کشف گونه جدیدی از گوشتخواران در نیمکره غربی

نمونه‌هایی از این‌گونه در موزه شیکاگو وجود داشت، اما برای مدت بیش از صد سال با گونه‌ای دیگر به نام اولینگو اشتباه گرفته می‌شد. سرانجام آزمایشگاه‌های ژنتیک در واشنگتن این اشتباه صد ساله را اصلاح کرد. بین سال‌های 1967 تا 1976 میلادی این‌گونه در باغ‌وحش‌های متعددی در ایالات متحده گردانده شده بود تا با اولینگوها زادآوری کند، اما به دلیل این‌که هیچ فرد هم گونه خود را نیافته بود، هیچ‌گاه زادآوری نکرد.

کشف این‌گونه در آزمایشگاه‌ها با مشاهده آن در پانزدهم​اگوست 2013 میلادی در زیستگاه طبیعی تائید شد. اولینگویتو توسط تعدادی از پژوهشگران در موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونین در واشنگتن کشف شد. کاشف اصلی این پستاندار، جانورشناسی به نام کریستوفر هلگن بود که با بررسی بازمانده‌های استخوان، جمجمه و پوست آن‌که پیشتر در اختیار موزه ملی بود، به جدید بودن این‌گونه پی‌برد. شناسایی این‌ گونه بیش از یک دهه طول کشید.

هلگن می‌خواست بداند این گونه هنوز در طبیعت یافت می‌شود یا نه. بنابراین یک تیم جستجو تشکیل داد. تیم پژوهش بسیار خوش‌شانس بود، زیرا با یک ویدئو از یک دوربین نصب شده کار خود را آغاز کرد. تیم پژوهش با یک جانورشناس اکوادوری به نام میگوئل پینتو به مدت سه هفته در جستجوی این پستاندار بود. با این‌که این گونه برای دنیای علم جدید است، اما برای مردم بومی کاملا آشناست زیرا برای هزاران سال در کنار هم زیسته‌اند.

وزن متوسط این گونه حدود 900 گرم است که کوچک‌ترین گونه از خانواده راکون‌ها محسوب می‌شود. رژیم غذایی این پستاندار، همه‌چیزخواری با تکیه بر میوه‌خواری است. این گونه اغلب از میوه‌های گوشتی مانند انجیر و تمشک‌ها تغذیه می‌کند، اما حشرات و شهد گل‌ها نیز در رژیم غذایی آن جای دارد. این پستاندار درخت‌زی، منزوی و شبگرد است.

نخستین تفاوت این گونه با اولینگوها از بررسی دندان و جمجمه به دست آمد. جمجمه آنها کوچک‌تر و دارای شکلی متفاوت‌تر از اولینگوهاست. مطالعه پوست نیز نشان داد این گونه به طور کلی دارای جثه‌ای کوچک‌تر و خزی بلندتر و متراکم‌تر است. نکته دیگر، تفاوت در زیستگاه آنهاست. زیستگاهشان در ارتفاع بین 1500 تا 3000 متر است که بسیار مرتفع تر از زیستگاه‌ گونه‌های شناخته شده دیگر است.

علی ترک‌قشقایی