دستمزدم در «روزی روزگاری» از مسئول علوفه اسب‌ها کمتر بود

کارگردان سریال «روزی روزگاری» البته از دلایل این بیکاری ناخواسته اظهار بی‌اطلاعی می‌کند و می‌گوید: نمی‌دانم چرا با وجود این همه اشتیاقی که به کار کردن دارم، اما از طرف مسئولان تلویزیون میل و ارده‌ای برای فراهم ساختن امکان فعالیتم وجود ندارد.

وسواس فقط بهانه است
کارگردان سریال «تفنگ سر پر» در پاسخ به این پرسش که آیا ممکن است وسواسی که در کار‌هایش به خرج می‌دهد دلیل بی‌میلی مسئولان تلویزیون برای همکاری با او باشد، می‌گوید:‌ ای کاش همین وسواس صحت داشته باشد، اما با قاطعیت می‌گویم که اینچنین نیست. من 700 دقیقه سریال «روزی روزگاری» را در 133 جلسه فیلمبرداری کردم. 2100 دقیقه «تفنگ سر پر» و «پشت کوه‌های بلند» را هم در 18 و 15 فیلمبرداری کردم. مقایسه این زمان با سایر سریال‌های تلویزیون نشان می‌دهد که زمان زیادی را صرف نکرده‌ام.
وی با نقل خاطره‌ای از فیلمبرداری سریال «تفنگ سر پر» ادامه می‌دهد: من و گروه فیلمبرداری بالای برج 6 متری می‌رفتیم که از چوب ساخته شده بود. پس از تعطیلات نوروز که به سر کار بازگشتیم به ما گفتند که توفان برج چوبی را خرد کرده است. بعد‌ها متوجه شدیم که این برج بر روی یک چهارپایه سوار شده بوده و خدا واقعاً به ما رحم کرده بود که بلایی سرمان نیامد.

تفنگ هر روز باید به تعمیرگاه می‌رفت
احمدجو می‌افزاید: تفنگی هم که برای این سریال آورده بودند هر روز باید به تعمیرگاه می‌رفت تا بتواند شلیک کند. این کمبود‌ها و نواقص باعث می‌شد که کار با تأخیر همراه شود. یا پیش می‌آمد که دو بازیگر روی اسب دیالوگ‌های طولانی داشتند و حرکت اسب‌ها قابل پیش‌بینی نبود.
وی با تأکید بر این‌که کارهای شهری نسبت به سریال‌های تاریخی سریع‌تر به پایان می‌رسد، اظهار می‌دارد: در کارهای من بازیگران سن و سال‌دار نقش‌های اصلی را داشتند و همین کار فیلمبرداری را طولانی می‌کرد.
کارگردان سریال «تفنگ سر پر» تجربه را پایه اساسی فیلمسازی می‌داند و می‌گوید:‌ ای کاش مسئولان به تجربه من به شکل یک سرمایه نگاه می‌کردند تا اینچنین در خانه محبوس نمی‌شدم. من 60 سال از عمرم گذشته و ‌ای کاش فرصت داشتم تا سریال دیگری می‌ساختم.
احمدجو تصریح می‌کند: سریال «روزی روزگاری» را با حقوق یک کارمند ساختم و دستمزد کسی که علوفه اسب‌ها را می‌آورد دو برابر من، به عنوان کارگردان بود.

آدم‌های زیادی را در سینما نمی‌شناسم
وی که بیش از 20 سال از ساخت آخرین فیلم سینمایی‌اش «شاخه‌های بید» می‌گذرد، درباره تمایل به فعالیتش در سینما اظهار می‌دارد: دلم می‌خواهد فیلم سینمایی دیگری بسازم، اما شرط این کار شناختن تهیه‌کننده و داشتن روابط است. من آدم‌های زیادی را در سینما نمی‌شناسم و 15 سال است که در اصفهان زندگی می‌کنم و از مرکز دور هستم. چند فیلمنامه با موضوع دفاع مقدس به حوزه هنری ارائه کرده‌ام که هنوز امکان ساختشان فراهم نشده است. تلویزیون هم چند فیلمنامه‌ام را برای ساخت سریال خریداری کرده است، اما تاکنون موفق به ساخت آن‌ها نشده‌ام.

صدا و سیما رقبای زیادی دارد
کارگردان سریال «تفنگ سرپر» درباره کم شدن استقبال مردم از تلویزیون می‌گوید: در حال حاضر صدا و سیما رقبای خارجی زیادی پیدا کرده است و بعضی از شبکه‌های ماهواره‌ای ایرانی خارج از کشور گروه دوبله تشکیل داده‌اند و سریال‌های خارجی را به فارسی دوبله می‌کنند. برای رقابت با این شبکه‌ها باید سطح تولیدات داخلی را ارتقاء دهند.
احمدجو با تأکید بر این‌که خیلی سریع می‌توان تماشاچی را بازگرداند، بیان می‌کند: در ساخت مجموعه‌های ایرانی باید نحوه فیلمبرداری و نوع دیالوگ‌نویسی را مورد توجه قرار داد. دیالوگ‌ها در عین محاوره‌ای بودن باید از یک آراستگی برخوردار باشند.
کارگردان «تفنگ سرپر» درباره عدم توفیق این سریال در جذب مخاطب یادآور می‌شود: «تفنگ سرپر» بیش از هرچیز قربانی زمان پخش نامناسب شد. شروع این سریال با پخش‌ قسمت‌های پایانی سریال طنز «بدون شرح» همزمان شد و بیشترین ضربه را از این تداخل دید. (روزنامه صبا)