امکانات سیاه برای عصاهای سفید

نیازی هم به ترحم و دلسوزی نیست، همین که فرد و سازمانی مانع از برخورداری آنها از حقوق اولیه‌شان نشود، بهترین لطف در حق آنهاست، اما متاسفانه بسیاری از نابینایان- بخصوص در شهرهای کوچک و مناطق محروم - از کمترین امکانات رفاهی محرومند.

با وجود آن‌که قوانین در کشور ما بر حمایت از نابینایان تاکید دارد، اما بسیاری از مفاد این قوانین در مقام عمل لنگ می‌زند و اجرا نمی‌شود.

به طور مثال، قوانین جامع حمایت از معلولان که در سال 83 تصویب شده است، بر حق اشتغال و مسکن نابینایان تاکید دارد و در ماده 7 این قانون بصراحت ذکر شده است که «حداقل 60 درصد از پست‌های سازمانی تلفنچی (اپراتور تلفن) دستگاه‌ها، شرکت‌های دولتی و نهادهای عمومی به افراد نابینا، کم بینا و معلولان جسمی و حرکتی تعلق بگیرد» اما اگر همین الان سری به این سازمان‌ها بزنید، کمتر نشانی از نابینایان می‌بینید. تعدادشان هم کم نیست، در کشور ما حدود 130 هزار نابینای مطلق و بیش از 400 هزار کم بینا وجود دارد و البته اگر بخواهیم با آمارهای موسسه عصای سفید جلو برویم، هم‌اکنون یک میلیون نابینا در کشور زندگی می‌کنند که طی 10 سال گذشته، تعداد نابینایان کشور با افزایش 30 درصدی روبه‌رو بوده است.

مشکل بیکاری گسترده و مناسب‌سازی نشدن بسیاری از معابر و ساختمان‌ها برای رفت و آمد نابینایان، از دیگر مشکلات جدی این گروه از معلولان است که امید می‌رود در دولت جدید، به دغدغه‌های این گروه از شهروندان بیشتر توجه شود و شرایطی برای آنها رقم بخورد که حداقل با دید شهروند درجه چندم به حقوق آنان نگریسته نشود.

امین جلالوند‌ /‌ گروه جامعه