سوناتای کوجیما

بدون شک، زدن حرف متفاوت و داشتن فکر متمایز دل و جراتی می‌خواهد که استاد کوجیما از پس آن برمی‌آید! باور ندارید اسمش را در گوگل سرچ کنید تا متوجه شوید چطور هر سال از رها‌کردن سری بازی‌های Metal Gear دم‌می‌زند و باز هم در کمال شیردلی به تولید این سری ادامه می‌دهد. در هر حال، اعلام این‌که یک بازی درجه یک بسازید و اعلام کنید حالت داستانی آن از دو ساعت فراتر نمی‌رود و بعد هم از ترس‌تان تکذیبش نکنید، خیلی دل و جرات می‌خواهد! در هر حال این بازی که پیش‌درآمدی برای Metal Gear Solid 5 به حساب می‌آید عرضه شد و در کمال حیرت همگان امتیازات خیلی خوبی از منتقدان گرفت. هر چند داستان به یک‌سری پرسش‌های هواداران پاسخ می‌دهد، اما یک‌سری سوالات بغرنج‌تری برایشان خواهد تراشید که از این حیث با یک متال‌گر حقیقی کوجیمایی طرف هستیم. پس از پایان داستان و خو گرفتن با سبک خاص مخفی‌کاری بازی هم می‌توانید با ماموریت‌های جانبی سرگرم شوید که خالی از لطف نیست.

میان‌پرده‌های سری بازی‌های متال‌گر همیشه به لحاظ کارگردانی قوی زبانزد بوده‌اند، اما مثل گیم‌پلی‌شان، کاستی‌های خود را داشتند که انیمیشن خشک و ناپایدار از آن نوع بود. این قسمت پا را از تمام قسمت‌های سری فراتر گذاشته، تا جایی که می‌توان آن را به عنوان سرمشقی واقعی برای بازی‌های همانند به حساب آورد.

انیمیشن میان‌پرده‌ها از همیشه روان‌تر بوده و رنگ‌‌‌ها نیز از کیفیت بهتری برخوردارند. این پیشرفت درباره‌ صداپیشگی کار هم صادق است. حتی جایگزین شدن دیوید هیتر (صداپیشه‌ اسنیک) با کیت ساترلند نیز اگر ارزش و مرتبه‌ اثر را دوچندان نکرده باشد، به آن کوچک‌ترین لطمه‌ای هم نزده است.

قسمت‌های قبلی سری با میدان دید نسبتا خوب و هزار و یک گجت مختلف واقعا کار بازیکن را ساده می‌کردند، اما در این قسمت دیگر خبری از رادار خودکار نیست و اطلاع از محل دشمنان فقط منوط به این است که ابتدا با چشمان خود آنها را مشاهده کرده و علامت‌گذاریشان کنید. گوشه و کنار بازی برایتان اتفاقی شگفت‌انگیز دارد که فقط مهارت شما می‌تواند خیر و شر بودن آنها را تعیین کند. با استفاده از سایه‌ها، آرام آرام یا سینه‌خیز رفتن در علف‌ها می‌توانید از دید دشمن مخفی بمانید.

اگر یکی از دشمنان چشمش به شما افتاد، کمی وقت دارید به سوی دید‌ه‌بان شلیک کنید. به نظر این عنصر تازه‌وارد بیش از حد به بازیکن میدان می‌دهد، اما با توجه به باز بودن دنیای این بازی، به نظر تصمیمی عقلانی از سوی سازندگان بوده است. فقط در صورت حرفه‌ای بودن، می‌توانید امیدوار باشید که دیده نشوید. به محض لو رفتن محل شما، آژیرها به صدا درآمده و دشمنان بسرعت به آخرین نقطه‌ دیده‌شدنتان سرازیر می‌شوند.

در این حالت دو راه دارید، یا در همانجا با آنها مقابله کنید یا این‌که محل را ترک کنید تا آب‌ها از آسیاب بیفتد. در بازی‌های قبل، با انواع علائم به بازیکن فهمانده می‌شد دشمنان تا چه زمانی هشیار می‌مانند و کی موقع اقدام مجدد است. در این قسمت تمام علامات حذف شده و بازیکن برای مطلع شدن از هشیاری یا بی‌حواسی دشمنان، باید به شنیده‌هایش از طریق رادیو استناد کند.

همین که لازم است در همه حال حواستان به رادیویی باشد که هر لحظه ممکن است صداهایی را به گوشتان برساند، خود عاملی برای غرق شدن بیشتر بازیکن در فضای بازی است. دو حالت علامت‌گذاری دشمن و شبه گلوله‌زنی تعبیه شده در بازی نیز آن‌قدر به دقت و هوش نیاز دارند که استفاده از آنها به لوث‌شدن بازی منجر نشود. البته اگر واقعا مدعی حرفه‌ای بودن هستید، می‌توانید این دو گزینه را خاموش کرده و خود را درگیر یک چالش اساسی کنید! هرقدر در به انجام رساندن ماموریت‌های خود موفق‌تر باشید، امتیازی که در انتهای هر ماموریت به شما تعلق می‌گیرد بیشتر خواهد بود.

این امتیاز از دو حیث حائز اهمیت است؛ یعنی هر چه امتیاز بالاتری بگیرید، در ماموریت بعدی سلاح‌ها و تجهیزات بهتری دریافت خواهید کرد که اغلب نقش سرنوشت‌سازی در پیامد ماموریت ایفا خواهند کرد. امتیاز به کنار، اگر از مخفی‌کاری خوشتان نمی‌آید، کسی جلویتان را نگرفته و می‌توانید یک معرکه‌ حسابی به پا کنید. اسنیک با خود C4 و RPG هم دارد، پس خرابکاری همیشه بین گزینه‌های روی میزتان وجود دارد! البته بازی شما را تشویق می‌کند تا جای ممکن مخفیانه عمل کنید، اما خود بازی هم گاهی با ماموریت‌های پرهیاهو فضا را عوض می‌کند.

از این ماموریت‌ها می‌توان به شلیک مواد منفجره از هلیکوپتر به سمت نیروهای دشمن به قصد محافظت از فرار همکار اسنیک اشاره کرد. تنوع فوق‌العاده‌ بازی این اجازه را می‌دهد که در چند بار اتمام بازی از خلق دو تجربه‌ عین هم دوری کنید. سلاح‌ها متنوع و راه‌های پیشروی آن‌قدر زیاد هستند که هر عاشق متال‌گر را مدت‌ها مسخ خود کنند.

بدون اغراق می‌گویم، استاد کوجیما با عرضه‌ این عنوان بظاهر کوتاه، اما قوی، نه‌تنها به بازیکنان، بلکه به هم‌قطاران خود در صنعت بازی نیز نشان داد چه ابتذالی گریبانگیر بسیار عناوین مدعی است که «نسل بعدی» بودن خود را در بوق و کرنا کردند و آخر جز گرافیک فیلم‌نما کمتر چیزی برای عرضه داشتند. این اثر را که اوج هنر بازی‌سازی را به نمایش می‌گذارد به همه‌ دوستان سفارش می‌کنیم./ ضمیمه کلیک

سیاوش شهبازی