خیلی دور، خیلی نزدیک در ماه عسل

این آدم‌ها تا زمانی که در کتاب‌ها و صفحات حوادث روزنامه‌ها زندگی می‌کنند، بسرعت عادی و بدیهی می‌شوند و حیرت ما از داستان‌ زندگی آنها بیشتر از چند دقیقه و ثانیه نیست اما وقتی زمان مواجهه می‌رسد و حقیقت وجودی‌شان از لابه لای کلمات بیرون می‌زند و در قالب پوست و گوشت و استخوان به نمایش در می‌آید، حیرتی بزرگ می‌آفرینند که ساعت‌ها و گاه روزها و ماه‌ها و حتی سال‌ها در ذهن ماندگار می‌شوند.

همه ما قصه‌هایی درباره عشاق یا پهلوانان و قهرمان‌های زمینی در کتاب‌ها خوانده‌ایم و بسیاری از ما هر روز در صفحات روزنامه‌ها روی تیترهایی درباره جنایت، خیانت، اسیدپاشی، تصادف‌های مرگبار، کودک‌آزادی، بچه‌های کار و خیابان و مواردی از این قبیل، مکث کرده‌ایم اما خیلی زود همه اینها برایمان عادی و به عنوان بخشی از اطلاعات ما درباره دنیای پیرامونمان در گوشه‌ای از ذهن و حافظه‌مان ثبت می‌شوند و حتی به مرور زمان رنگ می‌بازند.

اما برنامه ماه عسل یک ماه در سال این فرصت را ایجاد می‌کند تا تصویر زنده این آدم‌های واقعی را در خانه‌هایمان ببینیم و داستان‌های واقعی آنها را از زبان خودشان با حس و حال خودشان بشنویم و درک کنیم.

مهم‌ترین و اصلی‌ترین داعیه این برنامه همچنان که بارها احسان علیخانی، مجری و تهیه‌کننده‌اش گفته، تعریف قصه آدم‌هاست؛ قصه‌هایی که همیشه شنیده‌ایم اما شنیدن کی بود مانند دیدن؟

چند نفر از ما ممکن است در زندگی امکان ملاقات با قربانیان جنایت‌های بزرگ و کوچک را داشته باشیم یا بتوانیم روح آدم‌هایی را با همه زخم‌ها و جراحت‌هایشان لمس کنیم؟ چند نفر از ما ممکن است فرصت آشنایی با آدم‌های ساده‌ای را داشته باشیم که روحی بزرگ و آسمانی دارند؟ چند نفر از ما آدم‌هایی را می‌شناسیم که از خودمان به اندازه یک زمین تا آسمان دور هستند؟

مهمانان ماه عسل ما را در تجربه‌هایی شریک می‌کنند که همیشه فکر کرده‌ایم برای «دیگری» اتفاق می‌افتد؛ آن دیگری که جایی دور از ما زندگی می‌کند و ما هرگز او را نخواهیم دید. ماه عسل، فرصت میزبانی ما از این آدم‌های دیگر و شنیدن قصه آنها و همراه شدن با آنهاست و این است که ماه عسل را دیدنی می‌کند. (آذر مهاجر / جام جم)