بسته‌ای که شبیه به عکسش نبود

اولش فکر کردم «عجب تصمیم شجاعانه‌ای! من دیگر به هیچکس احتیاجی ندارم!» اما کم‌کم از ترس این‌که با پول‌های من از کشور خارج نشوند رختخوابم را پای پنجره پهن کردم و ساعت‌ها در انتظار پستچی زیر آفتاب نشستم. تا این‌که بالاخره پیک شادی بسته‌ام را آورد و جایی دور از چشم همه_درحالی که از شادی رنگ به رخسار نداشتم_ درجعبه راگشودم. آن‌قدر انتخابم دقیق بود که دلم می‌خواست همان لحظه خودم را با آن بسته آتش بزنم. به خیال خودم در هفت‌ تا سوراخ قایمش کردم. و اگر فکر کرده‌‌اید از چشم مادرم دور ماند و به خیر و خوشی تمام شد سخت در اشتباهید! با قالب کردن آن به برادرم تک‌تک اعضای خانواده از دسته گل جدیدم با خبر شدند. پدرم نشست به نصیحت که:«دختر جان این کارها پول در جوی آب ریختن است. تقصیری نداری! تو هنوز جوان و خامی!»
‌البته هنوز که هنوز است از این تجربه عبرت نگرفته‌ام و پدرم از این‌که هفته‌ای ۵۰ بار پستچی بیچاره با کمردردش از این پله‌ها بالا و پایین می‌رود از دستم شاکی است...