در سرزمین کهن

خوزستانی‌ها عزت‌الله ضرغامی را هم‌ولایتی خود می‌دانند و از او به عنوان فرزند سرزمین مادری یاد می‌کنند، پس این دیدار برای خودش حال و هوای دیگری هم داشت.

ضرغامی پای پیاده و البته همراه با مردمی که مشتاقانه و البته کنجکاوانه در راه به او می‌پیوستند، ساعت‌ها به گفت‌وگو ایستاد و با نزدیک شدن به اذان مغرب همراه مردم به مسجد جامع رفت و در مسجد پای سخن دل آنها نشست که از بزرگان قوم بختیاری همچون ابوالقاسم‌ خان، علیمردان‌ خان و سردار اسعد ـ که وجه مشترک همه آنها بیگانه‌ستیزی بوده- برایش گفتند و عاشقانه از رشادت‌ها و دلیرمردی‌های اقوام ایرانی این خطه بزرگ در طول تاریخ انقلاب و دفاع مقدس یاد کردند.

او با دقت و بی‌واسطه حرف‌های صریح مردمی را شنید که در نهایت صفا و صداقت می‌پنداشتند دهه‌ها مبارزه و ایستاد‌گی‌شان در مقابل استبداد و استعمار پیر انگلیس، در یک مجموعه تلویزیونی که به نام «سرزمین کهن» پخش شده، آنچنان که باید به چشم نیامده و نادیده گرفته شده است.

حضور کاملا سرزده ضرغامی در میان مردم غیور بختیاری آن هم در کوچه و خیابان و مسجد، مشق نکته‌های جدی و جدیدی برای برخی مسئولان کشور در دهه چهارم انقلاب است. تعجب و شادمانی توامان مردم از حضور ناگهانی و بی‌پیرایه یک مسئول ارشد کشور در میان آنها، حاکی از عشق و دلبستگی جامعه به مجموعه کارگزاران اسلامی در قامت ساده و بی‌آلایش خود است.

نکته مهم دیگر ضرورت ظرفیت‌افزایی مسئولان برای پذیرش انتقادات و نظرات مردم است، دهه چهارم انقلاب که دهه عدالت و پیشرفت نامگذاری شده، دهه بازگشت به ارزش‌ها و احیای سنت‌های انقلاب است.

سادگی و ساده‌زیستی، تلاش مستمر شبانه‌روزی با مردم و در میان مردم زیستن، همقدم شدن دوباره با جامعه و رجوع دوباره به سبک زندگی مردم مدارانه ، از لوازم طی مسیر دهه چهارم انقلاب است.

نهایت آن که ضرغامی با سفر ساده و غیرمترقبه خود به خوزستان، یک درس فراموش شده را به دیگر مسئولان یادآوری کرد؛ مردم ولی نعمت و ناصح امین هستند، بگذارند مردم املای عملشان را بهتر بخوانند، از آنها گلایه کنند، با آنها درد دل کنند، آرزوهایشان را برای آنها بشمرند و در کنارشان به سرزمین کهن خود افتخار کنند بگذارند مردم عزتمدارانه پابه‌پای مسئولان بیایند و این زمانی میسر می‌شود که مسئولان هم پیاده شوند و بی‌هیچ تشریفات و تبرجی، فروتنانه پا جای پای مردم نهند.

مسعود احمدی - مدیر شبکه شما