خیال در خطر!

همین موضوع واردات اسباب‌بازی را مهم می‌کند وتاکید کارشناسان بر بومی بودن اسباب‌بازی‌ها ازهمین گزاره نشأت می‌گیرد اما اساسا کودکان ایرانی چقدر دلبسته اسباب‌بازی هستند؟ به این معنا که اساسا کودکان جامعه ما چقدر بازی می‌کنند؟ در ایران، سرانه مصرف اسباب‌بازی (میزان خرید سالانه به ازای هر کودک زیر۱۶سال) حدود ۱۷ دلار تخمین زده می‌شود. این رقم براساس جمعیت حدود ۱۸ میلیون کودک زیر ۱۶ سال محاسبه شده و بسیار پایین‌تر از کشورهای همسایه مانند ترکیه (۷۰ دلار) است. این موضوع نشان می‌دهد کودکان ایرانی به طور متوسط به اسباب‌بازی‌های کمتری دسترسی دارند. بازار اسباب‌بازی ایران سالانه حدود ۳۵۰ تا ۴۰۰ میلیون دلار گردش مالی دارد اما بیش از‌ ۶۰ تا ۷۰ ‌درصد آن به واردات (عمدتا از چین) وابسته است. حدود ۳۰ درصد بازار، تولید داخل است در حالی که کمتر از ۵ درصد آن طراحی ایرانی دارد. در سال ۱۹۹۸، حدود ۳۰ میلیون اسباب‌بازی وارد ایران شد و امروز قاچاق حدود ۵۰ درصد واردات را تشکیل می‌دهد. این وابستگی باعث می‌شود کودکان دسترسی بیشتری به اسباب‌بازی‌های ارزان و وارداتی (مانند عروسک‌های خارجی) داشته باشند در حالی که کیفیت و تناسب فرهنگی آنها پایین است. 
براساس نظرسنجی‌ در شهرهای بزرگی چون تهران، والدین اسباب‌بازی‌ها را براساس قیمت، جذابیت بصری و تمایل کودک انتخاب می‌کنند اما در مناطق روستایی و عشایری، کودکان اغلب از اسباب‌بازی‌های سنتی یا طبیعی (مانند حیوانات خانگی یا اشیای روزمره) استفاده می‌کنند.مطالعات کیفی نشان می‌دهد کودکان ایرانی بیش از یک ساعت در روز تلویزیون تماشا می‌کنند که جایگزین بازی فیزیکی با اسباب‌بازی شده است. در پیش‌دبستانی‌ها، بیش از ۵۰ درصد کودکان به دلیلساختار خانه (دسترسی آسان به دستگاه‌ها) و کمبود تعامل والدین، زمان زیادی را مقابل صفحه نمایش می‌گذرانند.‌پیمایش‌هایی هم که صورت گرفته نشان می‌دهد تک‌فرزندان بیشتر از دیگر کودکان اسباب‌بازی دارند و حدود ۶۰ درصد کودکان با نصف یا   کمتر از نصف اسباب‌بازی‌های‌شان بازی می‌کنند و فقط حدود ۱۵ درصد سراغ همه اسباب‌بازی‌ها می‌روند. 
بر اساس بررسی‌های پژوهش دانشگاه ایالتی میشیگان کودکانی که اسباب‌بازی انبوه ندارند، تمرکز بیشتری نشان می‌دهند، تخیل‌شان فعال‌تر است و مهارت‌های اجتماعی و حل مسأله در آنها سریع‌تر رشد می‌کند.