جام‌جم پیپ نمی‌کشد

یک روزنامه می‌شود مثل دلال‌ها، مدام معامله جوش می‌دهد. پول در می‌آورد و ته ته خواسته‌هایش پول است، آن یکی شل و وارفته است و... اما «جام‌جم»، جام‌جم نه آن آدم تندخوی عصبی‌مزاج که همیشه ابروهاش کج است و با خودش هم دعوا دارد و نه از آن بی‌خیال‌ها. تندتند راه نمی‌رود. اما از آن بی‌قیدهای همیشه در فضا هم نیست... همیشه یک برگ برنده برای رو کردن دارد و همین هم باعث می‌شود از همصحبتی با او خسته نشوی. ظاهرش هم (البته اگر مرد باشد) جذاب و خوش‌تیپ است. خوش‌صحبت هم هست و همیشه حکایت و مثل و چیزی که طرفش را جذب کند توی آستین دارد. پیپ نمی‌کشد. عینک پنسی نمی‌زند. کت و شلوار چهارخانه با رنگ جیغ هم نمی‌پوشد. جام‌جم شیک‌پوش است، کراوات نمی‌زند. اصلا یک جورهایی از کراوات بدش هم می‌آید اما همیشه لباس نو می‌پوشد. خط اتوی لباسش همیشه تیز است.

از آن آدم‌هایی هم نیست که غیرت حالی‌اش نباشد. از آن طرف خیلی هم تعصب‌های عجیب و غریب ندارد. از آن تعصب‌هایی که تنه به تنه خرافه می‌زند.

خیلی اهل دعوا نیست. هرجا می‌بیند فضا دارد شلوغ می‌شود خودش را کنار می‌کشد. اما تا دلت بخواهد روی اصولش می‌ایستد. سفت هم می‌ایستد. به قاعده‌ای که گاهی اگر پا روی اصولش بگذارند، چنان جدی وارد گود شده که دیگر بی‌خیال سر و وضع و ظاهر و خوب حرف زدنش می‌شود. بعد از بحث هم یک ربع باید لباسش را مرتب کند و موهایش را شانه بزند و به‌هم‌ریختگی ظاهرش را سروسامان بدهد.

اما یک عادت نه‌چندان خوب هم دارد؛ این آقای شیک‌پوش که حالا دارد چهارهزارمین روز تولدش را جشن می‌گیریم، گاهی یک باره در بعضی شرایط حساس سکسکه‌اش می‌گیرد. سکسکه‌ای که بیشتر از همه اعصاب خودش را به هم می‌ریزد و نمی‌گذارد آنطور که باید و شاید یک وقت‌هایی حرفش را به کرسی بنشاند... البته... نمی‌دانم. شاید عیب هم نباشد. اصلا شاید حسن باشد. شاید همین سکسکه است که باعث می‌شود عصبانی نشود و فضا را تلطیف می‌کند. اصلا شاید اگر سکسکه را از این 4000 روز دوست‌داشتنی بگیری دیگر آنی نشود که باید باشد... جام‌جم دوست‌داشتنی.

کیوان امجدیان / روزنامه نگار سابق جام جم