناه‌ها و همچنین بردباری در برابر مشکلات و مصائب، «صابِروا» یا همان توصیه یکدیگر به ایستادگی و البته صبر اجتماعی در برابر جبهه باطل و «رابِطوا» یا همان حفظ مرز‌های اعتقادی در کنار ارتباط قلبی و عملی با پیشوایان دینی بویژه صاحب عصر و زمان ارواحُنا فِداه و عجّل الله تعالی فرجه الشریف؛ می‌توان همه دشمنان را با همه دشمنی‌هایشان به زیر کشید تا نسیم روح‌بخش عدالت‌خواهی و آزادی، جانِ همه بشریت را بیاراید:

«یا اَیّها الّذینَ آمَنوا اِصبِروا و صابِروا و رابِطوا و اتّقوا اللهَ لَعَلّکُم تُفلِحون»؛ و این مردم، امروز و آینده، امیدوارانه و آگاهانه، «تا پای جان برای ایران» را معنا می‌کنند؛ با این اعتقاد قلبی که «خدا مراقب ماست و جز خِیرِ ما ندید و نخواست ...».