پارادوکس در هنرهای تجسمی

عرب‌ها دست به یکی می‌کنند که در حراج‌های معتبر جهانی مثل همین کریستیز و ساتبیز، ایرانی‌ها را زمین بزنند و هر سال ناکام‌تر می‌شوند.

از آن طرف هر چند خیلی دیر، ولی معاون امور هنری وزیر ارشاد برای نخستین‌بار به کریستیز می‌رود و بعد از آن شخص وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در اظهارنظری خبر از راه‌اندازی شعبه‌ای از این حراج معتبر بین‌المللی در جزیره کیش می‌دهد. اتفاقی که سال‌ها پیش باید رخ می‌داد.

همه اینها خبرهای امیدوارکننده‌ای در حوزه هنرهای تجسمی است که تقریبا در یک هفته اخیر رخ داده است. به این فهرست اخبار امیدوارکننده وقایع دیگری هم می‌توان اضافه کرد که تقریبا در یکی دو ماه اخیر رخ داده است.

مثلا برگزاری ششمین دوره نمایشگاه «هفت هنر» با نمایش و فروش بسیاری از آثار هنرمندان چهار نسل مختلف. یا بازدید علی جنتی از یک نمایشگاه انفرادی، آن هم در یک گالری خصوصی.

می‌توان این فهرست اخبار خوب را در حوزه تجسمی با خبر برپایی نمایشگاه آبرومندانه‌ای از آثار هنرمندان شاخص پایتخت در سه شهر استان کرمان که گالری مژده به عنوان بخش خصوصی یک‌تنه آن را برگزار کرد و نمایشگاه موفقی هم بود، ادامه داد.

اما همه این اخبار خوب را یک طرف ترازو بگذارید و از آن طرف به اتفاقات درون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نگاه کنید.

دفتر امور هنرهای تجسمی این وزارتخانه که باید حامی هنرهای تجسمی و هنرمندان کشورمان باشد، اوضاع خوبی ندارد.

در واقع آنقدر اوضاعش بد است که دیروز اصغر امیرنیا، مدیر این دفتر صدایش درآمده که الا و بلا استعفا می‌‌کنم.

دلیلش را هم در بی‌بودجگی عنوان کرده. حالا این در شرایطی است که موزه هنرهای معاصر کشور مدت‌هاست به حالت رخوت درآمده و تکلیف مدیر آن مرکز هم مشخص نیست.

به نظر می‌رسد هنر تجسمی کشور، امروز بیش از قبل به بلوغ رسیده است و این بلوغ را باید فقط و فقط به پای بخش خصوصی و هنرمندان کشور گذاشت.

در واقع بخش دولتی نتوانسته به هیچ وجه همزمان با رشد این هنر هم به لحاظ کیفی و هم به لحاظ ارتقا در مارکتینگ‌های جهانی، خودش را بالا بکشد و از این حرف‌های هزاران بار گفته شده مثل کمبود بودجه دست بردارد.

سجاد روشنی - گروه فرهنگ و هنر