آنها که زغال خوب هم نشدند

عید آرام آرام دارد از راه می‌رسد، رمضان امسال، تفاوت ویژه‌ای با سال‌های گذشته داشت، امسال نه‌تنها در ایران که مسلمانان جهان و عدالت خواهان و انساندوستان واقعی، فارغ از هر رنگ، نژاد و مذهب، آزمونی دشوار را پشت سر گذاشتند؛ بار دیگر غزه، انسانیت و آزاداندیشی را فراخوانده بود.

از ازل تا به امروز همواره نبرد خیر و شر بازندگان و برندگان، سرفرازان و سرافکندگان خودش را داشته است و تا ابد نیز همین داستان ادامه خواهد داشت.

رمضان امسال و در آزمون غزه و روز جهانی قدس، خوشبختانه هنرمندان ایرانی فارغ از برخی جهتگیری‌های گاه جناحی و نامرئی دنیای سیاست، اغلب در گروه سرفرازان این آزمون بودند.

برگزاری چند گردهمایی بزرگ در گوشه و کنار پایتخت و دیگر شهرها، حضور پررنگ اهالی قلم و هنر در راهپیمایی روز قدس و بیانیه‌های شفاف آنها در محکومیت جنایت‌های صهیونیست‌ها یک بار دیگر فریادی برگرفته از آموزه‌های دینی بود که تا خارج از مرزهای جغرافیایی و سازمان ملل هم انعکاس یافت.

گرچه در این میان متاسفانه بازهم بودند کسانی که مردم را از خودشان ناامید کردند، هنرمندانی که نتوانستند لابه‌لای پک زدن به پیپ و سیگار برگشان به کودکانی بیندیشند که خونشان بی‌هیچ گناهی بر زمین ریخته می‌شود و از بغضشان زینون‌زارهایی سر به آسمان می‌کشد.

سرافکنده و بازنده این آزمون، کسانی بودند که با هراس از دست دادن جایگاه و جوایز جشنواره‌های آمریکایی و اروپایی، اوج فعالیت شان راه انداختن یک کمپین در فضای مجازی با شعار «کشتن همنوعان خود را متوقف کنید» شد که به قول خانم مریلا زارعی برایشان کشته‌شدگان اتوبوس اسکانیا و حادثه سقوط هواپیمای مالزی و کودکان غزه هیچ تفاوتی نداشت.

بله، آقای اهل اسکار، خانم اهل کن، این زمستان‌ها می‌آیند و می‌روند، بالاخره جنگ‌ها هم مانند جشنواره‌ها تمام می‌شوند، زیبایی و روشنی بر پلیدی و سیاهی غالب می‌شود و روسیاهی‌اش می‌ماند برای آنها که حتی زغال خوبی هم نبودند!

سینا علی‌محمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر