هر نوزاد یک درخت

آدم‌ها نفس می‌کشند، درخت‌ها به پاس مهربانی‌شان، ریه‌های سبز زمینشان می‌شوند تا آنها در سلامت، نفس بکشند. رفاقت از این بیشتر می‌شود؟

اما خوبی درخت‌ها که فقط این نیست، شهر بی‌درخت یعنی حجم انبوهی از قوطی کبریت‌های غول‌پیکر و خاکستری با شهروندان عبوس و بیمار.

به‌همین خاطر است که اهالی کوالالامپور، پایتخت مالزی ایده‌ای خلاقانه ارائه داده‌اند که حالا احتمالا خیلی از شهرداری‌ها در کشورهای توسعه‌یافته غبطه می‌خورند که چرا ابداع‌کننده‌اش نبوده‌اند.

ابتکار شهرداری کوالالامپور این است که اعلام کرده از این پس قصد دارد به ازای هر نوزادی که در این شهر به دنیا می‌آید، یک درخت بکارد.

آنها می‌گویند این طرح برای سبزتر شدن پایتخت مالزی است و برای اجرایش باید با بیمارستان‌های این کشور همکاری کنند.

حالا احتمالا کوالالامپوری‌ها مشغول پرورش دادن نهال‌های تازه و نازنینی هستند که قرار است با تولد هر نوزاد در سطح شهر، غرس شوند و سایه‌شان را سخاوتمندانه روی سر آدم‌ها پهن کنند.

آدم‌ها سه گروهند، اول آنهایی که فکرهایی خلاقانه مثل پروانه می‌آیند و می‌نشینند روی شانه‌شان و دوم آنهایی که خودشان ایده‌های خلاقانه‌ای ندارند، اما دست‌کم بلد شده‌اند از آن گروه خلاق‌ها تقلید کنند و البته گروه سومی هم هستند که نه فکرهای تازه دارند و نه تلاش می‌کنند از ذهن خلاقانه دیگران استفاده کنند.

ایده کوالالامپوری‌ها برای کاشتن یک نهال به ازای هر نوزاد، یک ابتکار خلاقانه است و جای حسرت دارد که ما نتوانستیم پیش از آنها، این فکر بکر را مطرح کنیم، اما این داستان تاسفبارتر می‌شود اگر بخواهیم جزو گروه سوم آدم‌ها باشیم و چشم‌هایمان را رو به این ایده خلاقانه ببندیم؛ انگار نه انگار که اتفاقی افتاده است و ما هم می‌توانیم شهرمان را مثل کوالالامپوری‌ها سرسبز و خرم کنیم و به میمنت تولد نوزادهایمان، گیاه بکاریم.

مریم یوشی‌زاده - ‌گروه جامعه