قصه‌گویی را از یاد برده‌ایم

مجموعه‌ای 90 قسمتی که در شهرک سینمایی غزالی با لوکیشن‌های سنتی، روستایی و نشانه‌‌ها​یی همچون خانه‌های کاهگلی، بازارچه‌های سنتی، حیواناتی نظیر شتر و اسب تولید می‌شود.

یکی از​ بازیگران شکرآباد، یزدان فتوحی است که در مجموعه خنده‌بازار، هم بازی می‌کرد و هم جزو گروه نویسندگان بود. با او به گفت‌وگو نشستیم تا درباره تفاوت‌های این دو مجموعه توضیح دهد.

شما در مجموعه شکرآباد چه نقشی را به عهده دارید؟

من در شکرآباد یک شخصیت ثابت به نام راوی را بازی می‌کنم. راوی کسی است که داستان با او شروع می‌شود. او معلم مکتبخانه است که روایت هر قسمت از شکرآباد با داستانگویی او شروع می‌شود. این شخصیت را بسیار دوست دارم ، چون با شخصیت‌ خود من همخوانی دارد.

چه شد ​ حضور در این مجموعه و بازی در شخصیت راوی را پذیرفتید؟

غیر از دوستی با عوامل تولید و کارگردان مجموعه، علاقه من به راوی باعث شد​ در شکرآباد حضور پیدا کنم. وقتی شرایط و چگونگی حضور راوی را خواندم و درباره ویژگی‌هایش با شهاب عباسی صحبت کردیم به یک شخصیت متفاوت رسیدیم و برای این نقش شخصیتی طراحی کردیم که دوست‌داشتنی باشد. خوشبختانه این شخصیت مورد پسند مردم قرار گرفته و مخاطبان شبکه نسیم آن را دوست دارند تا آنجا که​ تکیه‌کلام‌های او بین مردم رایج شده است.

در صحبت‌هایتان از علاقه‌ خود به راوی گفتید. دلیل این علاقه چیست؟

شاید به روحیه تدریس من بر‌گردد. من چند سال پیش تدریس می‌کردم و طبیعتا بازی در نقشی که معلم است برایم خوشایند است. شخصیت راوی یک وجه غالب دارد و آن هم خواندن و روایت داستان است. ما به خاطر زندگی ماشینی از داستان‌ها دور شده‌ایم در صورتی‌که​ به قومی معروف هستیم که با قصه و قصه‌گویی عجین بوده و قصه را خیلی دوست داشته است. همه ما خاطراتی از قصه‌گویی پدران و پدربزرگمان به یاد داریم. اما اکنون این روند متوقف شده و شخصیت راوی این موضوع را به تلخی به نقد می‌کشد.

مجموعه شکرآباد با خنده‌بازار چه تفاوت‌هایی دارد؟

به هرحال شهاب عباسی از خنده بازار به این کار آمده و همان روحیه را هم به این مجموعه وارد کرده است. آنجا هنجارهای اجتماعی را به شیوه طنز نقد می‌کردیم. این موضوع و این طرز برخورد با شهاب عباسی عجین شده که آن را در شکرآباد نیز پیاده می‌کند یعنی ما دوباره در شکرآباد دنبال نقد نابهنجاری‌های اجتماع هستیم، ولی با توجه به این‌که تهیه‌کننده شکرآباد تهیه‌کننده خنده بازار نیست کار کمی متفاوت شده است.

ما در خنده بازار آیتمی کار می​‍‌کردیم آن هم آیتم‌هایی که ما به ازاءهای تلویزیونی داشت مثل آموزش نقاشی باب راس یا عمو پورنگ ولی در شکرآباد​ با داستان‌ها و شخصیت‌های جدید روبه‌رو هستیم که داستانی تقریبا پیوسته دارند و در هر قسمت داستانی واحد تعریف می‌شود.

به نظر شما طنزهایی که به طنزهای آیتمی معروف شده‌‌اند چه ساختار و داستانی باید داشته باشند که مردم را جذب کنند؟

اولین چیزی که باعث می‌شود این مدل طنزها مورد استقبال قرار گیرد، بازگو کردن حرف دل مردم است البته نه به شکل شعاری. وقتی مردم چیزی را در شکرآباد می‌بینند که در زندگی خود با آن روبه‌رو هستند با مجموعه ارتباط برقرار و به سازنده آن اعتماد می​کنند.

طنزی که در شکرآباد وجود دارد لودگی نیست و بازیگران برای خنداندن مردم دست به هر کاری نمی‌زنند. ما سعی کرده‌ایم در این مجموعه دیالوگ‌های طنز را با روایت درست و بازی خوب به مردم نشان دهیم تا مردم ناخودآگاه لبخند یا حتی قهقهه بزنند. البته این‌که چهره این بازیگران برای کسانی که پیگیر این‌گونه کارهای طنز هستند نیز آشناست، به افزوده شدن تعداد مخاطبان کمک می‌کند. ما برنامه‌هایی داشته‌ایم که از نظر طنز و داستان کمیک در سطح بالایی قرار داشته‌اند، ولی به دلیل استفاده از بازیگرانی که به دنیای کمدی تعلق ندارند، نتوانسته‌اند​ میان مردم جایی پیدا کنند.

بین خنده‌بازار و شکرآباد تشابه زیادی از لحاظ عوامل اجرایی وجود دارد. به نظرتان این تشابه باعث نمی‌شود کسانی که خنده‌بازار را دوست نداشتند علاقه‌ای به دیدن شکرآباد هم پیدا نکنند، هرچند این دو مجموعه تفاوت زیادی با هم داشته باشند؟

من با حرفتان موافقم و این احتمال وجود دارد ولی باید قبول کنیم​ داستان این دو مجموعه نسبت به هم متفاوت است و کسی که خنده‌بازار را نمی‌پسندید، می‌تواند با شکرآباد ارتباط برقرار کند. ما در شکرآباد تلاش می‌کنیم طنزی متفاوت از خنده بازار را به بینندگان عرضه کنیم و حتی المقدور نظر کسانی که خنده بازار را دوست نداشتند عوض کرده و با این مجموعه آشتی بدهیم.

شما در سریال معمای شاه یک نقش تاریخی را بازی کرده‌اید. درباره این نقش برایمان بگویید.

من در «معمای شاه» نقش ​ مظفر فیروز​ را که یکی از دولتمردان دوران پهلوی بوده بازی می‌کنم. این شخصیت عضو حزب دموکرات و سیاستمداری چپ‌گرا بوده که من از نظر چهره شباهت زیادی به او دارم که این شباهت با راهنمایی‌های کارگردان و معجزه دست گریمور سریال معمای شاه یعنی آقای خلج بیشتر هم شد هرچند ​ از نظر شخصیتی به هیچ عنوان به او نزدیک نیستم زیرا او فردی موذی و طمعکار بوده و نام خوشی از او در تاریخ به جا نمانده است.

مجید احمدی ‌/‌ جام جم