فهرست تخصص‌های غیر فوتبالی فردوسی‌پور

برنامه نود این روزها درهم است بیشتر شبیه غذایی که ادویه سیاسی‌، اقتصادی و فرهنگی‌اش زیاد شده است. نود این روزها برنامه‌ای است که در آن با رویکردی ورزشی از همه چیز و همه جا سخن به میان می‌آید و فردوسی پور اظهارنظر هایش را مستقیم و بی پروا در برنامه اش می زند.

فردوسی پور این هفته در بحثی کارشناسی به شرح دلایل شیوع سرطان در ایران پرداخت. استرس، فشار روانی و پارازیت از دلایلی بود که به عنوان علت‌های اصلی این بیماری برشمرد و از مسئولان برای حل این مشکل درخواست همکاری کرد. حال اینکه چقدر این دلایل درست است و چقدر این مجریِ ورزشی با این موضوع آشنایی دارد؛ بحث دیگری است؛ اما دلیل مطرح آن از برنامه‌ای چنین پرطرفدار تأمل‌برانگیز است.

البته این اولین بار نیست که این قبیل اتفاقات در برنامه‌های عادل فردوسی‌پور رخ می‌دهد و 90 و دیگر برنامه‌های وی همیشه دستخوش حواشی اینچنینی بوده است.

متلک‌های معنادار سیاسی

90 به عنوان برنامه‌ای ورزشی، گاهی آن‌قدردر آشکارا موضع‌های سیاسی می‌گیرد که مخاطب فراموش می‌کندکه در حال دیدن برنامه‌ای فوتبالی است. این متلک‌های سیاسی به‌خصوص بعد از سال 88 پررنگ‌تر شده است. از تمرکز برعلی کریمی با دستبند سبز تا گوشه‌وکنایه به بابک زنجانی. از انتقاد به نمایندگان مجلس برای رد صلاحیت سجادی و انتخاب عباسی به‌عنوان وزیر ورزش تا گلایه از سختگیری شورای بازبینی تلویزیون و موارد دیگر. در واقع عادل رسانه ملی آنقدر خود را در تمام حوزه‌های سیاسی آگاه می‌داند که به‌ راحتی درباره تمام مسائل کشور اظهار نظر می‌کند.

7+90!

فردوسی‌پور همچنین در مقام یک منتقد سینما، جای خالی فریدون جیرانی را دربرنامۀ خود پر می‌کند. 90 را با تبریک به اصغر فرهادی آغاز می‌کند و با گریزهایی به حاشیۀ اسکارگرفتن وی به پیش می‌برد. اینکه چرا فرهادی اسکار گرفت و محتوای فیلم چه بود، بحث جداگانه‌ای است؛ اما چرایی پرداختن به آن در برنامه ورزشی کمی سوال‌برانگیز است!

گریزی به بازار سکه و ارز

فردوسی‌پور علاوه بر منتقد سینما، فعال حقوق بشر یا حتی تحلیلگر سیاسی بعضی مواقع بر مسند یک تحلیلگر اقتصادی هم می‌نشیند. از قیمت ارز و طلا می‌گوید. با کنایه نرخ ارز آزاد را اعلام می‌کند و از نوسانات بازار سکه ابراز نگرانی می‌کند.

مجری محبوب رسانه ملی در سال‌‌های اخیر نشان داده است که برای جذب بیشتر مخاطب و البته محبوبیت خود حاضر است دست به هر کاری بزند. از گوشه‌وکنایه‌های سیاسی گرفته تا نقد هنری و سینمایی و از تحلیل اقتصادی تا اقدامات بشردوستانه؛ گرچه نمی‌توان تمام اقدامات صورت گرفته او را زیر سوال برد؛ اما گویا 90 بیشتر از آنکه برنامه‌ای ملی یا مردمی باشد، کانالی خصوصی شده است برای بیان سلایق یک نفر تا آزادانه از هر دری سخن بگوید.

غزه در مستطیل سرخ

ماه رمضان امسال، ماهی خونین برای مردم فلسطین بود. این بار هم فوتبال به کمک رژیم صهیونیستی آمد؛ اما جوشش خون مظلومان غزه به حدی بود که نتوانست زیر پوسته رنگارنگ فوتبال دوام بیاورد. این آتشفشان خون و خشم مردم جهان به قدری بود که بسیاری را در داخل کشور به خود آورد و کمپین‌های بسیاری در دفاع از مظلومیت غزه ایجاد شد. فردوسی‌پور هم در برنامۀ ویژۀ جام جهانی 2014 در اقدامی جالب، با گویندگیِ کلیپی به دفاع از مردم فلسطین پرداخت و با این کلیپ به استقبال بازی رده‌بندی برزیل و هلند رفت.

همدردی با زلزله‌زدگان

برنامه فوتبالی محبوب سیما، بارها به حمایت از زلزله‌زدگان کشور پرداخته است. گرچه فردوسی‌پورگاهی خود مستقیم وارد صحنه می‌شود و مثلاً برای دفاع از مردم بوشهر در دیدار دوستانه فوتبال شرکت می‌کند. این حمایت تا جایی است که حتی مسابقه پیامکی برنامه‌اش را ابزاری برای همدردی با مردم زلزله‌زده آذربایجان قرار می‌دهد؛ البته معلوم نیست که این کار بیشتر به نفع مخابرات است یا مردم آسیب‌دیده از زلزله!

اگرچه فردوسی پور در بسیاری از برنامه هایش چه در نود و چه در گزارش های فوتبالی که انجام داده بحث های غیر ورزشی به جایی را مطرح کرده اما مجری محبوب تلویزیون رسانه ملی باید حواسش باشد که در هر زمینه ای کارشناش نیست و باید بیشتر حواسش را روی حوزه تخصصی اش بگذارد. (مجله مهر)