خاموش شد ستاره؟!

پیراهن روشن آستین کوتاه، شلوار شش جیب و کفشی پوتین مانند و دست‌های بازکرده و راه رفتن به شیوه ورزشکاران و پهلوانان که درمجموع شمایلی از او می‌ساخت که نگاه نکردن و فراموش کردن آن کار سختی بود، اما گویی سینما خیلی بی‌رحم‌تر از این حرف‌هاست که حرمت ستارگان و چهره‌هایی چون جمشید هاشم‌پور؛ همان مرد مورد اشاره را نگاه دارد و انگار فراموش کردن عامدانه آدم‌ها، بخشی از قانون بی‌انصاف سینماست.

خبر حذف عکس هاشم‌پور و جایگاه نامناسب نام او در تبلیغات فیلم «استشهادی برای خدا» که این روزها در شبکه نمایش خانگی توزیع شده است، به هر دلیلی که باشد، اتفاق خوبی نیست.

هم از این نظر که هاشم‌پور در این فیلم به زیبایی نقش یک راهبان قدیمی قطار را بازی می‌کند که خودش از آن به‌عنوان دشوارترین نقش دوران بازیگری‌اش یاد کرده است و هم از این جهت که او روزگاری ستاره بی‌چون و چرای سینمای بی‌ستاره ما بود.

جمشید آریا با آن سر طاس ‌اش در دهه 60 و 70 بروبیایی داشت و تهیه‌کنندگان، کارگردانان، سینماداران و تماشاگران به برکت حضور ستاره‌وار او از لذت و موفقیت سیراب می‌شدند.

در سال‌های پایانی دهه 70 و بعدتر فرارسیدن دهه 80 ژانر اکشن در سینما افول کرد و رو به خاموشی گرایید.

البته آریای سابق هوشمند بود که با آگاهی و شناخت درست زمانه، رویکرد خود را تغییر داد و در فیلم‌ها و نقش‌هایی بازی کرد که وجه دیگری از توانایی‌های او را به نمایش می‌گذاشت.

تاثیر مرحوم رسول ملاقلی‌پور با فیلم «هیوا» بر دوران جدید کاری هاشم‌پور غیرقابل انکار است، البته پیشتر از کارگردان «قارچ‌سمی» فیلمسازان دیگری حتی در دوران اوج گونه اکشن و حادثه‌ای هم استفاده‌های مناسبی از وجه هنرمندانه « زینال بندری» کردند. «مادر»، «پرده آخر» و «روز باشکوه» نمونه‌های خوبی در این زمینه است.

شاید کارنامه هاشم‌پور خطاها و لغزش‌های ریز و درشت داشته باشد، اما نمی‌توان منکر محبوبیت و توانمندی او و هوشمندی‌اش در حفظ شمایل موفق طی بیش از یک دهه و پس از آن تغییر مسیر درست و به جایش شد.

کم‌کاری و غیبت او در این سال‌ها نیز به سازوکارهای بی‌حساب‌و‌کتاب سینمای بیمار ما مربوط می‌شود که نمی‌داند از بازیگر شایسته‌ای چون او، چگونه بهره بگیرد.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر