فورمن؛ پیرترین قهرمان سنگین‌وزن تاریخ

در هریک از دو دوره زمانی فوق، رفتارها و برخوردهای بسیار متفاوتی از فورمن مشاهده می‌شد. وی در عصر اول خشک و عبوس و بیرحم بود و مشت‌هایش از فرط سنگینی حتی می‌توانست آدم‌ها را بکشد، اما وی رابرت دنیرو‌وار که در سال‌های دیرتر عمر هنریش نقش‌های کمدی را در سینما بر نقش‌های دراماتیک قبلی‌اش ارجح شمرد، در بازگشت به رینگ تبدیل به مردی خوشمزه و بذله‌گو و حتی بمب خنده شد و تصویری دور از ذهن و تازه از خود بروز داد به طوری که باور دومی با در ذهن داشتن مورد اول غیرممکن می‌نمود.

فورمن در مقطع نخست با صورتی جدی و مشت‌هایی درخت‌افکن ابتدا قهرمان دسته‌ فوق‌سنگین المپیک 1968 مکزیکوسیتی در عرصه بوکس آماتوری شد و سپس به جمع حرفه‌ای‌ها پیوست و از زیرسایه محمدعلی کلی و جو فریزر که فیگ‌هایشان اوایل دهه 1970 را قبضه کرده بود، به در آمد و در سال 1973 در کینگستون جاماییکا در یکی از بیرحمانه‌ترین ناک‌اوت‌های تاریخ و با ضرباتی فیل‌کش، فریزر را قلع و قمع و در چند راند به بیرون از رینگ پرت و عنوان قهرمانی دسته سنگین‌وزن را تصاحب کرد. با این حال، عنوان‌دار‌بودن او فقط حدود یک‌سال طول کشید و رویارویی او با محمدعلی کلی که عنوان جهانی را فریزر از وی ستانده بود، در سال 1974 در گوشه‌ای از آفریقا همان فرجام خوش را نداشت و فورمن در واقعه‌ای بزرگ تسلیم این رقیب فکورتر و باکلاس‌تر از خود شد و عنوان جهانی را به این مشتزن بزرگ سپرد. وقتی فورمن در مسیر بازپس‌گیری این عنوان قرار نگرفت، در سال 1977 بعد از شکست‌خوردن مقابل جیمی یانگ اعلام بازنشستگی کرد و به کار وعظ در کلیساها پرداخت و بسرعت به یک عامل معرفی و تبلیغ آیین مسیحیت تبدیل شد. به طوری که برخی فراموش کردند او چطور پیشتر در رینگ رقبایش را محو و در هم می‌کوبیده است.

با این حال، دوران دور از رینگ فورمن همان‌طور که قبلا آمد، دائم نشد و وی که متولد شهر مارشال در ایالت تگزاس آمریکاست و اینک 64 سال دارد، از 1987 به صحنه بازگشت و عجبا که ده سال مسن‌تر شدن نسبت به زمان کناره‌گیری نخست و گذشت قریب به 20 سال از زمان ورودش به مشت‌زنی حرفه‌ای نیز چندان از کارایی‌های او نکاسته بود.

وی در این بازگشت صرف‌نظر از ریدیک بو که دوران اوجش را سپری می‌کرد و ایواندر هالیفیلد که حاضر به ریسک و مبارزه با او نشد، هرکس را که مقابلش قرار گرفت، شکست داد و سرانجام در نوامبر 1994 با غلبه بر مایکل مورر، دیگر بوکسور آمریکایی که قهرمان جهان از منظر سازمان W.B.A بود، عنوان جهانی را کسب کرد و با 45 سال‌ در زمان انجام این مهم به پیرترین فرد صاحب این مقام در تمام تاریخ تبدیل شد، لقبی که هنوز توسط بوکسور دیگری از مشت فورمن خارج نشده است.

فورمن تا سال 2003 که برای بار دوم اعلام بازنشستگی کرد، 9 مسابقه دیگر هم انجام داد و خم به ابرو نیاورد و سرانجام نیز زمانی تن به دوری از رینگ داد که اتحادیه‌های مشتزنی در اکثر ایالت‌های 52‌گانه آمریکا تصریح کردند به سبب ریسک جراحت شدید و خطرات جانی برای بوکسورهای پیر حاضر به میزبانی مسابقات فورمن نیستند.

همین حالا هم کارنامه فورمن مشتمل بر 76 برد و فقط پنج شکست در بوکس حرفه‌ای از بهترین‌های تمام دوران‌ در این ورزش است و از سلطه وسیع مردی می‌گوید که ‌غول هیوود‌ هم خوانده می‌شد و چون با محمدعلی کلی و سپس موج تایسون و هالیفیلد همزمان شد، قدری کمتر از توجهی که شایسته‌اش بود به او ارزانی شد، اما در تخصص و قدرت بارزی که به رینگ می‌آورد تردید وجود ندارد. وی در فهرستی که نشریه معتبر ‌رینگ‌ در‌مورد کوبنده‌ترین مشتزنان تمام دوران‌ تنظیم و ارائه کرده در رده نهم قرار دارد و بخش تحقیقاتی فدراسیون بین‌المللی بوکس هم او را هشتمین سنگین‌وزن برتر تاریخ نامیده است.

مشغولیت‌های جانبی فورمن به سال‌های اخیر نیز استمرار یافته، به‌طوری که امتیاز ساخت یک روغن خوراک‌پزی تولید شده توسط وی پس از به فروش رسیدن صد میلیون شیشه در سطح جهان از سوی فورمن به قیمت 140 میلیون دلار به یکی از متقاضیان آن فروخته شد. این در حالی است که فورمن چه به‌عنوان مشاور مذهبی و ناطق اجتماعی و چه مجری برنامه‌های سرگرم‌کننده تلویزیونی مطرح و همچنان مقابل چشم‌ها در آمریکا و اروپاست و آن هم با سری تراشیده و بدون یک تار مو که مشخصه ثابت او از زمان بازگشت به رینگ در 26 سال پیش به این سو بوده است.