دوست‌ داشتنی اما دور از دسترس

سازندگان آگهی‌های تلویزیون اگر هوشمند باشند، فرم و چارچوبی را برای کار خود انتخاب می‌کنند که نظر عموم مردم را به کالای مورد نظر جلب کند، اما آگهی هرچند باید زیبا و چشمنواز باشد، اما نباید به گونه‌ای باشد که اختلاف طبقاتی را بزرگ‌نمایی کند و آنقدر لوکس و شیک جلوه کند که فقط گروهی از مردم را در زیرمجموعه خود قرار دهد و بسیاری از مردم جامعه با دیدن آن آگهی فکر کنند که نمی‌توانند از این کالا به دلایل مختلف از جمله گران بودن استفاده کنند.

در کشور ما که بیشتر مردم در گروه متوسط طبقه‌بندی می‌شوند، در ساخت آگهی‌های تلویزیونی هم باید این گروه، خواستگاه و داشته‌هایشان لحاظ شود.

سازنده و مجری آگهی باید به اصول علوم مختلف از جمله روان‌شناسی و جامعه‌شناسی آشنا باشد تا در زمان طراحی و اجرای آگهی، درگیر فرم‌های شیک و اروپایی نشود و سنت‌ها و فرهنگ زیستی مردم کشورمان را در کار خود لحاظ کند.

برخی سیاست‌های تلویزیون، صاحبان کالا‌ها و سازندگان آگهی‌ها را تشویق می‌کند تا در میان یک آگهی به موضوعاتی چون خانواده و حفاظت از طبیعت توجه کنند.

به همین دلیل است که در بیشتر آگهی‌هایی که مثلا مربوط به مواد غذایی، شوینده‌ها و ابزار آشپزخانه است، اعضای خانواده در کنار هم و در اوج شادمانی دیده می‌شوند.

این توجه را می‌توان به فال نیک گرفت و چنین برداشت کرد که این آگهی‌ها و نحوه مراوده اعضای خانواده با هم در درازمدت می‌تواند تاثیر مثبتی در روابط خانوادگی داشته باشد.

در اصل این نوع از آگهی‌ها با یک تیر دو نشان را هدف می‌گیرند؛ هم کالایی را تبلیغ می‌کنند و هم مسائل خانوادگی و اجتماعی را بهبود می‌دهند، اما این نوع پیام‌ها زمانی تاثیر فراگیر خواهند داشت که فرم و قالب مناسبی هم برای ارائه آنها طراحی شود.

خانواده‌ ایرانی که این آگهی‌ها را می‌بیند، زمانی بیشترین تاثیر را از آنها می‌گیرد که شخصیت‌ها و فضای خانه را از آن خود بداند و احساس نکند که در حال تماشای یک فیلم خوش آب و رنگ خارجی است که موضوع و پیام آن هیچ ربطی به او ندارد.

طاهره آشیانی - دبیر گروه رادیو و تلویزیون