شاعری که هم با برق کار می‌کند هم با باتری

این جمله آن هم در آن شرایط دشوار فقط از «احمدرضا احمدی» برمی‌آید که خوش اخلاقی‌ها و شوخی‌هایش در کنار روحیه تمام‌نشدنی‌اش بین اهالی فرهنگ زبانزد است؛ همان شاعری که سرود: می‌خواهم آنقدر بمیرم ‌‌/‌‌ تا زنده شوم...

واقعا هم او سال‌هاست که این گونه زندگی می‌کند و هنگامی که به دست کم ده، بیست سال اخیر نگاه می‌کنم می‌بینم که او همواره با بیماری دست به گریبان بوده است و شرایط بسیار سختی را پشت سر گذاشته، اما هیچ گاه به این راحتی تسلیم نشده و روحیه‌اش را از دست نداده و حتی در موارد بسیاری به اطرافیانش روحیه بخش بوده است.

خودش می‌گوید: «من همیشه با سه واژه زندگی کرده‌ام ‌‌/‌‌ راه‌ها رفته‌ام ‌‌/‌‌ بازی‌ها کرده‌ام: ‌‌/‌‌ درخت ‌‌/‌‌ پرنده ‌‌/‌‌ ‌آسمان...»

احمدرضا احمدی واقعا شبیه درخت: سبز، شبیه پرنده: رها و شبیه آسمان: صاف، آبی و زلال است و این روزها برای سلامت او که در بیمارستان بستری است دعا می‌کنیم تا دوباره قلبش حتی اگر با کمک برق و باتری هم شده است گرم و صمیمی شبیه شعرهایش بتپد. احمدی که این روزها به مرز هفتادوسه سالگی نزدیک می‌شود بارها جوایز مختلفی را دریافت کرده است؛ از نامزد شدن در جوایز بین‌المللی مانند هانس کریستین، اندرسن گرفته تا جشنواره بین‌المللی شعر فجر خودمان و همچنین ارتباط نزدیک و دوستانه‌اش با اهالی هنر هفتم که به نقش‌آفرینی او در برخی آثار داریوش مهرجویی هم انجامیده است.

بامداد محمدی ‌‌-‌‌ جام‌جم