گردشگری آبی به شرط پایداری

این در حالی است که در کنار این دستکاری‌ها، شاهد خشکاندن رودخانه‌ها و تخریب بستر آنها نیز بوده‌ایم. درحالی‌که قوانین بین‌المللی متعددی وجود دارد که همگان موظف به رعایت آنها هستند. عدم رعایت حریم رودخانه‌ها، عامل اصلی وقوع سیلاب‌ها و طغیان‌های مخرب آب است؛ این طغیان‌ها نتیجه مستقیم تجاوز به این حریم‌هاست و این یک واقعیت غیرقابل انکار است. بنابراین اقدامات توسعه‌ای باید کاملا منطبق بر اقلیم و معیارهای کارشناسی‌شده باشد و از هرگونه دست‌اندازی به حریم‌ها پرهیز شود. از سوی دیگر، نباید از جاذبه‌‌هایی که این منابع آبی دارد، غافل بود. با حفظ بستر آبی و رعایت این اصول، موضوع گردشگری پایدار آبی اهمیت می‌یابد. متأسفانه، ما نتوانسته‌ایم به‌درستی از پتانسیل این بسترها در حوزه گردشگری بهره‌برداری کنیم و گویی این ظرفیت به فراموشی سپرده شده است. تأسیس زیرساخت‌های لازم، به شکلی اصولی و با رویکرد محیط‌زیستی، یک جنبه از موضوع است. ازسوی دیگر،بهره‌برداری از این بسترها براساس پروتکل‌ها و قوانین موجود برای توسعه گردشگری آبی، جنبه دیگر قضیه است. آنچه واضح است، این‌که در بسیاری از اتفاقات رخ‌داده در کشور تأسیسات، پروتکل‌ها را رعایت نکرده‌اند. رانت و اتفاقات نامناسب نیز باعث شده تا در بسیاری از نقاط، قوانین نادیده گرفته شود. در شرایط کنونی، بعید است که حفاظت سخت‌گیرانه از محیط‌زیست در اولویت باشد؛ بلکه توسعه‌ای در جریان است که نه پایدار است و نه گرهی از مشکلات کشور می‌گشاید.