روزهای بد نخست وزیر انگلیس

به گزارش جام جم آنلاین، دیوید ویلیام دانلد کامرون نخست وزیر انگلیس این روزها و در بحبوحه برگزاری کنفرانس سالانه حزب محافظه کار حال و روز مساعدی ندارد و به نظر می رسد ستاره جوانترین نخست وزیر انگلیس در 200 سال گذشته خیلی زود رو به افول گذاشته است.

رهبر جوان حزب محافظه کار در دانشگاه آکسفورد رشته های فلسفه، علوم سیاسی و اقتصاد را تحصیل کرد و رتبه اول این دانشگاه را به خود اختصاص داد. سپس به دپارتمان مطالعاتی محافظه‌کار پیوست و مشاور ویژه نورمن لامونت و بعد از آن مایکل هوارد رهبران سرشناس و بانفوذ حزب محافظه کار شد. او هفت سال رئیس امور حقوقی در انجمن کارلتون بود.

اولین دوره کاندیداتوری او در پارلمان از حوزه انتخاباتی استافورد در سال ۱۹۹۷ به شکست انجامید اما کامرون در سال ۲۰۰۱ به عنوان عضو پارلمان از حوزه انتخاباتی آکسفوردشیر از بخش ویتنی انتخاب شد.

کامرون به عنوان یک کاندیدای جوان و میانه رو شناخته شد که مورد قبول رای دهندگان جوان بود و در سال ۲۰۰۵ پیروز انتخابات رهبری حزب محافظه کار شد. خیلی زود در نظرسنجی ها از تونی بلر که برای ده سال حزب کارگر را در صدر نگه داشته بود، جلو افتاد. در دوران نخست وزیری گوردون براون هم محافظه کاران به رهبری کامرون کم سن و سال اما جسور، از حزب کارگر پیش بودند.

در انتخابات عمومی ۲۰۱۰، محافظه کاران بیشترین کرسی‌ها را از آن خود کردند اما از آنجائیکه به حد نصاب نرسیده بودند، ناچار به ایجاد پارلمان اقلیت و تعلیقی شدند. در پی استعفای گوردون براون، کامرون جهت تشکیل ائتلاف با حزب لیبرال دموکرات به عنوان نخست وزیر منصوب شد.

پاییز زودرس کامرون

به باور بسیاری از کارشناسان سیاسی، دیوید کامرون از معدود سیاستمداران اروپایی است که پله های ترقی را با کمترین موانع و در کوتاهترین زمان ممکن بالا رفت، اما این بالارفتن سریع ظاهرا قرار است به سقوط سریع نیز منجر شود؛ امری که اتفاقات اخیر برای کامرون و مردانش، حکایت از آن دارد.

هفته پیش بود که مارک ریکلیس عضو ارشد حزب محافظه کار تحت رهبری کامرون از او جدا شد و به حزب استقلال به رهبری نایجل فاراژ پیوست.

ریزش مردان کامرون اما با یک رسوایی اخلاقی ادامه یافت.

در ضربه ای جدید به دولت ائتلافی دیوید کامرون، یکی از وزرای کابینه انگلیس در پی انتشار یکی از عکس‌های خصوصی‌اش در ساندی‌ میرور استعفا کرد.

بروکز نیومارک، وزیر جامعه مدنی در کابینه دیوید کامرون نخست‌وزیر انگلیس بود اما پس از انتشار عکسی از وی در روزنامه ساندی‌ میرور استعفای خود را تقدیم کرد که پذیرفته شد.

نیومارک از سال 2005 یکی از اعضای محافظه کار پارلمان انگلیس است و در سخنانی گفت: من از سمت وزیر جامعه مدنی استعفا دادم. می‌خواهم که در این برهه زمانی حریم خصوصی خانواده‌ام رعایت شود. من همچنان یکی از وفاداران دولت کنونی باقی می‌مانم.

روزنامه ساندی‌ میرور گزارش داد که این فرد 56 ساله متاهل و دارای پنج فرزند، یک سری عکس‌های جنسی را به صورت آنلاین برای خبرنگار مردی که فکر می‌کرد یک فعال زن جوان است، ارسال کرده بود.

در این گزارش آمده است: پس از مکالمه خصوصی در یکی از شبکه‌های اجتماعی، نیومارک یک عکس از خودش را در حالی که پیژامه کشمیری به تن دارد، ارسال کرد. پس از آن این وزیر از خبرنگار دعوت کرد که در جریان کنفرانس حزب محافظه‌کار با او دیدار کند.

کوچ حامی مالی کامرون به حزب رقیب

شکار هم حزبی های کامرون به دست نایجل فارا‍ژ که گفته می شود زبان مردم انگلیس را خوب می فهمد و عامیانه با آنها سخن می گوید، همچنان ادامه یافت تا سومین شکارش، اسپانسر مالی حزب محافظه کار باشد.

تصمیم «آرون بانکس» تاجر و کارآفرین انگلیسی که گفته می شود صدها هزار پوند به حزب محافظه کار کمک کرده است، چند ساعت پیش از سخنرانی سالانه دیوید کامرون نخست وزیر این کشور برای اعضای این حزب اعلام شد. جدایی حامی مالی کامرون از حزبش در حالی صورت می گیرد که حزب محافظه کار قرار است به زودی کنفرانس سالانه اش را با هدف آمادگی برای انتخابات سراسری ماه مه سال 2015 در انگلیس برگزار خواهد کرد.

بانکس در بیانیه ای اعلام کرد: من طی سال های گذشته همواره از حزب محافظه کار حمایت کرده ام، اما اکنون به این نتیجه رسیده ام که حزب استقلال بیشتر در راستای دیدگاه هایش اقدام می کند.

به باور وی، عضویت انگلیس در اتحادیه اروپا از نظر اقتصادی قابل ادامه نیست.

بانکس که کارآفرین در زمینه صنعت بیمه است از زمانی که کامرون به رهبری حزب محافظه کار در سال 2005 انتخاب شد تاکنون 250 هزار پوند به این حزب کمک مالی کرده است. قرار است وی در اولین کمک مالی خود به نایجل فراژ رهبر حزب استقلال انگلیس یکصد هزار پوند به این حزب کمک کند.

فاراژ کمر به تحقیر کامرون بسته است

حزب استقلال انگلیس توانسته بود در انتخابات پارلمان اروپا که ماه مه سال جاری میلادی (خرداد) برگزار شد، پیروزی تاریخی به دست آورد.

نایجل فاراژ رهبر این حزب معتقد است سیاست های کمک مالی اروپا به کشورهای بحران زده جنوب و شمال این اتحادیه موثر نبوده است. این امر فشار بر کامرون را برای درخواست اصلاحات بیشتر در اتحادیه اروپا افزایش داده است. فاراژ از آن پس به یکی از مهم ترین منتقدان اقدامات کامرون تبدیل شده است.

وی شکست کامرون در مخالفت با انتخاب ژان کلود یونکر رییس کمیسیون اروپا را «تحقیر صریح در اروپا» دانسته است.

محافظه کار اما بی ملاحظه

اما این نیز تمام بدبیاری های کامرون محافظه کار نیست. شاید اگر دیوید کامرون به سیاست های محافظه کارانه حزبش التزام بیشتری می داشت، اوضاعش از این بهتر بود، اما او حتی نتوانست در حضور یک غیرانگلیسی هم هوای ملکه کشورش را داشته باشد و بدون کمترین ملاحظه محافظه کارانه از حاشیه های یک خبر گفت.

نخست وزیر انگلیس گفته است خود را به دلیل اسائه ادب به ملکه انگلیس در رابطه با اعلام رای منفی مردم به استقلال اسکاتلند و خوشحالی عجیب ملکه نمی بخشد.

آن گونه که رویترز روایت کرده است، گویا آقای کامرون در نشست مجمع عمومی سازمان ملل با شهردار سابق نیویورک گرم صحبت بوده، بی خبر از آنکه میکرفون وی روشن است و دیگران صدایش را می شنوند.

کامرون به مایکل بلومبرگ می گوید: وقتی خبر نتیجه رفراندوم اسکاتلند را به ملکه الیزابت دوم دادم، «از فرط خوشحالی خرخر کرد.»

رویترز توضیح می دهد که این اصطلاح را درباره صدای گربه به کار می برند.

به نظر می رسد کامرون دیگر نتواند روی حمایت ملکه هم حساب کند و حالا باید شاهد افولی زودهنگام پس از صعودی سریع باشد.

نخست وزیر انگلیس؛ شاید وقتی دیگر

این درست است که کامرون توانست پله های ترقی را در سیاست بدون وقفه طی کند، اما برخی منتقدان او یک پاشنه آشیل شخصیتی را در شکست هایش موثر می دانند؛ کامرون، مخالفانش را دست کم می گیرد و غروری بیش از حد لازم برای یک سیاستمدار دارد.

طرفداران حزب استقلال انگلیس (نماد بارز این حزب مخالفت با سیاست های اتحادیه اروپا، طرفداری خروج کشورشان از اتحادیه اروپا و همچنین مقابله با مهاجرت به انگلیس است) معتقدند که دیوید کامرون طی هشت سال اخیر که رهبری حزب محافظه‌کار را برعهده داشته همواره از صفت‌های تحقیر‌آمیزی مثل «نژاد‌پرستان شرمگین و یا فرصت‌طلبان منزوی» برای توصیف هواداران حزب استقلال انگلیس استفاده کرده است.

آنها می گویند که به نظر آقای کامرون، اعضا و طرفداران حزب استقلال، جزء گروه‌های فرودستی هستند که حتی لیاقت آن را ندارند که با نخست وزیر و سایر نخبگان دیده شوند.

به گفته آنها دیوید کامرون با همین برخوردهای اشرافی و توهین آمیز باعث شده که گروه زیادی از این افراد که خواهان خروج انگلیس از اتحادیه اروپا هستند به جای حزب محافظه کار به حزب استقلال رای دهند.

گذشته از این ایراد شخصیتی، شاید پیشرفت سریع با بهره گیری از استعداد و البته مقداری شانس، در نهایت به سود رهبر حزب محافظه کار نبود و کامرون جوان، بیش از همه موفقیت هایش در صحنه سیاست به تجربه هایی از شکست و تقلاهایی برای برون رفت از بحران نیاز داشت.

جام جم آنلاین- جواد ارشادی