عشق فوتبال‌ها علیه فوتبال

«امیدواری دولت این است که برزیل قهرمان جام جهانی شود و مردم زندگی تیره و تار خود و وضعیت اسفناک خدمات عمومی را فراموش کنند. به همین خاطر برای اولین بار در زندگی‌ام از تیم ملی فوتبال برزیل حمایت نمی‌کنم.»

این نظر خوزه روبرتو وگنر از سائوپائولو است. هفته گذشته معترضان و مهاجمانی در شهرهای مختلف این کشور دیده شدند که گمان می‌رود تعدادشان در مقایسه با زمان برگزاری جام کنفدراسیون‌ها در سال گذشته به مراتب کاهش یافته و نتوانسته‌اند به آن موقعیت دست پیدا کنند. بیشتر ناراضیان در آستانه آغاز مسابقات کنار کشیده یا ترسیده‌اند. در واقع بیشتر کسانی که با ما در ارتباط بودند اعلام می‌کردند که آنها خودشان سهمی در اعتراضات نداشتند، اما خواهان ایجاد بستری تضمین شده و مناسب برای آنها بودند.

فرانسیسکو پامپئونتو که یک مهندس مکانیک در سائوپائولو است، می‌گوید: «من معترض نیستم. به خیابان نمی‌روم، اما دلیل نمی‌شود که مشکل نداشته باشم. مشکل اصلی این است که دولت برزیل از ما مالیات‌های سنگین می‌گیرد، ولی در مقابل، چیزی به ما نمی‌رسد یا دیر می‌رسد.»

کتی سرودو که در مانوس، یکی از شهرهای میزبان بازی‌ها زندگی می‌کند، می‌گوید: «مهم نیست که موافق یا مخالف اعتراضات باشیم. مهم این است که ما می‌بینیم شهرهایمان آماده پذیرش توریست‌ها می‌شوند و می‌دانیم پس از جام جهانی هیچ چیز تغییر نخواهد کرد؛ هنوز مردمی رو به مرگ در بیمارستان‌های شلوغ، مردمی کم‌سواد، گرسنه، معتاد، خشونت به علت مصرف دارو و آدم‌های بی‌خانمان وجود خواهند داشت و ورزشگاه‌های بزرگ پس از بازی‌ها بی‌مصرف خواهند بود.»

این ورزشگاه‌ها امانوئل فایگنبلام را هم که یک مترجم و مدرس زبان انگلیسی است و در کوریتیبا، یکی دیگر از شهرهای میزبان جام جهانی زندگی می‌کند، آزار می‌دهد: «ما یکی از جنجالی‌ترین ورزشگاه‌ها را داریم. فساد، رشوه‌خواری و هزینه‌های عمومی سنگین شهر، همه‌اش آزاردهنده بود و خودش باعث شد شهر برای پذیرش ده‌ها هزار نفر از ملاقات‌کنندگان به طور کامل آماده نباشد. هزینه‌ها برای بسیاری از نیازها و خدمات توریست‌ها سنگین است. من 60 سالم است و باید به من تخفیف می‌دادند. مشکل این است که برای دسترسی به ورزشگاه دو کیلومتر مانع وجود دارد، به همین دلیل از نزدیک‌ترین ایستگاه اتوبوس به خود، سه تا چهار کیلومتر باید پیاده بروم. دست‌کم امیدوارم فوتبال‌های خوبی ببینیم.»

اما همه برزیلی‌ها واکنش یکسانی ندارند، برخی ترجیح می‌دهند از جام جهانی لذت ببرند، کاسیا مارابوتی یکی از آنهاست که می‌گوید: «زمان آن فرارسیده تا نشان دهیم می‌توانیم کشوری امن و مهمان‌پذیر باشیم. مردم باید همان ابتدا که انتخاب شد، اعتراض می‌کردند. اکنون خیلی دیر است.»

آل اینچاستی، چهل و هفت ساله از فلوریناپلیس هم اظهار می‌کند: «البته این ظالمانه است که کشوری چون برزیل که توسعه نیافته، باید میزبان رقابتی به این گرانی باشد. ما اولویت‌هایی جدی‌‌تر و نادیده‌تری داریم که با آنها مخالفت کنیم و آرزو می‌کنم فشارهای بین‌المللی که روی این دولت قرار گرفته با نتایج خوبی همراه باشد و این قابل انکار نیست که این اولین موقعیت پیش آمده برای اعتراض است، اما اکنون ما در آن قرار داریم، فوتبال نباید قربانی کاستی‌های سیاسی شود، بلکه باید یک عامل تفریح و شادی باشد.» ادواردو فورتادو مترجمی در سائوپالو می‌خندد و می‌گوید: «این طولانی‌ترین دوران دموکراتیکی است که تاکنون داشته‌ایم، یعنی 35 سال که 9 سال نخست آن صرف‌گذار از حکومت نظامی به یک دولت دموکراتیک شد. این برای اولین بار است که برزیل با توزیع درآمد در یک محیط کاملا دموکراتیک، اقتصاد خود را گسترش می‌دهد. برای بسیاری از برزیلی‌ها حتی من، این بی‌سابقه است. ما نسلی هستیم که باید برای تغییرات اجتماعی حرکت کنیم نه این که از جام جهانی میزبانی کنیم. این جام جهانی یک تلاش بی‌حاصل برای ترسیم اعتبار کشوری به عنوان یک قدرت نوظهور در سطح جهان است و به دلیل زمان نامناسبی که دارد نتیجه معکوس خواهد داد.»

ادواردو در پایان صحبت‌هایش می‌گوید «آن 600 هزار توریستی که می‌آیند اینجا تا از بازی‌ها لذت ببرند، روزهای خوبی را در برزیل خواهند داشت، چراکه این مردم هستند که جام جهانی را به یک موفقیت بزرگ تبدیل می‌کنند نه دولت.»