ویتنام از چشم یک ایرانی

امسال برای سفر نوروزی ویتنام را انتخاب کرده بودیم. برنامه‌ریزی سفر را خودم انجام دادم. سفر را برای 9 روز برنامه‌ریزی کرده بودم. دو شب در شهر هو شی‌مینه، سه‌شب در هانوی، سه شب در جزیره زیبای کت- با و شب آخر دوباره در هانوی.

به علت تأخیر پرواز به دوحه، پرواز دوحه‌ ـ هوشی‌مینه را از دست دادیم و مجبور به یک شب اقامت اجباری در دوحه شدیم. روز بعد پس از هفت ساعت پرواز به این شهر رسیدیم. چیزی که در بدو ورود نظر هر تازه واردی را به خود جلب می‌کند، تعداد فراوان موتورسیکلت‌هایی است که در این شهر تردد می‌کنند. با این‌که تعدادی از کشورهای شرق آسیا را دیده‌ام اما به جرأت می‌گویم در هیچ شهر و کشوری نمی‌توان این تعداد از موتورسیکلت را مشاهده کرد. کافی ‌است چراغ سر چهارراه قرمز شود تا در ظرف یک دقیقه در ساعات پرترافیک شهر متجاوز از 200 موتورسیکلت سرچهاره راه جمع شوند و پس از سبز شدن چراغ منظره حرکت موتورسیکلت‌ها جالب است، مانند یک تظاهرات با موتور سیکلت!

در روز اول اقامت در این شهر متوجه شدم شهر هوشی‌مینه همان شهر سایگون معروف است که پایتخت ویتنام‌جنوبی در زمان جنگ بوده است.

واحد پول ویتنام دونگ است و هر دلار حدودا برابر با 21هزار دونگ بود. ابتدا فکر کردم کشوری را یافته‌ام که ارزش پول ملی‌اش از ما کمتر باشد که یادم آمد الان دلار برابر با 32 هزار و 500 ریال است.

نکته جالب این بود که از حدود 8 ـ‌7 سال پیش دیگر سکه در این کشور ضرب نشده است و بنابراین اکنون تمام پول این کشور به‌صورت اسکناس است و من چون علاقه به جمع‌آوری پول کشورهایی که سفر می‌کنم دارم ویتنام اولین کشوری است که نتوانستم سکه رایجی در آن بیابم.

هوشی‌مینه شهری تجاری است و چیز زیادی برای بازدید ندارد. ساختمان پست، کلیسای کاتولیک، ساختمان شورای شهر، ساختمان حزب کمونیست و بازار شهر از دیدنی‌های شهر به حساب می‌آمدند که هیچ‌کدام از نظر من از جذابیت ویژه و ارزش تاریخی با‌اهمیتی برخوردار نبودند.

دو نکته در این شهر و باقی سفر برایم جالب بود. اول این‌که با وجود سطح پایین زندگی که مشهود بود، بندرت افراد متکدی در خیابان بودند و از این حیث مدیریت شهری قابل تحسین بود. نکته دوم نبود کالسکه بچه بود. من چون مجبور بودم دختر کوچکم را مرتب با کالسکه جابه‌جا کنم، برایم جالب بود که در این کشور 85 میلیون نفری با کودکان فراوان کسی از کالسکه استفاده نمی‌کرد.

ویتنام کشوری دراز و باریک در امتداد دریای جنوبی چین و در همسایگی چین، لائوس و کامبوج است. زیرساخت‌های حمل و نقل جاده‌ای و ریلی در این کشور چندان پیشرفته نیست و با توجه به مسافت طولانی بین شمال و جنوب آن هواپیما مناسب‌ترین وسیله جابه‌جایی است.

از هوشی‌مینه سیتی تا هانوی حدود 1700 کیلومتر راه است که با پرواز حدود دو ساعت طول می‌کشد. اما اگر همین مسیر را به صورت زمینی بخواهید، طی کنید حدود دو روز طول می‌کشد، زیرا سرعت مجاز در بخش عمده‌ای از جاده‌های ویتنام تنها 50 کیلومتر در ساعت است! تا به حال چنین حد مجاز پایینی از سرعت را در هیچ جای دنیا مشاهده نکرده بودم. البته هستند جاهایی که می‌شود تا 80 کیلومتر در ساعت هم رانندگی کرد، اما به جهت باریکی جاده‌ها و تردد کامیون‌ها، موتورسیکلت‌ها و همچنین در مسیر قرار داشتن شهرها و روستاهای زیادی که تردد عابران در آنها مکررا انجام می‌شود، عملا متوسط سرعت به کمتر از 50 کیلومتر در ساعت می‌رسد. به هر حال پس از اقامت دو‌روزه در هوشی‌مینه سیتی با پرواز خطوط هوایی ویتنام به هانوی رفتیم. هانوی شهری نسبتا تمیزتر و زیباتر از هوشی‌مینه است. وجود دریاچه‌های متعدد در این شهر به آن زیبایی خاصی بخشیده است.

قسمت زیبای سفر بازدید از خلیج هالونگ بود. این خلیج در 160 کیلومتری شرق هانوی قرار دارد و طبیعت خاص آن باعث شده است تا در میراث جهانی طبیعی در سازمان یونسکو به ثبت برسد. خلیج هالونگ متشکل از مجمع الجزایری با قریب به 2000 جزیره کوچک و بزرگ سنگی است که با پوشش انبوه گیاهی پوشیده شده‌ و کشتی‌های تفریحی گردشگران را در سفری یکروزه به بازدید از این پدیده زیبای طبیعی می‌برند. از جاذبه‌های این منطقه غارهای سنگی داخلی جزیره‌هاست. یکی دیگر از دیدنی‌های جالب این منطقه، دهکده شناور ماهیگیران بود. تعدادی از خانواده‌های فقیر که از ماهیگیری امرار معاش می‌کنند در بخشی از این خلیج دهکده‌ای بنا شده بر قایق‌ها و شناورها ساخته‌اند که مدرسه و معبد هم دارد.

قریب به اتفاق جزایر خلیج هالونگ غیرمسکونی بوده اما چند جزیره که ابعاد بزرگ‌تری دارند، مسکونی هستند.

در این جزیره هتل‌های متعددی وجود داشت و یک مقصد گردشگری پرطرفدار برای توریست‌های خارجی به حساب می‌آمد.

پس از سه روز اقامت در جزیره کت ـ با، با اتوبوس دریایی جزیره که به‌طور منظم بین این جزیره و شهر ساحلی هایفونگ تردد می‌کرد و با سرعتی نسبتا بالا این مسیر را در 45 دقیقه می‌پیمود به شهر هایفونگ رسیدیم و از آنجا با خودرو مسافت 105 کیلومتری تا هانوی را در 3 ساعت طی کردیم. سفر ما به ویتنام با یک شب دیگر اقامت در شهر هانوی به پایان رسید. روز بعد با پرواز خطوط هوایی ویتنام دوباره به شهر هوشی‌مینه برگشتیم و از آنجا هم به دوحه و در نهایت تهران مراجعت کردیم.(ضمیمه چمدان)

مترجم:‌ پدرام سلطانی
منبع‌: soltani.ir