فوتسال؛ اسیر روندی قهقرایی

شاید استارت این ناکامی‌ها از چند سال پیش و اعتراض‌های مربیان و بازیکنان تیم ملی به قدرنشناسی مسئولان ورزش و فوتبال از موفقیت‌های فوتسال، زده شد که در این بین، حسین شمس به عنوان سرمربی پیشین تیم ملی، بیشترین نقش را ایفا کرد. شمس که عنوان بهترین مربی فوتسال جهان را هم از آن خود کرده بود با اتکا بر این عنوان ارزشمند، بارها با لحنی تند، مسئولان ورزش کشور را به چالش کشید که به برکناری او از فوتسال ملی انجامید.

پس از کنار گذاشته شدن شمس، اختلاف‌ها در این رشته روز‌به‌روز دامنه بیشتری گرفت و اتفاقات تلخ زیادی را در فوتسال کشورمان به وجود آورد که یکی از بارزترین آنها رسوایی تبانی تعیین‌کننده در لیگ فوتسال کشور بود که تا حد زیادی روی آن سرپوش گذاشته شد تا روز به روز اختلاف‌ها در این رشته دامنه بیشتری بگیرد و اوضاع، بحرانی‌تر شود. در این بین، حال و هوای تیم ملی هم به عنوان نمادی از شرایط فوتسال کشور، برای همه علاقه‌مندان آن بجز مسئولان فدراسیون، کاملا نگران‌کننده به نظر می‌رسید. در حقیقت، مسئولان فدراسیون، به جای حضور به موقع و صحیح در تصمیم‌های مهم و راهبردی فوتسال، چهره بی‌تفاوت خود را نسبت به بحران‌های آن حفظ کردند تا جایی که کمیته فوتسال فدراسیون هم بنابر گفته ابرقویی نژاد (عضوی از این کمیته) تمام عزل و نصب‌های تیم ملی را به رئیس این کمیته سپرد.

در چنین شرایطی، مدت‌ها پس از کنار گذاشته شدن شمس به عنوان چهره شاخص مربیگری این رشته در سطح جهان، نوبت به وحید شمسایی، به عنوان شاخص‌ترین گلزن تاریخ دنیای فوتسال رسید تا مورد غضب واقع شود.

شمسایی در حالی بایکوت شد که شکست از تایلند در رقابت‌های قهرمانی آسیا، زنگ خطری بود که از مدتی پیش برای تیم ملی کشورمان به صدا در آمد و نشان از ورود این تیم به روند تزلزل و افت فنی و روانی داشت. بی‌شک هیچ تیمی در جهان ورزش نباید وابسته به یک بازیکن باشد طوری که نبود آن بازیکن، تیم را از شرایط خوب خود دور کند ولی بدون تردید بازیکنی مثل شمسایی از استثناهای ورزش دنیا محسوب می‌شود.

سرمایه‌سوزی مشهود تیم ملی آنقدر سریع اثر خود را نشان داد که در رقابت‌های جام‌جهانی تایلند، تفاوت آشکار تیم ایران نسبت به دوره قبلی این رقابت‌ها و تورنمنت‌های پیشین کاملا مشخص و آشکار بود. این در حالی است که تیم ملی ایران در این دوره از رقابت‌ها با بهترین قرعه‌های ممکن هم روبه‌رو بود. ایران در مصاف با اسپانیا موفق عمل کرد و به تساوی دست یافت، هر چند خود اسپانیایی‌ها هم در آن مسابقه، بیش از هر نتیجه‌ای به دنبال تساوی بودند تا طبق محاسبه‌های خود، در روز آخر بتوانند حریف مرحله حذفی را به سلیقه خودشان تعیین کنند.

اما عیار واقعی تیم ملی ما در دیدارهای بعدی مشخص شد؛ زمانی که حریفان ناشناخته بعدی با بستن بازی توانستند ضعف‌های ما را نمایان‌تر کنند و نتایج خوبی را به دست آورند. ایران در مصاف با تیم‌های ناشناخته مراکش و پاناما، با سختی تمام صاحب برتری شد و در دور حذفی (جمع 16 تیم) برابر تیمی که در جغرافیای فوتسال دنیا جایی ندارد شکست خورد و حذف زودهنگام از مسابقه‌ها را تحمل کرد.

آنچه از مدت‌ها پیش کاملا روشن و مشخص بوده، ضعف‌ها و ایرادهای کاملا ملموس و مشخص در فوتسال کشور است که تیم ملی و کل فوتسال ایران را در مسیری قهقرایی قرار داده، ولی نکته قابل تامل، نشان ندادن هیچ‌گونه واکنشی از جانب مدیران عالی فوتسال و ورزش کشورمان در برخورد و اصلاح این روند بوده است. طوری که اکنون جامعه فوتسال، به مراتب بیش از سرمربی جوان تیم ملی و مشاور اسپانیایی ناآشنا به فوتسال، مسئولان بالاتری را که با سکوت، لبخند و دستورهای عمدتا غیر مکتوب خود، موجب بروز چنین سرافکندگی شده‌اند مقصر و مستوجب برخورد می‌دانند. همان مسئولانی که در ناکامی‌های مکرر تیم‌های ملی رده‌های مختلف سنی فوتبال نیز نقش اساسی داشته‌اند و تنها دهن کجی به ایرادهای دلسوزانه کارشناسان و استخوان‌خرد کرده‌های این ورزش را تمرین کرده‌اند!