گره زندگی به زلف نوستالژی‌های تلویزیونی

از سر اتفاق که باخبر می‌شوند مثلا شبکه پویا قرار است «مهاجران» را نشان دهد، مشتاقانه‌تر از فرزندانشان جلوی تلویزیون می‌نشینند تا کارتون مورد علاقه کودکی‌شان را ببینند. وقتی کودک بودیم، آرزو داشتیم زودتر قد بکشیم و بزرگ شویم تا مثلا مجبور نباشیم به مدرسه برویم و حالا که از سی سالگی گذر کرده‌ایم، آه جانسوز از نهادمان بلند شده در فراق آن روزگار بی‌خیالی و سرخوشی.

همین خاطره بازی و پیوند با گذشته‌هاست که بازار خرید و فروش انیمیشن‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی متعلق به دهه 60 را رونقی مضاعف بخشیده در این روزها و شبکه‌های ماهواره‌ای پر شده از تبلیغات ملال‌آوری که خلق‌الله را تشویق می‌کنند به خرید انواع و اقسام کارتون‌ها و سریال‌هایی که البته و بی‌گمان سرقتی است و حق و حقوق مادی و معنوی‌شان متعلق به سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران. جالب آن‌که شرکت سروش برای آنانی که مایلند بخشی از خاطرات دوران کودکی خود را آرشیو کنند، اقدام به انتشار بسیاری از انیمیشن‌ها و مجموعه‌های قدیمی با کیفیت مطلوب، قیمت مناسب و بسته‌بندی شکیل کرده است.

وقتی می‌توان هاچ زنبور عسل، خانواده دکتر ارنست، حنا دختری در مزرعه، تابالوشا یا باز مدرسم دیر شد، محله بر و بیا، محله بهداشت و.... را از فروشگاه‌های شرکت سروش تهیه کرد، دیگر چرا دست به دامان شبکه‌های ماهواره‌ای که نه هویت‌شان مشخص است و نه اسم و رسم و آدرس‌شان؟! مرغ همسایه که غاز نیست، هست؟! اگر قرار است سودی از فروش مجموعه‌های خاطره‌انگیز حاصل شود، چرا در جیب سازمانی نرود که کار خرید، تهیه، دوبله و پخش‌شان را از اول بر‌عهده داشته و صاحب امتیاز قانونی، رسمی و شرعی این آثار به شمار می‌رود و اصولا از برای چه، آنچه را که خودمان داریم از دیگران طلب کنیم؟ مبادا شامل این مصرع شویم که «آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می‌کرد».

محسن محمدی ‌‌/‌‌ جام‌جم