میادین میوه و تره‌بار و چالش کیفیت

روشن است که مردم می‌توانند میوه و تره‌بار خود را به قیمت‌هایی مناسب و گاه بسیار پایین‌تر از میوه‌فروشی‌های سطح شهر تهیه کنند. این قاعده درباره سایر اقلام مصرفی مردم مانند مرغ، گوشت و ماهی نیز صدق می‌کند. با این حال بزرگ‌ترین چالش این میدان‌ها که گاه خرید از آن را غیراقتصادی می‌کند، بحث کیفیت اجناس ارائه شده در آن است. البته مثالی است که انسان هر قدر پول بدهد، آش می‌خورد و بالاخره باتوجه به سطح عمومی قیمت اجناس در این میادین کیفیت آن نیز از اجناس گلچین شده داخل مغازه‌ها پایین‌تر است، اما به هر حال انسان وقتی پول می‌دهد، آش باید قابل خوردن که باشد! نه این‌که در قبال پول و سود اندک، آشی در کاسه وی ریخته شود که قابل خوردن نباشد!... بدون اغراق وضع کیفیت برخی اجناس در میادین میوه و تره‌بار، مصداق این مثل است. برخی میوه‌جات، سبزی‌جات یا تره‌باری که در این میادین عرضه می‌شود، صرف‌نظر از ظاهر، چنان با اجناس خراب یا نیمه خراب قاطی است که خریدار بعد از خرید و جدا کردن اجناس خراب می‌بیند جنسی که به طور مفید گیرش آمده، شاید واقعا به قیمت همان مغازه‌های سطح شهر تمام شده باشد. روش فروش اجناس در میادین میوه و تره‌بار نیز جدا کردن نیست و البته این عرف با توجه به قیمت، شاید صحیح باشد، اما ماجرا وقتی ناجالب می‌شود که کارگران و متصدیان غرفه‌ها، تا خریدار به خود بجنبد، اجناس خوب و بد و گاه غیرقابل استفاده را با سرعتی توصیف‌ناپذیر در نایلون ریخته و تحویل خریدار می‌دهند و در بیشتر مواقع در ازدحام مردم در غرفه‌ها، اعتراضات پراکنده به جایی نمی‌رسد. این چنین است که باید به شهرداری تهران و احتمالا دیگر شهرداری‌های شهرهای کشور که متصدی میادین میوه و تره‌بار هستند، درباره موضوع کیفیت اجناس و قیمت واقعی آن با توجه به جنس مفید و به‌دردنخور که گیر خریدار می‌آید هشدار داد تا حقوق مردم بیش از این به بهانه ارزان‌فروشی ضایع نشود، ارزان‌فروشی که گاه به بنجل‌فروشی تبدیل می‌شود.