فراخوان برای شرکت در بزرگ‌ترین رویداد تاریخ

چه چیز حافظ اسلام است؟ آیا چنین نیست که پایبندی مسلمین به احکام شریعت حافظ اسلام است؟ آیا اگر عاشورای حسینی رخ نمی‌داد، کسی امروز نماز بر پا نمی‌داشت و روزه نمی‌گرفت؟ مقصود امام خمینی از محرم و صفر، کدام محرم و صفر است؛ آیا مقصود ایشان محرم سال 61 هجری است که قیام عاشورا در آن واقع شد، یا محرم و صفر هر سال است که در آنها گرامیداشت قیام حسینی برپا می‌شود؟

قیام عاشورا در سال 61 از بزرگ‌ترین وقایع تاریخ اسلام است که این دین را از یک کژراهه ویران‌کننده نجات داد.

امام حسین(ع) و اصحابش (بویژه زینب کبری) با قیام علیه مدعی دروغین خلافت اسلامی، پیام اصلی اسلام محمدی را به گوش مسلمانان و طالبان حق و حقیقت رساندند.

این قیام به باشکوه‌ترین شکل حتی در برابر انحرافات احتمالی بعدی در تاریخ اسلام ایستاد و حجت را بر همه آنان که با تکیه بر قدرت و زیر عنوان دین و خلافت، توانایی نابودی جوهره عدالت‌طلب و آزادی‌خواه اسلام را داشتند و دارند، تمام کرد.

اما در این میان جایگاه گرامیداشت و پاسداشت صحیح این قیام و شرکت در مراسم و آیین‌های نیکوی محرم چیست؟ آیا اگر چنین گرامیداشت‌هایی صورت نگیرد، قیام حسینی تاثیر مطلوب خود را در تاریخ اسلام به جا خواهد نهاد؟

به نظر می‌رسد اگر واقع‌بینانه به تاریخ بنگریم باید بپذیریم که گرامیداشت عاشورا خود تداوم همان نهضت اصیل سال 61 هجری است و پیام زینب(س) از طریق مراسم محرم و سخنرانی‌ها و روضه‌خوانی‌ها به نسل‌های بعد منتقل شده است.

علمای شیعه با یادآوری و ذکر وقایع کربلا، به بهترین شکل مهم‌ترین مصادیق ایثار و جوانمردی و ایمان را به یاد مردم زمان خود انداختند و به این شیوه پیام اسلام حقیقی و حقیقت محمدی به نسل‌های مختلف جامعه اسلامی منتقل شده است.

پس ذکر عاشورا، مستقل و منفک از خود عاشورا نیست و شرکت در آیین‌های عاشورایی، مشارکت در واقعه بزرگ حسینی است و البته و صد البته این مشارکت باید به شیوه‌ای حسینی‌پسند و عاری از انحرافات صورت گیرد.

حسین برید - جام‌جم