اشک و آه و لبخند

تماشای بازی به یادماندنی و تاریخی ایران و آرژانتین از روی سکوهای ورزشگاه، حال و هوای خاصی داشت که شاید نتوان تمام و کمال روی کاغذ پیاده کرد. انتظارها به پایان رسید و مردان پارس برای تقابل با مسی و هم‌تیمی‌هایش وارد چمن سبز مینیرو شدند که پذیرای دومین بازی مرحله گروهی دو تیم در جام بیستم بود.

تماشاگران ایرانی اگرچه تعدادشان قابل قیاس با آبی و سفیدهای آرژانتینی نبود، اما بیش از حد توان مایه گذاشتند و فریاد کشیدند تا حامی خوبی برای مردان پارس باشند و همین اتفاق هم افتاد چراکه در اکثر دقایق بازی جو ورزشگاه کاملا به نفع ایران بود و صدای تشویق ایران و هلهله و شادی ایرانی‌ها، تماشاگران آرژانتینی را به سکوتی محض فرو برد. نمایش خوب تیم ملی مقابل آرژانتین، بهترین انگیزه و انرژی برای تماشاگران بود تا از تشویق و هیاهو خسته نشوند و یکصدا نام ایران را فریاد بزنند؛ فریادهایی که از سر شوق و غرور بود و لبخند رضایت را بر لب همه ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه نشانده بود.

نمایش خیره‌کننده ایران تا جایی پیش رفت که رفته‌رفته صدای آه و افسوس ایرانی‌ها را بابت موقعیت‌های گلزنی از دست رفته می‌شد شنید؛ موقعیت‌هایی که در نیمه دوم مسابقه بارها تکرار شد و تماشاگران ایرانی را کاملا به وجد آورد؛ تماشاگرانی که بابت بازی درخشان تیم ملی سر از پا نمی‌شناختند و برای تشویق بازیکنان مدام فریاد می‌کشیدند؛ فریادهایی از سر غرور آریایی که به واسطه نمایش تحسین برانگیز تیم ملی مقابل آرژانتین تحریک شده بود و ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه مینیرو را به اوج میهن پرستی رسانده بود.

همه چیز تا دقیقه 90 بازی خوب و شیرین پیش می‌رفت و تدارک برای برپایی جشن‌های خیابانی در بلوهوریزنته و اطراف ورزشگاه دیده شده بود، اما وقت‌های اضافی بازی حکایت دیگری داشت که شاید غیر‌قابل پیش‌بینی بود. فرار مکار‌انه لیونل مسی و ضربه پای چپ استادانه‌اش به کنج دروازه حقیقی، این‌بار آه و حسرت تماشاگران ایرانی را با طعمی به مراتب تلخ‌تر بر سر زبان‌ها انداخت؛ حسرتی که در یک پلک‌زدن، چشم‌ها را اشک‌آلود کرد و در غمی لحظه‌ای فرو برد، اما حلاوت و شیرینی نمایش درخشان ایران آنقدر زیاد بود که بر این تلخی مقطعی چیره شود و تماشاگران ایرانی با خنده و شادمانی و همان حسرت و آه لذت‌بخش مربوط به عدم گلزنی و شکست ندادن آرژانتین ورزشگاه را ترک کنند.

امین آرمانی ‌/ ‌برزیل