برندهٔ این بازی باخت - باخت کیست؟!

بین اتاق خواب و واگن مترو فرقی نمی‌گذارد و هر جور که دلش خواست در کوچه و‌ خیابان ظاهر می‌شود!
امروز که خبر تکان دهنده دستگیری فلان سلبریتی به تیتر نخست رسانه‌ها تبدیل شده است، همانها که حیا را خورده و آبرو‌ را قِی کرده‌‌اند، انگشت اتهام‌شان اجتماع را نشانه می‌گیرد و صدای واویلای آنان از ناامنی اخلاقی، گوش فلک را کَر می‌کند! مگر نتیجه ترویج بی‌عفتی و اندام‌نمایی و در هم شکستن مرزهای اخلاقی و به کار گرفتن ابزار هنر در اشاعه سخیف‌‌ترین شوخی‌های جنسی و‌... غیر از رواج فساد و حیا زدایی در جامعه‌ای است که قرن‌ها، حفظ کرامت خانواده‌‌اش، زبانزد ملل شرق و غرب عالم بوده است.

بنیان فرهنگی جوامع غربی در عصر جدید، بر مواریث اخلاقی آن سرزمین‌ها ابتناء نیافته است و با وجود چنین زیربنای سستی، بخش مهمی از ممالک غرب، هرگز در برابر تهدید وجودی نظام خانواده سکوت اختیار ننموده‌اند و جنبش‌های فکری متعددی، هم از سوی کلیسا و مراکز مذهبی و هم از طرف مجامع فرهنگی شکل یافته است که بازگشت به محوریت و اصالت خانواده در زیست انسانی را تبلیغ و از گسترش قوانینی که نابودی بنیاد خانواده و موازین اخلاقی را عادی انگاری می‌نمایند، جلوگیری می‌کنند.

کسانی در سایه اغراض سیاسی و مطامع جناحی می‌کوشند تا با دامن زدن به دو قطبی موهوم حجاب‌بان و بی‌حجاب، پاسداشت سرمایه‌های فرهنگی ما در هجوم ناجوانمردانه آداب و رسوم ولنگاران را به تندروی و افراطی گری برخی افراد تنزّل دهند و نارضایتی شدید توده‌های مردم از وضعیت زننده پوشش بعضی دختران و زنان را، به دخالت در حریم خصوصی آنها تعبیر کنند؛ آیا نمی‌دانند که در اضمحلال اخلاقی نسل‌ها و عصرهای پیش‌رو سهیم و دخیل هستند؟!... عجبا که تعریف دگرگون حریم خصوصی از نگاه آنها، بر خلاف تمام دنیا، به معابر و دیگر اماکن عمومی هم تعمیم یافته است و از نگاه اینان، همه‌ جا اتاق خواب و‌ حریم خصوصی است!!

اصولگرایان و اصلاح‌طلبانی را می‌شناسم که چوب این تعریف ساده‌انگارانه از گوهر حجاب و اجباری و اختیاری خواندن آنرا در خانواده‌های خود خورده‌اند و البته این، آغاز بیراهه‌ای است که اگر از ادامهٔ پیمودن آن، منصرف نشوند و تعادل را به جامعه برنگردانند، تردید ندارم که بیش و‌ پیش از دیگران، ثمرات تلخ‌تر از زهر تشییع دین‌گریزی و اخلاق‌ستیزی را زودتر از آنچه تصور می‌کنند، خواهند چشید.